Herkent iemand de volgende symptomen?

Ik kijk nu wat beter naar je plaatje Melissa, maar klopt het dat je een hondje aan je heup hebt hangen?:p Valt me nu pas op..

Ja, dat klopt.
Maar ik ben het niet op dat plaatje, hoor.
http://image2.sina.com.cn/cul/upload/68/4036/20061008/1850/370052/370057.jpg

Hooo shit! Pas op! Candida-infectie is een veelgebruikt (misbruikt) excuus in het alternatieve wereldje. Dan zou er candida in je bloed zitten, of in je darmen, of in je organen, of waar dan ook. Candida is een schimmel. Iedereen heeft candida. Dat is heel gewoon, en het heeft nul effect. Candida kan in darmen zitten, en in alle lichaamsopeningen. In je bloed kan het niet zitten - zou het daar zitten, dan zou je sowieso al lang dood zijn. Candida is populair bij de alterneuten omdat je het de schuld kan geven van van alles en nog wat. Moeheid? Candida! Pijntje? Candida! Vaak verkouden? Candida! Dat artsen het beeld niet snel herkennen komt simpelweg doordat het niet bestaat.

ben ik niet met je eens...
Ik heb het gehad...door orthomoleculair onderzoek vastgesteld en genezen dmv een dieet....

dat candida niet in je bloed kan zitten is niet waar... het kan aangetoond worden met een LBA, levend bloed analyse...
Center for Disease Control and Prevention in Atlanta (VS) beschikt over honderden foto's van Candida-infecties op microniveau in vrijwel alle weefsels van het menselijk lichaam.

Precies, orthomoleculair "onderzoek" - alterneutisch tot en met. Ik ben kerngezond. Als je mij zou testen, zou je ook Candida vinden. Maakt niet uit of je een orthomoleculaire "test" doet, of een echte test. Je vindt gewoon Candida. En da's precies het leuke van Candida. Stel dat ik deze kennis niet had. En stel dat ik plotseling moe zou worden. Dan zou een orthomoleculair "genezer" Candida vinden, dat (onterecht) als oorzaak aanwijzen, en één of andere methode aanbevelen om "van mijn Candida af te komen". Niet dat het helpt, maar dat doet er niet toe. Stel dat ik me dan beter voel. Dan zal die "genezer" zeggen dat dat dankzij zijn "behandeling" is. Effectiviteit "bewezen". Stel dat ik me niet beter voel. Dan zal hij zeggen dat de Candida kennelijk erg resistent is, en met een andere behandeling aankomen. Net zolang tot ik me wel beter voel. Alweer: effectiviteit "bewezen". Je kan net zo goed zeggen dat de klachten worden veroorzaakt door huisstof onder je kleine teen. Heeft ook iedereen wel. Dus een echte arts onderzoekt dat niet eens. Hij "erkent het niet", volgens de alterneut. Een alterneut zal zo'n zinloos onderzoek wel doen, en huisstof aantreffen. Zie je wel hoe goed hij is! En dan net zo lang behandelingetjes proberen tot de patiënt zich (stomtoevallig, natuurlijk) weer beter voelt. Dan heeft de laatste "behandeling" een "bewezen effect" gehad, en is het huisstof onder de kleine teen verdwenen. Dat hoef je dan natuurlijk niet meer te testen, want de patiënt is "genezen", toch? En je wilt het ook niet testen, want uit zo'n test (mits het een echte test is) blijkt dat er nog steeds huisstof onder de kleine teen zit, en dat wil je als alterneut natuurlijk niet weten.

Wat die foto's van het CDC betreft, daarover laat ik me graag bijpraten. Misschien heb ik niet helemaal gelijk, ik heb natuurlijk de wijsheid niet in pacht. Zou je me een bron kunnen geven, dan zal ik daarnaar kijken. Kan ik alleen maar wijzer van worden, tenslotte.

Systemische candidiasis schijnt wel te bestaan. Het is echter zéér zeldzaam bij mensen die niet tot de risicogroepen (mensen aan de chemo, heroïneverslaafden, transplantatiepatienten e.d.). Als je alternatieve 'dokters' zou geloven, zou je denken dat de helft van de mensen met vage klachten het hebben. De reden waarom alternatievelingen er zo graag mee schermen, is simpel: er is geen goede methode voor diagnose. Als iemand bij een echte arts komt en zegt dat de alterneut systemische candidiasis heeft vastgesteld, heeft de arts geen instrument om te bewijzen dat die systemische candidiasis er niet zit. De patient denkt: zie je wel, die reguliere artsen weten ook niets, mijn alternatieve 'genezer' kan ik tenminste vertrouwen! Wat de patient vergeet, is dat gebrek aan bewijs dat iets er niet is, geen bewijs is dat het er wél is. De reguliere arts kan ook niet bewijzen dat er 's nachts geen onzichtbare trollen aan het bed van de patient komen om hem ziek te maken, maar dat wil niet zeggen dat die trollen er wel zijn. Intussen laat de alternatieve 'dokter' de patient betalen voor een behandeling die er waarschijnlijk niet is. Duurt het lang voordat de patient zich spontaan beter begint te voelen, kan hij zeggen dat de infectie wel heel hardnekkig is. Gaat de patient zich snel spontaan beter voelen, dan kan hij zeggen dat dat 'bewijs' is voor de alternatieve 'behandeling'. Geweldige melkkoe, die systemische candidiasis...

@ Rotaluclac: ik had naar aanleiding van die bewering over het CDC al even gegoogled, ik heb geen foto's gevonden, maar wel volgende bron met info: http://www.cdc.gov/nczved/dfbmd/disease_listing/candidiasis_gi.html

@ Rotaluclac
kijk dan even op http://www.cdc.gov/nczved/dfbmd/disease_listing/candidiasis_gi.html bij invasive candidiasis, want zo heet het in het engels... ik heb ook niet de wijsheid in pacht.. ik meen alleen de vage klachten van Jojo te herkennen als iets waar ik ook last van heb gehad en wat gelukkig weer is over gegaan met een dieet, nadat ik letterlijk járen van het medicijnkastje naar de muur was gestuurd...

@SuzyQ:
Ik heb zelf ook gezocht, en enkele referenties gevonden voor invasive candidiasis. Bestaat dus toch wel echt. Maar er staat ook bij dat het extreem zeldzaam is, dat het eigenlijk alleen voorkomt bij bepaalde risicogroepen, en dat het met grote kans dodelijk afloopt. Dus mijn oorspronkelijke bewering "in je bloed kan het niet zitten - zou het daar zitten, dan zou je al lang dood zijn" klopt gedeeltelijk. Het kan _wel_ in het bloed zitten. Maar het is inderdaad erg dodelijk. Dus bij iemand die het al een tijd heeft kan het _niet_ in het bloed zitten.

@Deva:
Fijn dat je nu van je vage klachten af bent. Ik blijf erbij dat de "diagnose" van de orthomoleculaire "arts" daar niets toe heeft bijgedragen. Of je dieet ertoe heeft bijgedragen kan ik zo niet beoordelen. Ik vermoed dat je dieet niets heeft gedaan aan je candida, want een dieet doet niets tegen schimmels, en al helemaal niet tegen schimmels die iedereen bij zich heeft. Wat eventueel zou kunnen is dat jouw klachten ergens anders door zijn veroorzaakt, en dat je dieet daar wel tegen heeft geholpen. Wat ook zou kunnen is dat jouw natuurlijke candida zich wel heeft verspreid tot in je lichaam, en dat je eigen immuunsysteem - onafhankelijk van je dieet - enige tijd nodig heeft gehad om de infectie op te ruimen. Da's heel normaal. Dat je toevallig met een dieet bezig was toen je immuunsysteem eindelijk won, doet daar niets aan af. Blijft over dat bij jou een heel populaire "diagnose" is gesteld die het goed doet bij mensen met een beperkte biologische kennis. Puur kanstechnisch gezien blijf ik er dus bij dat je bezoek aan de orthomoleculair "genezer" niets heeft uitgehaald. Maar je bent gelukkig wel van je klachten af.

Dat lijkt me inderdaad onzin. Voor zover ik kan nagaan bij betrouwbare bronnen, krijg je bij systemische candidiasis (ofwel invasive candidiasis) eerder last van massaal orgaanfalen dan vage symptomen als vermoeidheids- en spierklachten.

het was niet zomaar een tijdje een dieet volgen... gedurende een jaar of 10 en ook nu nog ben ik zeer spaarzaam met bepaalde voedingsmiddelen.. http://www.candidiasis-stichting.nl/page/show/foto_lba.html

btw het was geen orthomoleculair 'genezer', slechts de methode om het vast te stellen was dat toen (ongeveer 20 jaar geleden) ...ik was verder gewoon onder behandeling van een reguliere internist en een diëtist...

Mooie foto's. Zeer ernstig geval. Twee mogelijkheden. Ofwel de foto's zijn gemaakt van bloed in een buisje. Ofwel de foto's zijn gemaakt van bloed dat direct uit een patiënt is genomen. In dat geval is de patiënt terminaal - nog maximaal een week te leven.

Met de "orthomoleculaire methode" kun je evenveel vaststellen als met een dobbelsteen. Sorry, klinkt hard, maar liever de waarheid dan papperij. Mag ik vragen wat dat dieet inhield? Er is mij geen dieet bekend dat iets aan Candida doet. Net zoals er geen dieet is dat iets doet aan de E. Coli, die immers iedereen van nature bij zich draagt. Dus ofwel het dieet heeft iets anders aangepakt dat de oorzaak was van jou klachten. Bijvoorbeeld een allergie. Ofwel je klachten zijn vanzelf overgegaan, en ze waren ook overgegaan als je geen dieet had gevolgd. Ofwel het dieet en de aandacht van de internist en de diëtist hebben jou over je "Calimero-syndroom" heengeholpen. Het kusje van je moeder op de zere knie, zeg maar (is niet denigrerend bedoeld, helpt echt). Ik kan natuurlijk niet beoordelen welke mogelijkheid in jouw specifieke geval heeft geholpen. Misschien is er nog wel een vierde mogelijkheid die ik nu over het hoofd zie.

het klopt niet altijd wat Rotaclucluc zegt, dat zie je wel weer... no bad feelings hoor... :-))

Heel goed beschreven, goed advies! +1 hiervoor. Achteraf gezien had ik ook expliciet moeten aandringen op het bezoek aan een arts of diëtist, niet alleen als de suikerklontjestest iets oplevert. Dus, modificatie van mijn antwoord: doe die suikerklontjestest twee of drie keer, dat kan geen kwaad. Ongeacht de uitkomst daarvan, doe daarna hoe dan ook wat SuzyQ zegt, en bezoek een arts!

Dankjewel! Ik spreek hierbij trouwens uit ervaring, ik heb zelf een tijdlang te maken gehad met vage klachten. Het is verbluffend hoe snel mensen die ook iets vaags hebben zich dan zien als 'lotgenoten' en allerlei onoordeelkundige adviesen geven. Suikervrij eten, geen kaas, pollenkorrels slikken, een bio-stabil dragen, je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt je aangeraden. En de diagnoses vliegen je om de oren, het lijstje diagnoses uit de antwoorden heb ik ook allemaal (en meer) gehoord van mensen. Ik zal trouwens niet vertellen wat er nog meer wordt genoemd bij dergelijke klachten, de vraagsteller wordt al genoeg het bos in gestuurd. Gelukkig wel gewoon bij reguliere artsen gebleven die uiteindelijk wat mogelijke deeloorzaken bij elkaar konden puzzelen. Een tekortje hier, een overmaat daar, van verschillende stoffen, en allemaal met zo'n kleine afwijking ten opzichte van normaal dat ieder van die dingen op zich de klachten niet zou veroorzaken. En een deel zal altijd onverklaard blijven. De meest zinnige theorie achteraf (in *mijn* geval, ook hier geen diagnose van de vraagsteller!), aangezien het begon in mijn pubertijd en na verloop van een paar frustrerende jaren ook weer vanzelf overging, ondersteund door wat aanvulling van de tekorten) is dat mogelijk mijn lichaam gewoon een beetje in de war raakte in een tijd van veel lichamelijke/hormonale veranderingen. Zoals ik al zei, het lichaam is een onwaarschijnlijk complexe machiene, dan gaat er ook wel eens iets niet helemaal goed.

@SuzyQ:
Goede inzichten! Grote vraag bij "dit soort gevallen" is altijd in hoeverre de psychische component meespeelt. In de trant van "ik voel me een beetje rot, en zonder dat ik het besef wil ik vooral begrepen worden. Dat gebeurt niet, en daardoor voel ik me rotter en rotter, tot ik iemand tegenkom die mij wel wil begrijpen, die mij bevestigt". En de alterneuten zijn heel goed in het "begrijpen" van de "patiënt". Denk je dat je uit jouw eigen ervaring iets kunt zeggen over dit mogelijke mechanisme bij veel van je lotgenoten, die in zo'n instabiele periode komen? (Instabiel zowel lichamelijk (complexe machine) als psychisch bedoeld.)

Absoluut, dat speelt mee. Ik ben toen (initiatief van mijn ouders) een tijdje lid geweest van een patientenorganisatie. Het blaadje van die organisatie stond vol met frustraties van 'onbegrepen zijn'. Iedere suggestie van dokters dat er ook eens gekeken moest worden of psychische elementen mee zouden spelen, werden gezien als teken dat de arts de patient niet geloofde, serieus nam of erkende. Voor veel patienten werd dat duidelijk een gigantische obsessie, wat niet geholpen kan hebben bij herstel. Zo was de patientenvereniging heel blij dat er in een bepaald ziekenhuis serieus onderzoek werd gedaan naar het ziektebeeld (voor zover er één ziektebeeld was, een idee dat overigens óók een obsessie was voor veel patienten, om erkend te worden als patienten van één specifieke ziekte). Dat positieve sloeg totaal om zodra in dat ziekenhuis ook onderzoek startte naar een cognitieve gedragstherapie, waarbij sessie bij een psycholoog gecombineerd werden met begeleiding bij geleidelijke activatie (langzaam proberen het activiteitenniveau proberen op te krikken). De reacties waren vooral "nee, ik ben niet gek" en "nee, ik ben écht moe, niet alleen lui." Terwijl dat helemaal niet gesuggereerd werd door de onderzoekers. Bij mij heeft het enorm geholpen om (overigens zonder officiële therapie) mijn best te doen om zo actief mogelijk te blijven en steeds wat actiever te worden. En ik heb ook gewoon bij een psycholoog gezeten om te kijken of er op dat vlak iets was dat me tegenwerkte. Zeker achteraf kan ik trouwens ook bij mezelf herkennen dat psychische factoren een rol speelden. Dat wil niet zeggen dat er lichamelijk niets aan de hand was, maar wel dat het moeilijk is om in zo'n instabiele situatie geestelijk helemaal stabiel te blijven. Dat is heel normaal in zo'n situatie, en dat aspect moet ook aangepakt worden om er weer uit te komen. Anders blijf je uiteindelijk ronddraaien in een héél klein kringetje.

Wat trouwens een opmerkelijk fenomeen is: mensen die last hebben van vage klachten, gaan vaak zoeken naar al dan niet erkende ziektes, en 'kiezen' er dan één uit waarvan ze denken 'dat is het'. Op basis waarvan is vaak een raadsel, omdat er veel van die ziektenamen zijn waarbij mensen dezelfde zeer uiteenlopende klachten kunnen hebben. Toch worden mensen vaak haast militant: ze blijven hangen in het idee dat het die éne ziekte moet zijn, dat dat (omdat zij het hebben) ook erkend moet worden als zijnde één ziekte, en gaan vervolgens strijden voor hun erkenning als patient van die éne ziekte. Terwijl aan de overkant misschien iemand woont met dezelfde soort kachten, die daar een andere ziektenaam bij heeft uitgezocht, en die de strijd aangaat voor erkenning als patient van die ándere ziekte. Mensen besteden hier enorm veel energie aan, die ze beter kunnen besteden aan herstel. En als ze dan een alterneut tegenkomen die ze valideert in hun keuze voor die ene niet erkende ziekte, komen ze tot rust. En presto! Ze beginnen te herstellen. Geen wonder, ze stoppen dan niet meer al hun energie in een strijd tegen windmolens.

Dit heb ik in mijn omgeving ook gezien. Ik heb dat het "Calimero-syndroom" genoemd. "Zij zijn groot en ik is klein, en da's niet eerlijk!" Ik ben nog niet uit het morele dilemma wat in zo'n geval het beste is: iemand bevestigen in zijn of haar idee, een fluttherapie geven die de patiënt het _idee_ geeft dat er iets serieus gebeurt, en de patiënt op die manier genezen; of eerlijk zijn. Beide hebben voors en tegens. Ik ga nog even nadenken over een goede formulering van dit dilemma, en er dan een GV aan wijden.

Het hongergevoel van vraagsteller heeft waarschijnlijk een _oorzaak_. Dan moet je niet het symptoom gaan onderdrukken, je moet de oorzaak achterhalen. Dat kan door onschadelijke experimentjes uit te voeren (mijn suikerklontjestest) en, nog beter, door een arts te raadplegen. Daar komt bij dat vraagsteller meer symptomen beschrijft dan alleen dat hongergevoel. Het lijkt me niet goed één voor één die symptomen te gaan onderdrukken. Vind de gemeenschappelijke oorzaak, en doe daar iets aan. Alweer: raadpleeg een arts. "Eten volgens je bloedgroep" is al lang achterhaald. Kan geen kwaad zolang je maar zorgt dat je gevarieerd blijft eten, maar het doet niets goeds. Witte suiker is geen vergif. Da's een oud bangmaakpraatje uit de alternatieve hoek. Witte suiker is heel gezuiverde suiker. Komt in de meeste natuurlijke voedingsstoffen voor. Het enige verschil met natuurlijke suiker is dat natuurlijke suiker uit heel veel verschillende suikers bestaat, terwijl bij witte suiker uit dat mengsel alles is weggehaald behalve die ene suikersoort. 't Is net zoiets als pure vitamine C. Een sinaasappel bevat precies dezelfde vitamine C als een potje vitamine C uit de apotheek - geen enkel verschil, behalve dat de sinaasappel nog zoveel meer bevat. Hetzelfde geldt voor witte suiker ten opzichte van natuurlijke suikers.

Dag Rotaluclac, Bosbessensap is een puur natuur middel, vermindert het honger gevoel. Fenegriek kan ook geen kwaad, het is een natuurlijk kruid. Wat jou witte suiker betreft daar hoef ik het niet mee eens te zijn. En eten volgens de bloedgroep kan ook geen kwaad, want er zijn dingen waar ik op reageerde en dingen die ik nu achterwege laat, dus volgens mij heeft dit wel degelijk nut, de één is de ander niet.

Wat jij schrijft over vitamine c daar ben ik het niet mee eens,( ik slik al jaren een vitamine c pil voor exstra weerstand) ik kan niet eens tegen sinaasappelen, daar krijg ik spierspanning van, en onze oudste zoon heeft precies het zelfde, kijk ik in het boekje bloedgroep dieet dan moet ik sinaasappelen vermijden, klopt dus bij mij.

In dit geval zijn het vrij onschuldige middelen, maar ik zal nooit ophouden me te verbazen over mensen die beweren dat iets goed voor je is 'omdat' het puur natuur is. De natuur zit vol met de ergste gifstoffen. Als ik naar mijn lokale supermarkt loop, kom ik langs berenklauwen, vingerhoedskruid en goudenregen. Puur natuur, nog mooi ook, maar je moet het niet in je mond stoppen. Wat betreft suiker (wit, riet-, bruine basterd-, of welke dan ook): dat is inderdaad niet minder gezond dan suiker die 'puur natuur' is. Wel is het makkelijker om van pure suiker een te grote dosis binnen te krijgen dan van de suiker die je normaal al in je ongezoete eten binnenkrijgt. En je kunt aan die hogere dagdosis verslaafd raken. Om die reden (en omdat ik niet zo'n zoetekauw ben) gebruik ik in vergelijking met de gemiddelde Nederlander heel weinig suiker. Maar een gif is het niet; bak ik een taart, of maak ik appelmoes, of heb ik gewoon trek in zoetigheid, dan strooi ik kwistig met de suikerbus. Trouwens, wat Rotaluclac schrijft over vitamine C is niet in tegenspraak met jouw ervaring met sinaasappels. De vitamine C in een potje is inderdaad hetzelfde spul dat in sinaasappels zit. Maar in de sinaasappel zitten nog 1001 meer verschillende stoffen. Zou best kunnen dat je niet goed tegen één van die andere stoffen kan. Net als een horoscoop zal er vast bij iedereen wel iets zijn waarbij het bloedgroependieet toevallig gelijk lijkt te hebben. Maar dat komt niet omdat de vitamine C in een sinaasappel anders is dan die in een potje.

Dag SuzyQ, Ik wil nog even terug komen op de witte suiker, witte suiker is van nature niet wit, er wordt met blauwsel gewerkt om het wit te krijgen.( zo is het mij verteld) Wil je gebak maken gebruik dan rietsuiker of honing. http://objectief.be/Suiker.html http://www.sign2god.com/gezond/suiker/suiker.html http://www.geocities.com/lucasvo/suiker2.html Iedereen, doet maar wat hij of zij denkt wat het beste is.Maar ik ben een tegenstander van witte suiker.

Het maakt niet uit hoe witte suiker wordt gemaakt. Dat blauwsel zit er niet meer in op het moment dat ik die suiker in mijn mond stop. Dus witte suiker is één van de vele bestanddelen van natuurlijke suiker. Precies zoals vitamine C één van de vele bestanddelen is van natuurlijke sinaasappel. Kun je, zoals jij, niet tegen één van die vele andere stoffen die in sinaasappel zitten, dan moet je je beperken tot die ene component, vitamine C. Hetzelfde voor suiker: kun je niet tegen één van de vele andere suikers die in natuurlijke suiker zitten, dan moet je je beperken tot die ene component, witte suiker. De meeste mensen kunnen ook hele sinaasappels eten om aan hun vitamine C te komen. De meeste mensen kunnen ook het complete natuurlijke suikermengsel eten om hun eten zoet te maken. Dat wij teveel suiker binnenkrijgen heeft daar niets mee te maken. Teveel natuurlijke suikers is ook een teveel, en heeft dezelfde schadelijke effecten als een teveel aan witte suiker. Hetzelfde voor vitamine C. Een teveel daarvan krijg je niet zo snel. Maar neem je teveel vitamine C in, dan zullen je nieren dat wegfilteren en loos je het met je urine in het toilet. Maar rioolzuiveringsinstallaties krijgen niet alle vitamine C weg uit het rioolwater. Gevolg van het vele vitamines slikken dat tegenwoordig zo populair is is dan ook, dat er vitamine C in ons oppervlaktewater komt. En dat is beslist niet natuurlijk! Andere vitamines zijn wel schadelijk voor het lichaam als je er teveel van neemt. Dat komt doordat ze niet zo eenvoudig kunnen worden uitgeplast als vitamine C. Dus slik alsjeblieft geen vitamines, tenzij je een of andere ziekte, afwijking of allergie hebt waardoor je niet anders kunt.

Candida heeft er niets, maar dan ook niets mee te maken. De eerste die zou ontdekken dat er een verband met Candida zou bestaan, zou diverse grote prijzen winnen met die ontdekking. Zoals al eerder beschreven, is het suikergehalte in het lichaam behoorlijk constant. Daar zorgt het lichaam zelf voor (homeostase). Bij kleine afwijkingen krijg je al klachten zoals die bekend zijn van de diverse soorten suikerziekte. De glucosepiek direct na het eten is heel natuurlijk. Treedt op bij elk eten, ook bij een suikervrij dieet. 't Heet wel een piek, omdat zo'n kleine verhoging voor ons lichaam al behoorlijk groot is. Voor Candida echter is het een miniscule variatie op het normale suikergehalte. Dan het nemen van suiker: dat is inderdaad geen behandeling. Als behandeling zou het contraproductief zijn - zoals je al schrijft krijg je na het nemen van (veel) suiker een suikerdip. Of die erger is dan de dip die je toch al had, is daarmee overigens niet gezegd. Hoe dan ook, het nemen van twee of drie suikerklontjes helpt bij het stellen van een diagnose. Diagnose dus, geen behandeling. Vraagsteller kan dat twee of drie keer proberen. Lossen de suikerklontjes het probleem op, dan weet ze dat de directe oorzaak bij de bloedsuikerspiegel zit. Dat vergemakkelijkt het vinden van de onderliggende oorzaak en de bijbehorende behandeling. Ook als drie kwartier later een grotere dip zou optreden. Lossen de suikerklontjes het probleem niet op, dan weet je dat de bloedsuikerspiegel er niets mee te maken heeft. Ook dan kun je drie kwartier later (of zoiets) een dip krijgen, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat je dan alvast een deel van de diagnose hebt gesteld, namelijk dat de klachten niet door een lage bloedsuikerspiegel worden veroorzaakt. Ook die kennis vergemakkelijkt het vinden van de onderliggende oorzaak. Ik zeg dus nog steeds: probeer het met die suikerklontjes, dat kan geen kwaad (mits je het als diagnosemiddel ziet, niet als behandeling). Ga daarna naar een arts. Niet naar een orthomoleculair iemand, dan kun je net zo goed een dobbelsteen raadplegen. Natuurgeneeskunde mag wel, maar waarom zou je je beperken tot plantaardige middelen als de reguliere geneeskunde zowel die plantaardige als ook door mensen geproduceerde middelen kan inzetten, dus een veel breder scala heeft?

U bent in de war: plantaardige middelen is fytotherapie. Natuurgeneeskunde is juist vele malen breder dan regulier omdat ze naar de hele mens kijkt en de stofwisseling als basis neemt. Dat is namelijk ook de bron van het overgrote deel van de gezondheidsklachten.
Bij de huisarts mag je tegenwoordig nog maar één klacht per consult inbrengen, dus daar kan je alle hoop laten varen dat men verbanden gaat leggen, terwijl in het lichaaam alles met alles te maken heeft! De beschreven klachten zijn te licht en te vaag voor een huisarts om iets mee te kunnen: je krijgt óf een recept voor iets dat op zijn best alleen de symptomen onderdrukt óf een verwijzing voor dure en ingrijpende onderzoeken die waarschijnlijk niets opleveren, maar hopelijk het advies "afwachten of het erger wordt of vanzelf overgaat". Helaas heeft reguliere medicatie heel wat meer weg van een dobbelsteen dan orthomoleculair, dus ook daarin kan ik het niet met u eens zijn!

Een suikerdip heeft niets te maken met een 'candidainfectie'. En de sneer tegen reguliere geneeskunde, dat je per consult maar één klacht mag inbrengen, is gewoon onterecht. Waar haal je het vandaan. Alsof iemand met een simpele keelontsteking een aparte afspraak voor keelpijn, één voor koorts en één voor vermoeidheid zou moeten maken, het is simpelweg niet waar. Weet je wat het verband is tussen natuurgeneeswijzen en reguliere geneeskunde? Zodra een behandeling bewezen wordt, wordt die onderdeel van de reguliere geneeskunde. Zo kan de reguliere arts precies hetzelfde advies geven als vroeger een 'natuurarts' aan iemand die bleek, krachteloos en moe is, en die veel lichter tandvlees heeft dan normaal: eet eens wat meer spinazie (of groene bladgroenten in het algemeen). Inmiddels weten we immers dat deze symptomen veroorzaakt kunnen worden door ijzertekort, van invloed op het hemoglobinegehalte in het bloed, waardoor weer het vermogen van het bloed om zuurstof te transporteren naar de organen wordt beïnvloed. Bovendien heeft de reguliere arts ook de mogenlijkheid om ijzerpillen te geven als de situatie zo slecht is dat andere voeding niet snel genoeg effect zou opleveren. Alternatieve 'geneeskunde' is voornamelijk gerommel in de marge, de overgebleven, bepaald niet altijd rationele en/of correcte 'diagnoses' en huismiddeltjes die grotendeels niet zijn bewezen en daarom niet zijn opgenomen in de reguliere geneeskunde.

@Harriet:
Ik weet niet welke huisarts jij hebt, maar die van mij kijkt wel degelijk naar wat er verder aan de hand zou kunnen zijn. In tegenstelling tot wat jij beweert, mag ik wel degelijk meerdere klachten per consult inbrengen. De huisarts vraagt er zelfs zelf naar! Wanneer ben je voor het laatst bij de huisarts geweest? Is jouw angst wel reëel? Zoals SuzyQ zo duidelijk verwoordt: juist de huisarts en de daaraan gekoppelde reguliere geneeskunde gaan uit van "evidence based". Goed, het kan altijd beter, er gaan ook wel dingen mis. Maar die worden aangepakt! Heel wat beter dan kwakmedicatie, waar de orthomoleculaire geneeskunde een voorbeeld van is. Het enige dat de reguliere geneeskunde vraagt van de orthomoleculairen is: laat een _zien_ dat jouw methoden werken. Het maakt niet uit _hoe_ je het laat zien, _als_ je het maar laat zien! Dat vragen ze nu al jaren. Zonder enig resultaat. Er zijn artsen geweest die zelf maar zijn gaan onderzoeken of die orthomoleculaire therapie iets zou kunnen voorstellen. Steeds volgens de simpele redenatie: als het iets voorstelt, dan moet het beter werken dan een neptherapie. En als het precies even goed werkt als een neptherapie, dan kun je dus net zo goed een neptherapie geven. Of, sterker uitgedrukt: als het precies even goed werkt als een neptherapie, dan _is_ het kennelijk een neptherapie. En steeds kwam er hetzelfde uit: er is geen verschil tussen een neptherapie en een orthomoleculaire therapie. De uitnodiging aan de orthomoleculairen staat trouwens nog steeds open, dus als je iemand kent, laat hem dan alsjeblieft meewerken aan een eenvoudig vergelijkend onderzoekje. De mensheid kan er alleen maar beter van worden, toch?

Beste reageerders, Jullie wonen blijkbaar niet in de randstad, want daar is het een algemene klacht: 1 probleem per consult of een dubbelconsult aanvragen. Als de arts zelf naar verbanden vraagt is dat natuurlijk iets anders.
Jullie putten duidelijk uit andere bronnen dan ik. In Engeland heeft een groot orthomoleculair onderzoek aangetoond dat schoolprestaties van 'zwakke' kinderen en ook gedrag in gevangenissen spectaculair verbetert met de nodige suppelementen, samen met gezonder eten. Er zijn bergen onderzoek, maar in Nederland wordt alles tegengewerkt. Een onderzoekster die zeer goede resultaten meet bij ADHD met voeding en supplementen krijgt geen geld meer: de geldschieters hebben liever dat duizenden kinderen Ritalin etc. blijven slikken, ook al hebben we geen flauw idee wat dat op de lange termijn voor effecten heeft. Zo kan ik nog uren doorgaan. Maar het heeft geen zin: zoals gewoonlijk wordt ook dit forum gedomineerd door "linkerhersenhelfters", die zijn nu eenmaal meer geïnteresseerd in computers en internet.
Ik hou het voor gezien!

Beste Harriet, ik woon wel degelijk in de Randstad. Toch is mijn huisarts zoals ik beschreef. Misschien heeft het te maken met wat je als "één probleem" beschouwt. Stel dat ik me lusteloos en moe voel. Dan is dat een probleem. Als ik dan ook keelpijn heb, of last van mijn ogen, of vage spierpijn, of meer dan wel minder eetlust, dan zijn dat meerdere symptomen, maar die kunnen best met één probleem samenhangen. Is het dan wel of geen dubbelconsult? Ik vind van niet, mijn huisarts is het met me eens. Misschien dat ik wel een dubbelconsult zou moeten aanvragen als ik pijn in mijn knie heb en als ik wazig zie. Dat weet ik niet, ik heb nooit zoiets gehad. Dit kan misschien het verschil tussen wel of geen dubbelconsult verklaren. Dan de grote orthomoleculaire onderzoeken. Die ken ik. Wat daarbij heel vaak fout gaat, is dat de onderzoekers algemeen geaccepteerde principes onder het tapijt vegen. In dit geval: het onderzoek moet blind zijn, als het even kan dubbelblind. We _weten_ immers dat mensen positief reageren op aandacht, en al helemaal op persoonlijke aandacht. Dat is al jaren bekend. Als je dan een onderzoek gaat doen waarbij je mensen aandacht geeft, moet je ook een aantal mensen precies evenveel aandacht geven maar ze nep-supplementen geven. Dat is nu niet gedaan. Ja, en dan zie je dat je proefpersonen er duidelijk op vooruit gaan. Edoch, we weten dat proefpersonen er ook op vooruit gaan, en wel precies evenveel, als je ze "alleen maar" die persoonlijke aandacht geeft, zonder de orthomoleculaire middeltjes. Dus het is maar hoe breed je kijkt, hoeveel informatie je meeneemt of juist negeert.

Ik kan het ook anders zeggen. Ik vind dat je _breed_ moet kijken. Je moet _alle_ informatie meenemen die je kunt vinden. Als je dat "linkerhersenhelft" wilt noemen, ga je gang. Ik ben zelf niet zo van dat splitserige. Ik zie liever het totaalplaatje, de samenhang. Dat is mijn grote bezwaar tegen al die alternatieve onderzoeken: op zich aardige onderzoekjes, maar ze _vergeten_ steeds een heel stuk kennis. Tja, dan kijk je naar een _deel_ van de werkelijkheid. En dan kun je uitkomen waar je maar wilt, gewoon door goed te selecteren welke dingen je wel meeneemt en welke niet. Laat ik het zo zeggen: als ik hier en daar een woordje uit de Bijbel neem, kan ik "aantonen" dat God niet bestaat. Of dat Hij een Grote Hufter is. Klopt dat? Nee, natuurlijk niet: als je de _hele_ Bijbel leest, staat er heel iets anders. Iets vergelijkbaars gebeurt er bij die orthomoleculaire onderzoeken. Als ik me zou willen "bekeren" tot de orthomoleculaire leer, zou ik een heleboel kennis die ik nu heb, moeten weggooien. Gewoon de andere kant opkijken. Dat kan ik niet. Ik wil, nee, ik moet, altijd naar het geheel kijken. Noem het een holistische instelling, als je wilt. Mijn overtuiging is dat je alleen op die manier kunt ontdekken hoe de wereld, de natuur en de mens werkelijk in elkaar zitten. Als iemand iets nieuws te melden heeft, zal ik dat tot mij nemen. Bij jou meen ik het tegenovergestelde te zien (maar dat kan ik mis hebben, dat hoop ik zelfs). Je ziet hier een hoop informatie die voor jou nieuw is. Die extra kennis past niet in jouw plaatje. Maar in plaats van de werkelijkheid als referentie te nemen, ga je uit van je huidige denkbeelden - die je daarmee onveranderlijk maakt, of ze nu juist zijn of niet. Je probeert dus de praktijk te vormen naar jouw theorie. Andersom lijkt mij beter: ga uit van de praktijk, en pas de theorie aan als die niet bij de praktijk blijkt te passen.

Tjonge, wat weet je het allemaal goed... helaas ben je wederom slecht geïnformeerd (misschien zelf moeite met het opnemen van alle feiten, ook als ze niet in je straatje passen???) het onderzoek in Engeland en ook het latere onderzoek in Nederland waren wel degelijk dubbelblind: er was een controlegroep en een placebogroep, dus helemaal volgens de 'regels'.
Ik zie helemaal geen nieuwe informatie, juist alleen maar mensen die strak vasthouden aan wat ze willen geloven: alleen wat meetbaar en zichtbaar is bestaat.
De menselijke maat is bij wetenschappelijk onderzoek niet de basis, zoals het zou moeten zijn, maar een storende factor. Onderzoek is prima, maar het is zo vreselijk beperkt en kan echt niet alle complexe problemen oplossen waar mensen mee zitten. Wat is wetenschap? Iets wat je niet snapt onderzoeken en niet terzijde schuiven!
Veel plezier verder, ik stop hier niet langer energie in.

Hoho, even rustig aan alsjeblieft - voordat je me nu gaat beschuldigen, moeten we misschien eerst kijken of we het wel over hetzelfde onderzoek hebben. Maar eerst iets anders. Je schrijft dat het onderzoek dat jij bedoelt, dubbelblind was, "want" er was een controlegroep en een placebogroep. Dat is niet voldoende! Er zijn twee extra dingen nodig. Ten eerste mogen de proefpersonen niet weten in welke groep ze zitten. Ze mogen daar ook niet achter kunnen komen door met elkaar te praten, dus als ze bijvoorbeeld pillen krijgen, moeten de mensen uit beide groepen evenveel pillen krijgen die even groot zijn en dezelfde kleur en smaak enzovoort hebben. Ten tweede mogen ook de artsen en de overige behandelaars en "hulptroepen" niet weten welke proefpersoon in welke groep zit. Vooral dat laatste is erg moeilijk, je moet veel moeite doen om dat voor elkaar te krijgen. En in veel alternatieve onderzoeken wordt juist dat punt over het hoofd gezien. Bij de onderzoeken die ik ken, dachten degenen die de onderzoeken uitvoerden zelf dat ze alles goed deden. Na publicatie keken er andere mensen naar, en die vonden allerlei missers. Waaronder de dubbelblindheid. Daarnaast was de randomisatie niet goed. Misschien ken jij andere onderzoeken dan ik - zou best kunnen. Ik heb aangegeven dat ik open sta voor extra informatie. Zou je daarom zo vriendelijk kunnen zijn referenties te geven naar de onderzoeken die jij bedoelt? Dan ga ik intussen op zoek naar referenties naar mijn onderzoeken. Dan kunnen er twee dingen gebeuren: ofwel we blijken over dezelfde onderzoeken te praten, ofwel we blijken over verschillende onderzoeken te praten. Als we het over dezelfde onderzoeken hebben, zul jij je eens moeten verdiepen in de bezwaren die de critici op de onderzoeken hebben. Daar kun je van leren: waarom is iets waarvan je dacht dat het goed was opgezet, achteraf gezien toch niet betrouwbaar? Als we het over verschillende onderzoeken hebben, zal ik me moeten verdiepen in jouw onderzoek. Ik zal dan moeten kijken hoe dat onderzoek is opgezet. Als het wel volgens de regels (volgens alle regels) is uitgevoerd, zal ik wellicht mijn mening moeten herzien. Dus laten we alsjeblieft blijven praten. Open communicatie, en _alle_ informatie tot ons nemen die er is. Alleen op die manier kunnen we de waarheid achterhalen.