Waarom besteden verpleegtehuizen weinig aandacht aan bewoners die moeite hebben met eten?

mjager3: ik wilde een reactie geven, maar alles staat er al. Ik pleit overigens al jaren voor een verplichte maatschappelijke stage voor bewindslieden: eerst een maand (minstens) met een bijstandsinkomen in een woning die niet recent onderhouden is, met een ijskast op het randje van overlijden en een wasmachine die het niet goed doet.
Daarna mogen ze "uitrusten" in een verpleeghuis, waarbij ze net genoeg medicijnen krijgen om niet meer zelfstandig te kunnen lopen en liefst ook niet goed meer te kunnen praten. De bewoners van verpleeg- en verzorgingshuizen kunnen niet staken, hebben geen economische macht, kunnen zich niet verweren als er weer bezuinigd wordt. Naar mijn mening toont de menselijkheid van een maatschappij zich in hoe ze met de zwaksten in die maatschappij omgaat. En dan hebben wij nog wel wat te leren :-(

Je eigen trots laten varen en de deskundigheid van een arts en psycholoog accepteren valt niet mee. Het zou kunnen zijn dat jou oma inderdaad dementerend is geweest(dementeren is breder dan kwijlend in een rolstoel hangen!). Op een gesloten afdeling is het personeel gespecialiseerd in omgang met verwarde mensen. de meeste bewoners hebben niet eens in de gaten dat de afdeling gesloten is(door de lay-out van de afdeling). Dat op een open afdeling de rustgevende medicatie verhoogd wordt bij een wegloop gevaarlijke bewoner waarvan de familie niets wil weten van de diagnose dementie.... tja, wiens schuld is dat. Als jou oma op een gesloten afdeling had gewoond, waren er geen medicatie veranderingen geweest zonder dat jij er vanaf wist. desinteresse van de familie moet je misschien even aan het lijstje van oorzaken toevoegen!

Even een reactie op de laatste reactie. De huisarts kwam met het bericht dat de verpleging de dosis kalmerende medicijnen had verdubbeld. Zonder haar toestemming. Het toedienen van de eerste dosis kalmerende medicijnen was in overleg met de huisarts maar de huisarts gaf aan hier niet direct de noodzaak van in te zien. Wij wisten niet dat men kalmerende medicijnen had voorgeschreven. De huisarts heeft daar een fout gemaakt en heeft dit ook toegegeven. Als ze dat niet had gedaan hadden we een klacht ingediend. Je reactie geeft precies weer waar het fout gaat. Artsen zijn niet God, verplegend personeel al helemaal niet. Dementie in een stadium dat men niet meer kan functioneren is voor iedereen herkenbaar, daar hoef je geen arts voor te zijn. Er zijn de laatste jaren ontzettend veel schrijnende verhalen naar boven gekomen van ouderen in benarde posities. Desinteresse van de familie hoort totaal en absoluut niet in het lijstje thuis omdat een ouder persoon in dit land niet afhankelijk dient te zijn van familie om in een bejaardenhuis te kunnen overleven. Dat is toch helemaal van de zotte!

uit het laatste stukje van je oorspronkelijke antwoord maak ik op dat de familie het niet eens is met de diagnose dementie die door de arts is gesteld(niemand anders dan een arts mag een diagnose stellen). op een gesloten afdeling is het helemaal niet nodig om mensen te sederen tegen loopdrang(loopdrang komt veel voor bij dementerenden). een indicatie om op een gesloten afdeling te mogen verblijven krijg je niet zomaar. hierbij is een arts betrokken en ook een extern orgaan het CIZ genoemd(U uiteraard bekent gezien de geschiedenis). zo word er beoordeeld of iemand inderdaad verward genoeg is om op een gesloten afdeling te "mogen/moeten" wonen. Dat verplegend personeel doseringen van welk medicijn dan ook aanpast is kortweg fout en illegaal. (dat je de huisarts niet aanklaagt, ok. maar dat personeel!). dus dat artsen en verpleging geen god zijn(gelukkig niet zeg!) is alllom bekent. dat familie beter bekent is met ziekten dan een arts die er om en nabij 6 jaar voor geleert heeft en zich moet kunnen verantwoorden tegenover verpleging, familie, leidinggevende, inspectie en het ciz. Dát bedoel ik met toevoegen aan je lijstje. op een gesloten afdeling worden mensen beschermt tegen dit soort beslissingen. Wordt familie voorgelicht over omgang met zijn of haar familielid. In mijn optiek(ik was er niet bij, ken de zaak niet, maar met de gegeven informatie) denk ik: waarom hebben jullie niet naar de arts geluisterd of een second opinion gevraagd. Mensen zonder familie(ja dat komt voor) komen doorgaans optijd op de juiste afdeling terecht waardoor hun rechten beschermd worden. mocht ik er vreselijk naast zitten dan is de hele situatie erg naar verlopen voor u, maar heeft u een dijk van een rechtzaak met daarin levensgroot uw gelijk!

Mijn oma woonde op een kamer met keuken en badkamer in een bejaardenhuis en woonde vrijwel zelfstandig. Alleen hulp bij het wassen.
Zonder dat iemand het wist is zijn er bij haar medicijnen pillen gevoegd die een sterk kalmerende werking hadden. Niemand die dat tegen ons gezegd heeft.
Dat bleek na haar dood toen we het pillendoosje door de apotheek hebben laten nakijken. Vreemd dat je pas op een gesloten afdeling veilig bent voor dit soort afsterfmethodes door het (voor medicatie verantwoordelijk) verplegend personeel. Mijn oma is niet de enige zaak. Er zijn vrijwilligers gestopt vanwege de stress en de ellende die ze moeten aanzien, oa lastige eters die geen eten kregen en zo zonder dat de familie het in de gaten had aan het verhongeren waren. Dit zijn geen incidenten. Dit soort misstanden worden al jaren gemeld. Sederen zoals je dit noemt is in veel verpleeghuizen, bejaardencentra/huizen de normaalste zaak van de wereld, bleek toen wij hiermee geconfronteerd werden. Ook bij bejaarden die NIET dement zijn. Als je lastig bent of ze menen dat je dat bent, en 100% in orde krijg je het ook. Dat er veel goede verplegers zijn weet iedereen. Het probleem is dat je als goede en betrokken verpleger nooit snel carrière zult maken omdat je te maken krijgt met budgetten. En dan dan moet je niet emotioneel betrokken zijn. Je moet kunnen snijden. Ik hoop er nooit in terecht te komen. Mijn ouders hebben al aangegeven liever een pilletje te slikken als de dag er komt dat ze niet meer zelfstandig kunnen wonen.

Klinkt als een heel slecht huis, mensen die zonder voorschrift en zonder overleg met de betrokkenen medicatie veranderen mogen van mijn part....... nouja dat snap je, Ik werk zelf op een gesloten afdeling waar het beleid is dat zelfs bij diep dementerenden wordt verteld dat er iets veranderd is. je weet immers nooit wat mensen nog mee krijgen van wat je zegt. ik hoop van harte dat de incidenten die je noemt in 1 huis plaats vinden en dat het huis aangepakt kan worden! verzorgenden zijn hoofdelijk aansprakelijk voor hun eigen handelen. dat houd in dat ontslag en zelfs gevangenisstraf er in zou zitten. Het sederen wordt in de meeste huizen flink aan banden gelegt. helaas om een dubieuze reden: reclame kwaliteitsinstituten als het HKZ toetsen op het aantal voorgeschreven sedativa. dus hoe minder je ervan voorschrijft hoe hoger je score en hoe eerder je een kwaliteitscertificaat krijgt(ze toetsen natuurlijk ook nog een hoop andere dingen). Wist je dat een onofficieel onderzoek heeft aangetoond dat dementerenden die niet gesedeerd worden makkelijker en minder arbeidsintensief zijn om te verzorgen dan dementerenden die dat wel zijn? Helaas zijn de regels voor euthenasie bij psychische aandoeningen nog niet ver genoeg ontwikkeld. hierdoor kunnen mensen die aantoonbaar "af en toe" verward zijn, hier geen aanspraak op maken. Ik denk in iedergeval dat we elkaar een beetje beter begrijpen.

Ik vind het belangrijk dat dit soort verhalen bekend worden. Het zal lang niet altijd zo gaan. Niet altijd, maar vaak is een tehuis en personeel van goede wille. Mijn moeder is zo'n 11 jaar geleden in een verpleegtehuis gestorven. Zij werd bijna 89 jaar oud. Plotseling werd bijna iedereen van die afdeling ziek. Zij kreeg ook wat, namelijk longontsteking. Zij kreeg er ook nog eens nierbekkenontsteking bij. Mijn moeder zei tegen mij "sterven". Korte tijd later werden mijn broer, zuster en ikzelf geroepen voor familieberaad. De vraag werd gesteld, of zij nog langer moest lijden of dat zij moest sterven. We waren het er over eens dat haar een lijdensweg bespaard moest blijven. Ik zag nog wel een kans dat door een ziekenhuisopname zij op zou kunnen knappen, maar dat wilde het verpleegtehuis niet, want het vervoer zou zij waarschijnlijk niet overleven. Een halve of hele week later stierf zij. Een paar maanden eerder, toen ze nog thuis woonde, werd zij in het ziekenhuis opgenomen wegens vermagering en eetproblemen. Daar knapte zij van op. Wat had het verpleegtehuis moeten doen? Het risico lopen op sterven in een ziekenauto met een kansje op verbetering in het ziekenhuis als zij het wel zou hebben overleefd? Of haar een rustige lijdensloze dood laten sterven? Zij kreeg morfine of zoiets en de infuus werd er af gedaan. Eerder hadden ze in het ziekenhuis een tumor in een nier geconstateerd, maar volgens een familielid/arts kon dat niet de doodsoorzaak zijn geweest.