Hoe kan het dat sommige mensen niet meelijden?

Het zijn aliens! Maar serieus, het kan toch zijn dat mensen er ongevoelig voor zijn. De een kan wel tegen bloed, de ander niet. Maar goed ook dat we niet allemaal hetzelfde zijn, anders zou er bv. niemand geopereerd kunnen worden.

Ha, die Chris; Het is natuurlijk niet zo dat je de pijn van een ander ook daadwerkelijk fysiek voelt, je kunt het je hooguit levendig voorstellen. De arts is zich er waarschijnlijk van bewust dat de pijn die een patiënt tijdelijk voelt opweegt tegen het effect van de operatie op langere termijn.

Is mij ook een raadsel. Ik voel dat aan mezelf inderdaad... Het kan heel goed zijn dat voor sommigen geen anderen bestaan in ervaring, dus hoe zou die persoon dan kunnen voelen wat er in een ander gebeurt... Maar bij mij is dat niet zo, ik ben de ander, daarom voel ik dat en daarom kan ik ook goed invoelen... Maar vaak is het me pijnlijker dan me lief is hoor... Soms denk ik ook wel, laat deze beker maar aan mij voorbij gaan... Alles voelen is geen pretje, maar het is zoals het is... oh ja spiegelneuronen die spelen een belangrijke rol in deze...

misschien omdat de patient onder narcose is.... maar ik heb zelf vaak in de schoolvakanties in ziekenhuizen gewerkt. (voedingsassistent etc) ik denk wel dat er in sommige gevallen "medelijden" is of als een patient komt te overlijden tijdens jou dienst (zelf meegemaakt) er toch wel een emotionele impact wordt achtergelaten. het is echter wel zo dat een arts die een operatie uitvoert zeer veel verantwoordelijkheid heeft en zich naar mijn inzicht niet teveel kan laten "afleiden" door emoties. dit in verband met het bereiken van een optimale prestatie.

Ik denk dat het heel lastig is om te bepalen waardoor sommige mensen minder medelijden voelen. Ik denk dat een mogelijke (mede-)oorzaak is dat men eraan went. Dus hoe vaker je iets pijnlijks ziet, hoe minder het met je doet. De eerste keer dat je iemand opereert lijkt me toch een hele stap, maar na een paar honderd keer weet je niet meer beter.

Discipline of gevoelloosheid (meedogenloosheid zo u wilt hetzij door een mentaal defect hetzij tijdelijk onder invloed van drugs bijvoorbeeld). Artsen en bijvoorbeeld ontwikkelingswerkers zullen doorgaans op dat eerste bogen. Jezelf (zo goed en zo kwaad als het gaat) gewoon afsluiten voor dergelijke gevoelens van "meelijden" dus. Moet ook wel anders ben je binnen een week een mentaal wrak.

Omdat alle artsen psychopaten zijn! Nee.. omdat ze weten dat de patiënt niks voelt en ze er veel ervaring meehebben. Op het begin zullen ze er ook moeite mee gehad hebben. Als jij een stuk biefstuk doorsnijd heb je toch ook geen medelijden...

Het lijkt me heel erg onaangenaam om op deze wijze mee te lijden met een ander. Ik mag hopen dat niet veel mensen dit hebben.

het is een aandoening wanneer iemand zich niet kan inleven in een gevoel, het heet bodemloos syndroom. het persoon kan zich niet inleven in welke emotie dan ook en niet hechten aan mens of dier, ze doen alsof ze de emotie wel kennen, maar doen dit eigelijk na. in huis bijna niet te handhaven maar met visite heel lief. het leven is een groot toneel stuk. maar het kan ook zijn dat de persoon autistish is of een beschadiging heeft aan de voorhoofdskwab want daar zit het meelevend vermogen.

Een chirurg zal heus wel emoties hebben maar het is voor iedereen beter (zeker voor de patient) als de gevoelens in de wacht worden gezet. Anders is opereren geen doen, het opereren zelf is al lastig genoeg en als je dan ook nog de pijn gaat ''voelen'' dat is geen doen natuurlijk.

Er zijn nu éénmaal hardvochtige mensen die geen gram empathie in zich hebben. En omgekeerd ook . Er zijn mensen , vooral bezorgde moeders, die meer lijden dan hun kinderen.Wat je over artsen vraagt is anders : hun benadering is wetenschappelijk wat niet belet dat zij het ook moeilijk hebben als een patient sterft in hun bijzijn.

Volgens mij kun je dit volledig neurologisch verklaren. Meelijden is niets anders dan een schakeling in je hersenen. Als deze schakeling mist kun je dus niet meelijden.

Heeft te maken met soort pijngrens. Net zoals de perceptie van pijn voor de ene anders dan de ander. Zo bestaat dat ook voor het zien van lijden. Daar komt nog eens bovenop dat het vaker ondergaan van narigheid zien uiteraard een schil creeert.

Als je hoog sensetief ( HSP-er) bent voel je heel veel meer( zoals verdriet en pijn enz) dan de meeste mensen zich kunnen voorstellen.