Algemeen wordt aangenomen dat buskruit rond het einde van de Tang-dynastie (618-907 n. Chr.) werd ontdekt. Tijdens de Song-dynastie (960-1279) was het buskruit tot een bepaald niveau ontwikkeld. De eerste geschreven formule voor buskruit is afkomstig uit die periode. In de Wu Jing Zong Yao (collectie van de belangrijkste militaire technieken) van 1044 n. Chr. worden verschillende samenstellingen van buskruit weergegeven[8]. De recepten van dit buskruit tonen aan dat het buskruit een laag salpetergehalte had en dat er nog andere brandbare elementen naast salpeter, zwavel en houtskool in het buskruit werd gevoegd. Zo bevatte de “ji li huo qiu” 50 % salpeter, 25 % zwavel, 6,25 % houtskool en 18,75 andere brandbare bestanddelen zoals hars, bijenwas, bamboevezels, olie, hennep en lak. De ji li huo qiu was een vuurbal voorzien van weerhaken en werd met een katapult naar de vijand geslingerd.
Het buskruit werd dus enigszins toevallig ontdekt door Chinese alchemisten die door experimenten chemische veranderingen wilden teweegbrengen. Eens de kennis van de explosieve uitwerking van salpeter, zwavel en houtskool was vergaard, moest er nog een lange weg worden afgelegd eer men de juiste samenstelling ervan kende. Bij deze langdurige zoektocht werden vaak in buskruitmengsels andere chemische en brandbare elementen aan toegevoegd, waardoor het explosief karakter wegbleef. Daarenboven bevatte het Chinese buskruit een laag salpetergehalte, mogelijk omdat dit het meest kostbare bestanddeel was. In deze embryonale fase kunnen we de buskruitmengsels bestempelen als protobuskruit. De ideale explosieve verhouding in de buskruitsamenstelling is 75 % salpeter, 10 % zwavel en 15 % houtskool. In vuurpijlen is het bestanddeel aan salpeter 60 %. Volgens het Chinese standaardwerk over explosieven, het uit 1628 daterende Wu Pei Chih zouden in China de juiste samenstelling en mengverhouding van het buskruit pas halverwege de 13de eeuw bekend zijn.
- Bronnen:
-
http://pyrotechniek.blogse.nl/log/geschied...