Is dit goed beschreven, of kan ik het uitbreidden (zoja hoe)? (zie uitleg)

Ik vindt het erg goed beschreven. Dit komt vooral door de herkenbare verschijnselen bij het flauwvallen die ik ook heb gehad toen ik flauwviel.

Bij het wakker worden kan je nog even duidelijk vermelden dat Araghons niet even niet weet waar ie is.

Verder vindt ik het erg duidelijk en herkenbaar geschreven. Top +

Er verschenen zwarte vlekken voor Áràghòns ogen. Felle steken achterin zijn hoofd kondigden een hevige hoofdpijn aan. Nog even stond hij te wankelen op zijn benen, zweetdruppels parelend op zijn voorhoofd, en als warme stroompjes over zijn rug. Dan werden zijn spieren gevoellos en hij voelde hoe langzaam zijn spieren het begaven alvorens hij bewusteloos in elkaar zakte.

Áràghòns handen schoten naar zijn ogen om zich tegen het felle witte licht te beschermen. Langzaam opende hij zijn ogen en wreef erin om het opgehoopte traanvocht eruit te vegen. Na een paar minuten kwam langzaam zijn zicht weer terug, nadat hij aan het felle licht gewend was. Oncomfortabel liggend op de houten brits probeerde hij zich te plaatsen. Langzaam ging hij recht opzitten en keek orienterend om zich heen. Waar ben ik? Wat is er gebeurd?

Het is wel goed beschreven (ook al zou je het nog wat kunnen uitbreiden) maar als je het zelf overleest zul je ook wel begrijpen dat het vol met taalfouten zit. Keer op keer zie ik dat je wel talent hebt om iets te vertellen maar het ontbreekt je aan discipline om je fouten te verbeteren. Zet je spellingscontrole er dan op jongen, dan haal je er in ieder geval de taalfouten uit en blijven alleen stijlfouten over.

Deze zin kan beter in stukken gebroken worden, dit is erg lang:

"Een hevige hoofdpijn nam bezit van hem, nog even stond hij te wankelen op zijn benen, waarna het zweet hem uitbrak, langzaam trok alle spierkracht uit hem weg glibben en hij bewusteloos in elkaar zakte."

Verder is glibben natuurlijk geen woord. Iets kan weg glippen, glijden of ebben, maar niet glibben. Verder wil je duidelijk twee dingen met dat stukje, waardoor het geheel ("trok uit hem weg glibben") niet meer klopt.

Ook lijkt het me logischer dat het zweet hem uitbreekt *terwijl* hij wankelt, niet *daarna*. Je toont anders niet hoe hij erbij staat wanneer hij begint te zweten: niet wankelend, want hij zweet daarná pas, niet vast op zijn benen, want hij is aan het flauwvallen, en niet in elkaar gezakt, want dat komt nog. Mijn suggestie:

"Een hevige hoofdpijn nam bezit van hem. Nog even stond hij te wankelen op zijn benen, terwijl het zweet hem uitbrak. Langzaam voelde hij al zijn spierkracht wegglippen en zakte hij bewusteloos in elkaar."

Hierna zou ik een witregel, of minstens een inspringing voor een nieuwe alinea gebruiken. Voor de lezer ligt Áràghòn namelijk nog bewusteloos in elkaar gezakt, nu lijkt het alsof hij alweer helemaal bij is nog voordat zijn lichaam de grond raakt. Maar uit je vervolg blijkt juist dat hij een tijd bewusteloos is geweest en is verplaatst.

Het wakker worden vind ik erg abrupt. Je handen kunnen naar je ogen schieten als er plotseling een schijnwerper op je gericht wordt, maar bijkomen na een flauwte is niet alsof ineens het licht wordt aangedaan. Het is waarschijnlijker dat hij (als het licht echt zo fel is dat hij zijn gesloten ogen moet beschermen) zich eerst bewust wordt van een snijdende hoofdpijn, en dan pas van het licht als bron van die pijn.

Ook lijkt het me waarschijnlijker dat hij het liggen op een hard oppervlakte (misschien zijn zijn spieren er stijf en pijnlijk door?) opmerkt vóórdat hij zover is dat hij om zich heen kijkt. Ga ervan uit dat puur lichamelijke sensaties eerst komen (pijn, stijfheid, eventueel het koud hebben) komen vóór het bewustzijn van de omgeving (het licht is fel, de harde ondergrond is houten plank).

Verder in reactie.

Zitten wel fouten in, in de opbouw van de zinnen.

Wanneer je schrijft is het belangrijk dat je niet steeds de zelfde woorden gebruikt. Bijvoorbeeld; ogen/handen/hij/zijn.
Altijd ander woord gebruiken in zelfde zin of wanneer het snel op elkaar volgt.

Er verschenen zwarte vlekken voor Áràghòns ogen.
Hevige hoofdpijn nam bezit van hem, Hij begon te wankelen op zijn benen. Het zweet stond op zijn voorhoofd en langzaam verloor hij spierkracht, zakte in elkaar en viel bewusteloos neer.

Áràghòn verblinde zich met zijn handen tegen een fel wit licht, wat hij nauwelijks kon verdragen. Voorzichtig trok hij deze wat terug en wreef zijn vochtig geworden ogen uit.
Toen zijn gezichtsvermogen het felle licht verdroeg, werd hij zich ervan bewust dat hij op een harde oncomfortabele houtenplank lag.
Moeizaam kwam hij overeind.