Waarom beginnen veel boeken met een citaat uit een ander boek?

In mijn boek heb ik bij elk hoofdstuk een citaat staan. Maar dan van spreuken door fylosofen uit de vorige eeuw, die elk slaan op het hoofdstuk erna. Dat lijkt me ook wel zo logisch. Dat het niets past heb ik nog niet meegemaakt.

Het kan, als je geen enkel verband ziet met de inhoud van het boek, een inspiratie-bron voor de schrijver zijn geweest, die daardoor op het idee kwam juist dít boek te gaan schrijven. Of dat het een soort aanzet is geweest, een soort drempel waar de schrijver overheen moest, om het gevecht aan te gaan het boek, dat hij/zij in het hoofd had, ook werkelijk op papier te zetten. Want voor wat ik over een boek schrijven weet: er komen altijd momenten, dat je met je verhaal aan het vechten bent, omdat het niet verder gaat, of omdat de personen, die je bedacht hebt, zó je gedachten overnemen, dat ze hun eigen leven willen gaan leiden. Net zo goed als de dankwoorden aan de familieleden, of de huisdieren, die geholpen hebben, alleen maar door er te zijn.

Meestal is er een (in)direct verband tussen het citaat en het verhaal in het boek. De uitdaging is dan daarnaar op zoek te gaan. Soms heb ik de indruk dat de schrijver er indruk mee wil maken: "kijk eens welk boek ik van welke (onbekende) schrijver heb gelezen...!"