Hoe verwerk je het beste de dood van iemand ?

Dat hangt er vanaf hoe gevoelig je bent. Ben je heel gevoelig dan duurt het wat langer, ben je minder gevoelig dan kan het snel gaan maar als je veel steun krijgt van je vrienden en niet te veel over de dood praat en afleiding krijgt dan kan het helpen.

dat ligt bij ieder mens anders, krop in ieder geval nooit alles op en praat met mensen die jij vertrouwt over de leuke dingen wat je heb meegemaakt met die persoon. en geloof me schaam je niet als je moet huilen, huilen lucht op ;)

Het beste is om tijdens de eventuele ziekte al betrokken te zijn bij het vervolg.
Maar dat kan nu eenmaal niet altijd.
Ten eerste: Geheel onder ogen zien. X is nu dood, hoe ik het ook vind: ik zal hem / haar nooit meer kunnen zien, aanraken, iets vragen, iets geven.. enzovoort.
Soms moet je dat heel dikwijls herhalen, want dan wil het maar niet helemaal tot je doordringen dat het echt zo is.
Verder kan het enorm helpen om met foto's van de gestorvene bezig te zijn. Foto's opzoeken, verzamelen en een mooi album maken met alles over het leven van haar hem.
Luister naar muziek waar je samen van genoten hebt , poets het zilveren bestek van je ooit van hem/haar kreeg, zet een lieve, ontroerende, of knappe foto op een prominent plekje in je huis, praat met anderen over hem/haar en organiseer eventueel een herinnerboek. (A-4tjes met gedichten, anekdotes, foto's diploma's , herinneringen van de omgeving (vrienden, buren familie) van de overledene.
Vraag aan de partner (als die er is) of je een aandenken mag. Een brievenopener, aansteker, spiegeltje, zakdoekje, duster, bloemenvaasje, koektrommeltje..maakt weinig uit wat, want het gaat niet om de materiele doch om de emotionele waarde.
In het begin ben je vaak heel gedreven en actief met deze dingen. Dat is normaal. Na een tijdje merk je dat dit minder wordt. Het komt wel terug , maar bij vlagen. Ook dat is normaal. Er komt een tijd dat je met een glimlach het dierbare kiekje van dat prominente plekje oppakt en van dichtbij bekijkt. Wellicht onbewust om het gezicht niet te vergeten. Want het kan anders zomaar gebeuren dat het beeld vervaagt.
En dat is, zoals het volgens mij ook moet gaan. het leven gaat door en je hebt het verlies verwerkt.Je treurnis heeft plaats gemaakt voor het vredig gevoel van de mooie herinneringen.

Daar kan eigenlijk niemand jou antwoord op geven.
Ieder mens gaat anders met verdriet om.
De een huilt veel,terwijl een ander dichtslaat.
Je moet bij verdriet doen wat voor jou oplucht,wat jou vrede geeft met het verwerken van de dood...
Dat is toch iets wat je zelf moet doen...

In mijn geval hielp veel praten en veel huilen.
Geef het ook de tijd die het nodig heeft, tijd heelt alle wonden, ook het verlies van een dierbare.

Ha, die Pinkeltje;

Voor mij geldt; ga het vooral niet ontkennen, stop je verdriet niet weg, 'praat' met de overledene en koester de herinneringen.

Praten, praten, praten!
Vertel het verhaal van zijn/haar dood telkens maar weer, aan wie het maar horen wil.
Dat is normaal en gezond, en het hoort erbij.

Huil maar, stop het alsjeblieft niet weg. Laat je verdriet zien. Probeer vooral niet 'sterk' te zijn tegenover de buitenwereld, maar laat zien hoe je je voelt.

Natuurlijk ligt het eraan wie je hebt verloren. De dood van een grootouder ligt anders dan de dood van je kind.
Soms valt iemands dood niet te verwerken, maar leer je er op den duur wel verder leven met het verdriet, en het gemis.

Een fantastisch boekje dat ik iedereen kan aanraden bij verdriet en rouw, is het boek 'Rouw op je dak', geschreven door Jos Brink.
Waanzinnig detail: Jos schreef dit boekje zonder te weten dat hij op dat moment al ongeneeslijk ziek was en niet lang meer te leven zou hebben. Enkele maanden na het schrijven van dit boekje is hij zelf overleden.

Laat diegene gaan. Zijn/haar tijd op deze wereld is voorbij en koester diegene in je hart. Heb de liefde voor diegene om hem/haar te laten gaan.
Omarm het in je hart en diegene zal daar voor eeuwig aanwezig zijn. Dicht bij je, zodat je diegene niet hoeft te missen. Liefde gaat voorbij de grenzen van de levende en de dode wereld en zal altijd een contact blijven. Op die manier is diegene niet weg.

Ik denk dat je aan de persoon moet denken aan de tijd die je met elkaar hebt door gebracht, goeie tijden maar ook slechte tijden en praat daar ook over met familie leden.