Waarom is het zo moeilijk plassen als er iemand naast je staat?
Alle mannen kennen het fenomeen (denk ik):
Je moet nodig plassen, maar er is alleen een urinoir vrij nét naast een urinoir waar al iemand staat. Hoe nodig je ook moet, de eerste straal weigert hardnekkig om naar buiten te komen. Pas na enige tijd moed verzamelen, of even doorspoelen om je lichaam voor de gek te houden komt daar de eerste beweging, daarna gaat het wel.
Ik snap wel dat dat iets met personal space en gène te maken zal hebben, maar hoe komt het nou dat dat zich vertaalt in de fysieke "blokkade" van de urinestraal?
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Doordat men bang is om te plassen in het openbaar, blokkeert het lichaam, zodat men niet kan plassen. Hoe men ook probeert, er komt niets. De eerste keer dat dit zich voordoet is vreemd en kan meteen angst geven dat het de volgende keer weer gebeurt. Zo kan het probleem steeds groter worden, zodat men op den duur helemaal niet meer in het openbaar kan plassen. Plasangst wordt doorgaans geclassificeerd als specifieke fobie, maar kan ook voorkomen als symptoom van sociale fobie. Het is meer dan een gewone gêne of een verlangen naar privacy, en kan daardoor ongemak veroorzaken. De onmogelijkheid te urineren, hoewel psychologisch van oorzaak, is fysisch, en de patiënt heeft er geen controle over.
Ieder mens, klein en groot, jong en oud, man en vrouw, plast een aantal keren per dag. Een alledaagse bezigheid dus en voor de meeste mensen iets wat je gewoon even doet, op de WC thuis, bij vrienden, in het café, of tijdens een wandeling achter een boom of struik. Toch wordt het plassen omgeven door schaamte. Zelden zie je iemand midden op straat een plas plegen en als hij of zij dat doet, dan zal hij of zij zich decent van het publiek afkeren. Bij openbare toiletten zullen de meeste mannen een urinoir verkiezen boven een afsluitbaar hokje. Maar er zijn genoeg mannen die toch een hokje induiken, en echt niet alleen voor de grote boodschap. Zij hebben behoefte aan een grotere mate van privacy. Een klein deel van de bevolking heeft de zelfs grootste moeite om op deze openbare locaties of in een andere “vreemde” omgeving te urineren of, sterker nog, slaagt daar helemaal niet in. Ze blokkeren gewoon volledig (wat dan hier wel een gek woord is). In dat geval kun je gerust van plasfobie of plasvrees spreken. De Latijnse term hiervoor is paruresis. In alle lagen van de bevolking zijn er mensen te vinden die bang zijn dat ze tijdens het plassen gestoord worden of om lawaai te maken of die om welke andere (psycho-sociale) reden dan ook niet in staat zijn hun plas kwijt te raken. Bovenstaande grotendeels overgenomen (licht aangepast) van http://plasvrees.info/pv/plasvrees/ Waar meer over dit onderwerp te vinden is. Toegevoegd na 1 uur: De oorzaak van plasangst is niet fysisch maar psychologisch. De rechtstreekse oorzaak van plasangst is niet gekend en verschilt wellicht van persoon tot persoon. Er bestaat een hypothese rond de oorzaak van plasangst. Die hypothese vertrekt vanuit de eigenschap van mannelijke zoogdieren om hun terrein af te bakenen aan de hand van urine. Urineren in het bijzijn van anderen nemen de mannen die lijden aan plasangst dan onbewust op als het binnentreden in een vreemd territorium. Ze kunnen niet urineren door de onbewuste angst en afgunst om een gevecht daarover aan te gaan. http://www.goedgezond.be/tag/plasangst/ Soms wordt ook aangevoerd dat mannen in het verleden er belang bij hadden om tijdens de jacht op (al dan niet groot) wild niet opgemerkt te worden. Voor een jager is het ondoelmatig en soms zelfs riskant om een duidelijk spoor achter te laten. Je wilt niet gezien of gehoord worden. En iets van dat oergedrag zit nog in onze genen, net zoals bij een hond die zijn ontlasting met een laagje aarde poogt af te dekken.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
