Waarom geneest zielenpijn zo moeilijk ?

Omdat je op een heel diep niveau verbonden bent geweest met de persoon, waar je onvoorwaardelijk van hield.
Er liepen duizend draadjes van liefde tussen jou en je partner, en onbesproken begreep je elkaars gedachten en gevoelens.
Dit was de persoon waar je van hield, en deze liefde was voorbestemd, alles klopte , alles vervulde, en het was goed zo.
Zo"n diepe verbondenheid wat kapot gaat, zal nooit honderd procent genezen.
De littekens zullen een leven lang meegedragen worden.

Eigenlijk geef je zelf het antwoord al; het gaat niet om een "gewone" ruzie.

Als er iets vervelends gebeurd is dat dieper gaat dan enkel een ruzie, ben je vaak meer gekwetst, meer verdrietig en meer boos dan bij een klein voorval.
Als het dieper zit en heftiger voelt, duurt het dus ook langer voordat het genezen is.
Vaak vraagt deze diepere soort pijn ook meer gesprekken en meer vergeving dan een gewone ruzie. Het genezingsproces kan namelijk pas beginnen wanneer er geen vragen of boosheid meer zijn; het is dus belangrijk om er goed met diegene over te praten waarmee het gebeurd is.
Soms denken mensen dat het opgelost is, terwijl zij er jaren later nog steeds mee zitten. Dan blijkt vaak dat het eigenlijk nog ontzettend gevoelig ligt.

Omdat je vaak door allerlei processen heen moet, die vaak niet zo snel werken dan fysieke pijn.

Niet een gewone ruzie?
Maar een verbroken relatie?

Dan heb je ook nog hartepijn.
Zowel zielepijn als hartzeer kun je niet verbinden, er is geen zalfje voor en geen operatie en geen medicijnen.
Dit soort pijn heeft tijd nodig om te helen.

Maar het geneest wel.
Zielenpijn komt voort uit het proces van het ondergaan, het doorleven, van noodzakelijke veranderingen in ons leven.

En het is een soort pijn waar je altijd sterker uit komt:
Lijden waarbij de ziel betrokken is leert ons iets over onszelf. Over onze innerlijke sterke punten, over onze schaduwkanten en over ons vermogen om diepe overtuigingen te veranderen en boven vroegere beperkingen uit te stijgen.

Omdat het soms te groot is om te genezen. Het blijft aanwezig, maar in afgezwakte vorm. Als er iets te vergeven en te vergeten valt, dan is het nog wel te doen, maar als er iemand sterft en je blijft met een heleboel leegte en vragen achter, gaat dat niet genezen, hooguit draaglijker worden.

Omdat je dan te maken hebt met het essentieelste van een relatie tussen mensen : vertrouwen. En als dat weg is heb je verschillende fases die je zult moeten doorlopen : de breuk, het ontkennen, de frustratie en het aanvaardingsproces. De eerste twee duren relatief kort (een paar dagen of weken) de frustatie periode kan naargelang leeftijd en omgeveingsfaktoren gaan over een periode van 3 maanden to 3 jaar en in sommige gevallen blijft het daar steken. Vooraleer je naar de laatste fase gaat heb je absoluut vrienden of externe hulp nodig. Dit is eigenlijk een verkorte versie van de Kubler-Ross theorie. (Zwitserse doktor die jaren palliatieve patienten bestudeerd heeft) Theorien zijn niet allen toepasbaar op de dood maar ook op zoals jij dat noemt "zielenpijn"

Omdat je ervan uitgaat dat het zielenpijn is.
In werkelijkheid is jouw 'ziel' hierin ongeschonden gebleven.
Hij is enkel niet doorgestroomd.
Jouw persoonlijkheid is degene die pijn vermijdt.
De pijn behoorde bij de situatie. De situatie is al gebeurd.
Met het vermijden van pijn, begint het ware lijden.
Dat duurt soms het hele leven lang!

Omdat het je zo in beslag neemt, dat je er niet overheen kunt kijken... en daarom is het ook heel moeilijk om er afleiding van te zoeken...het beïnvloedt je levenslust en je hele functioneren.
En echt goede pijnstillers voor de ziel bestaan niet.
Het gaat over, (ze zeggen: het moet slijten) maar dat kun je je niet voorstellen als je er nog middenin zit...

En als je er weer bovenop krabbelt is het achteraf heel moeilijk te zeggen wanneer het weer beter begon te gaan... Je beleeft het genezingsproces dus niet zo bewust...

Ik denk dat het moeilijk geneest omdat je zo door en door gekwetst bent, zo erg dat je het (bijna) niet los kán laten.
Alleen iemand die je innig lief had en waar je blindelings op vertrouwde kan je zo in je ziel raken, en je dus zo'n verschrikkelijke pijn doen. Waarom doet het zo'n pijn, ik denk dat het onbegrip is, zoiets zou jij ws nooit doen en verwachte het ook niet van die ander. Uit eigen ervaring weet ik dat een pak slaag minder pijn doet. Lichamelijke littekens doen geen pijn, in je ziel blijven ze altijd gevoelig

Emotionele pijn is pijn die ontstaat als gevolg van een gevoel van verlies.

Vertrouwen dat beschaamd is, de zekerheid van iemands eeuwige onvoorwaardelijke liefde die je dacht te hebben of wat je dan ook maar ooit bestempeld heb als " van jou" dat je door een ander of door een gebeurtenis ontnomen is.

Zielenpijn geneest pas als je beseft dat er NIETS is waarvan je met zekerheid kan zeggen dat het van jou is.. voor altijd.

Zielenpijn geneest pas als je beseft dat er geen constanten zijn in deze wereld. Dat ALLES onderhevig is aan verandering.
Dat alleen verandering in feite het enige constante is.

Zielenpijn geneest pas als je je elke dag dankbaar weet voor wat je hebt mogen ontvangen.
ZONDER er vanuit te gaan dat het er morgen, overmorgen en altijd is en zal zijn.

zielenpijn geneest als je je elke dag weer dankbaar weet te zijn voor wat je ooit hebt ontvangen.

Zielenpijn geneest als je het gevoel van verlies loslaat.

Zielenpijn voorkom je als je niets meer als "van jou" en van jou alleen beschouwd.
Zielenpijn voorkom je als je het begrip "voor altijd" uit je aardse woordenboek scheurt.
Zielenpijn voorkom je als je je angst voor het "niet hebben" overwint.

En omdat wij maar moeilijk kunnen accepteren dat in de aard NIETS ons toebehoord.. niet voor eeuwig en voor nooit niet.
Omdat wij onze zekerheden ontlenen aan wat wij denken te hebben en dus wanhopig op zoek zijn naar de bevestiging van onszelf en de ander dat het ons ECHT toebehoord....

Stoten we constant onze kop en lijden we pijn.
Soms zelfs zo intens dat we het zielenpijn noemen.

De ziel lijdt geen pijn.. hoeveel pijn iemand ook heeft... het is angst... angst die bewaarheid is.

Zielenpijn geneest niet, het blijft een litteken op je hart. Bij mij zitten er drie die dagelijks pijn doen. Geloof me, het gaat niet weg. Je moet leren er mee te leven. Ik weet niet wat er bij jou gebeurd is(vanwege de vraag), maar ik wens je berusting toe, zodat jezelf toch nog wat geluk in je leven vind. Liefs Gea.