Kan een kind van 12 jaar ook depressief zijn?

Ja, ook als je 12 bent kun je depressief zijn.
Ik was het zelf ook, en ik dacht ook aan zelfmoord, niet als echte optie, maar wel als een soort 'dat kan altijd nog'.
Sowieso is de puberteit waar je nu in zit al een warboel van gevoelens en bijna nooit een periode van 'halleluja ik ben zo blij en ik voel me zo zeker en goed over mezelf', maar als je hier al lang last van hebt, is het denk ik toch slim om hulp te zoeken, zodat je niet alleen staat.

Voor mezelf geldt: ik heb na mijn 12e nog 4 jaar doorgemodderd voor ik echt afknapte en hulp kreeg.
Uiteindelijk werkte dat ook goed en sindsdien voel ik me heel erg veel beter (maar nog steeds weleens verdrietig, zoals ieder mens).

Kun je er met je huisarts of je ouders over praten?
Online zijn er ook plekken waar je terecht kunt, zoals hier: http://www.pratenonline.nl

Sterkte, en aarzel niet om hulp in te schakelen want daar kom je verder mee...

Dat de gedachte aan zelfmoord een gerustellende gedachte kan zijn is niet raar. Het voelt als een uitweg. Ik heb me laten vertellen dat 7 op de 10 mensen ooit in zijn leven deze gedachte hebben.
Gelukkig vinden de meeste mensen andere oplossingen. Je kan hulp vinden bij je huisarts, mensen in je omgeving enz.
Veel sterkte!

Helaas kan dat.
En voor de meeste volwassenen is het vreselijk moeilijk om dit in te voelen, omdat de belevingswereld heel verschillend is.
En als 12-jarige ben je toch afhankelijk van volwassenen, want kinderen werken niet in de hulpverlening.
12 Jaar is eigenlijk wel te jong voor de nare ziekte die we " Manisch Depressief" noemen. ( afschuwelijke ziekte waar depressies afgewisseld worden met overactieve, ontembare periodes, waar iemand de gekste dingen uithaalt.)
En dat biedt hoop.
Als die diagnose eenmaal gesteld is, volgt er vrijwel altijd levenslange medicatie. En evengoed loopt het dan nog vaak fataal af.
Je weet inmiddels dat (o.a.) een psycholoog kan helpen met je problematiek. Daar kun je vrijuit praten over zelfmoordgedachten die je hebt. Bij familie is dat vaak lastig, omdat ze er allerlei emoties bij kunnen voelen ( Ach mijn lieve ongelukkige kind..Oh..wat heb ik misschien verkeerd gedaan. hou toch eens op met dat getob..we zorgen zo goed voor je, je zou juist heel blij en vrolijk moeten wezen..Ze zal toch niet....." enzovoort.
Hou er zelf rekening mee dat het heel ver kan gaan. Ook als je pas 12 bent. ( Ik ken meerdere gevallen waar kinderen van die leeftijd, maar ook behoorlijk jonger, er een eind aanhebben gemaakt)
Dat is vreselijk, en misschien helemaal niet nodig. (Misschien, omdat het soms , hoe gek het misschien klinkt, onafwendbaar is. Maar daar wil ik nu niet over uitwijden)
Als jij het leven de moeite niet waard vond, zou je deze vraag niet geplaatst hebben.
Daarom: blijf contact met de buitenwereld houden. Praat over dingen die je dwarszitten of ongelukkig maken.
En als je denkt: Die luistert niet echt naar mij..ga dan op zoek naar iemand anders.
Dit moet je echter niet te snel doen als je je niet echt af-schu-we-lijk
voelt. Want iedereen is namelijk wel eens een beetje depri.
Echt: iedereen.
En als je al snel aan alle bellen trekt, hoort niemand het meer wanneer het echt serieus , zeg maar, gevaarlijk is. Dan denkt men: Oh..dat is X. Die heeft altijd.. of vaak... Voor je het weet, word je misschien zelfs wel een zeurkous of een aansteller genoemd!
Wees daar nooit bang voor als je echt in de sores zit! Trek aan de bel en vraag om hulp.

Hoi,
Ja, dat is helaas mogelijk. En dan kan je zoals velen gezegd hebben, naar de psycholoog ed. Maar in jouw geval is dat niet direct nodig. Het lijkt er sterk op dqat je in je maag zit met het uit elkaar gaan van je ouders & de nieuwe familie die ze nu proberen op te bouwen. Je lijkt een beetje tussen alles i te zitten. Geen prettige situatie.

Probeer een keer met je moeder te praten over hoe jij je voelt, en wat de scheiding/nieuwe relatie met je doet. Probeer je niet verwijtend op te stellen, of opmerkingen te plaatsen als je boos bent: Dat werkt absoluut tegen jou!. Als jij op een rustig moment 's avonds je moeder vraagt of jullie een half uurtje samen kunnen praten, dan kan je rustig bespreken hoe jij je voelt. Waarschijnlijk beseft je moeder niet eens hoe jij nu met jezelf in de knoop zit. Zij kan dan met je stiefvader praten. Jij zelf zal bij hem niet snel iets bereiken (!)

absoluut kan dat. heb dat ook gehad. kan je maar 1 ding aanraden: praat erover en zoek hulp. echt, dat is het beste wat je kunt doen, ga naar de huisarts en die kan je doorsturen naar een psycholoog. heb ik ook gedaan en heeft me zó geweldig uit de depressie geholpen!

veel sterkte meid, dit is een moeilijke periode in je leven, sowieso al, en nu dit er nog bij. maar met hulp van een deskundig iemand kan je er weer helemaal overheen komen.

of ben je al naar die psycholoog gegaan waar de meester mee gepraat heeft? ik kan dat niet zo goed uit je verhaal opmaken.

Toegevoegd na 2 minuten:
aan jou uitleg kan ik niet direct zien of je echt depressief bent, want dit hoort ook typisch bij de puberteit, maar ik zou sowieso met een vertrouwenspersoon op school/huisarts enz. gaan praten, die kunnen je verder helpen en/of zeggen waar je klachten vandaan komen.