Waarom vinden mensen het moeilijk om met hun ouders te praten over liefde (geen seks)?

Ik denk dat de leeftijd hier een rol in speelt. Pubers praten er niet gauw over, omdat het iets eigens is, een soort van intimiteit. Zij hebben toch al het idee dat ouders hen zullen uitlachen of met zg. 'goede raad' komen en daar hebben ze geen behoefte aan. Ze willen zelf ontdekken, ervaren en verwerken.Natuurlijk zijn niet alle pubers zo, maar in veel gevallen is er niet echt een vertrouwensband met de ouders omdat in veel gezinnen ieder zijn eigen weg gaat. Pubers willen vrij gelaten worden en ouders laten ze niet meer thuisblijven, ze hebben er ook vaak geen gezag over.
Als volwassene ligt het anders. Er wordt meer naar raadgevingen geluisterd omdat je inmiddels weet dat je ouders vaak wijzer zijn door de langere levenservaring.
Toch gaan velen met liefdesperikelen eerder naar een vriend(in) omdat de ouders erg dicht naast je staan. Men wil de ouders er niet mee belasten omdat je weet dat ze zich zorgen zullen maken. Dit is meestal het geval als er problemen in de liefde zijn en er kinderen bij betrokken zijn. Je weet eigenlijk al hoe je ouders zullen reageren en daar heb je even geen behoefte aan. Je gaat ook niet snel naar je ouders als je verliefd bent. Laat het eerst maar vaste verkering zijn. Je moet eerst zeker zijn dat je niet afgaat als het om de haverklap aan/uit is. Pas dan zal je vertellen hoe verliefd je bent en hoe geweldig hij/zij is.
Kortom, je wilt niet dat je ouders weten dat je ongelukkig bent in de liefde omdat ze zich snel af gaan vragen waar ze verkeerd hebben opgevoed dat jou dat steeds overkomt. Maar als je zeker bent van je zaak en je loopt over van liefde is het makkelijker om dat aan hen te vertellen. Ik heb trouwens een innige band met mijn ouders en praat over van alles met hen, alleen de liefde hou ik voor mezelf. Daar praat ik met niemand over,alleen met mijn man en mijn zoon weet inmiddels ook dat ik vol liefde zit.

Omdat dit zaken zijn, die mijns inziens, je bespreekt met je partner. Automatisch zul je het er op een vage manier wel eens met je ouders over hebben, maar de meer intiemere zaken, blijven toch onder elkaar.

Dit beschouwen mensen terecht als een privezaak. Ouders hebben daar niets mee te maken.

Dit ligt merendeel aan de pubers. Over het algemeen willen ouder hier juist over praten.

Pubers vinden dit moeilijk, omdat zo volslagen nieuw is voor ze. Nu 'moeten' ze opeens heel intiem samen zijn met 'de vijand'. Hun hele leven staat op hun kop en ze hebben het idee alsof ze de enige zijn dit die overkomt.

Ze vinden het moeilijk om hun kwetsbaarheid te tonen in de toch al moeilijke samenleving vol met pesters en ogen.

Over het algemeen zijn pubers zelf zo met hun persoonlijke ontwikkeling bezig dat ze dit soort dingen niet met hun ouders willen bespreken. In de ogen van de meeste pubers zijn ouders maar betweters en komen altijd met ongevraagd advies. Bovendien worden ze er keer op keer op gewezen dat het ze nog aan ervaring ontbreekt.

Pubers willen liever zelf ontdekken en praten met leeftijdsgenoten over dit soort zaken.

Overigens, niet alle pubers vinden het moeilijk om met hun oudes over liefde te praten en niet alle ouders gedragen zich zoals hierboven beschreven.

Hahaha... ja...veel ouders zullen misschien snel hun levenservaring gebruiken als antwoord, het behoeden voor...Heel logisch maar het blijft vaak moeilijk voor ouders om naar hunzelf te kijken en hun jeugd terug te draaien als filmpje. Logisch dat je ook het opvoedkundige niet wilt overslaan bij het gesprek, helaas zal ook jouw kind het zelf moeten ervaren en handelen zoals hij/zij als persoon is. En daar weer mee om gaan en van leren! Probeer in de schoenen te staan van je kind en vanuit hun oogpunt te kijken...dan hou je ook de gesprekken goed en open, en zullen ze ook naar je toekomen met vragen of "een verhaal"...Altijd een wijzende vinger levert vaak dus op dat ze niet zo snel naar jou zullen komen...ze willen praten en niet altijd "een les".
Laat ik er even bijzeggen dat dat mijn ervaring is met mijn (inmiddels oudere, uit huis zijnde) kinderen, en ze komen gelukkig nog steeds naar me toe, en dat is heel fijn!