Hoe kan je depressieve mensen het beste duidelijk maken dat ze hulp moeten zoeken ?

Misschien willen ze wel als je voorstelt om met ze mee te gaan, de eerste keer.
Een vorm van de drempel over helpen.

Tegenwoordig is het mogelijk om via internet professionele hulp te kijken. Cliënten kunnen dan via de webcam in contact komen met hun psycholoog of psychiater. Dit maakt het voor cliënten laagdrempeliger.

Ik denk overigens niet dat het zinvol is om het doel te stellen dat cliënten uit zichzelf hulp gaan zoeken. Iemand met een depressie verwaarloost zich zelf op allerlei manieren en zal niet tot dit inzicht komen. Hoe weet jij eigenlijk dat die persoon depressief is, aangezien deze persoon wat ik eruit begrijp nog niet bij een professional is geweest. Ik vind het altijd riskant om zelf diagnoses te gaan stellen.

Belangrijkste is denk ik dat je in contact blijft met de cliënt en de cliënt onvoorwaardelijk ondersteund in zijn of haar behoefte. Je zou is contact kunnen opnemen met haar of zijn huisarts en je zorg uitspreken.

Je kunt iemand er niet toe zetten. Hij of zij zal zelf tot die conclusie moeten komen. Dat is lastig. Je kunt doormiddel van vragen stellen, op een coachende manier, iemand helpen om zijn probleem helderder te zien. En daarmee ook te helpen inzien dat het niet altijd lukt in je eentje, maar hulp te leren vragen.

Praat met hun over de problemen die zij hebben .
En dan praten hoe hun leven zonder problemen eruit zou zien .
En dan vragen of zij geen hulp willen hebben om hun problemen op te lossen .

Zeg hem als hij hulp gezocht heb,hij veel nieuwe vrienden krijgt,omdat hij dan levenslustiger is

Confronteren.
Spiegelen.
Laat iemand die depressief is, zien hoe hij/zij zich gedraagt.

Mijn man was depressief - ook begrijpelijk hoor, vanwege zijn ziektes.
Hij lag heel veel in bed en deed verder niet veel en vond zichzelf vooral erg zielig.

Ik heb me eens laten ontvallen dat het niet veel uit zou maken als ik alleen zou wonen....

Dat heeft toch geholpen, hij ging naar de huisarts, kreeg anti-depressiva en is nu weer een ander mens.

[let wel, het gaat hier om een ouder iemand met kanker, dit is geen algemene oplossing]

Door ze te confronteren met mensen die depressief zijn geweest en er nu van af zijn.

De meeste depressies beginnen met onschuldige stress en spanning, dat maar voortduurt waardoor de persoon in een negatieve spiraal terecht komt. Dit kan leiden tot een depressie.

Hulp zoeken, betekent toegeven dat het beetje stress niet meer onschuldig is. Hulp zoeken, betekent dat je een probleem hebt.

In hun belevenis wordt je van een normaal, gezond mens met een beetje stress, opeens een patiënt wordt die het leven niet meer aan kan. Het lijkt alsof ieder zo makkelijk met zijn/haar spanningen en stress om kan gaan, maar JIJ moet als patiënt worden afgevoerd. Het voelt alsof het op je voorhoofd geschreven staat.

Het belangrijkste is, denk ik, om deze mensen duidelijk te maken dat zij niet raar zijn. Dat zij niet de enige zijn. Laat hen met lotgenoten praten en vertel hen dat zij enkel wat hulp nodig hebben om met de problemen om te geen.
Dat zij niet ziek zijn, geen patiënt zijn, niet abnormaal zijn.

Laat hen normaal voelen, en veilig.
Zij kunnen enkel geholpen worden als zij zich veilig voelen.

Als iemand echt depressief is dan ziet hij of zij niet wat er nou daadwerkelijk aan de hand is... ik denk dat gezinsleden bv. zowiezo een arts kunnen inschakelen...wat je zelf zou kunnen doen is een luisterend oor zijn, folders geven over depressie en vooral blijven zeggen dat er tegenwoordig veel aan kan worden gedaan...maar ja het lijkt mij erg moeilijk iemand te overtuigen die al ver in een depressie zit...ik denk dat je eigenlijk al bij sombere gevoelens iemand een leidraad kan aanreiken, maar ja de persoon zal het toch zelf moeten willen en anders ja denk ik dat via huisarts enzo hulp moet worden gezocht...of door familieleden...

Depressieve mensen hebben de neiging zich terug te trekken en vinden vaak van zichzelf dat ze te kort schieten. Daardoor kunnen ze erg geïsoleerd raken, en dat maakt de problemen alleen maar groter. 'Hulp' door opbeurende teksten of suggesties voor hulp werkt vaak averechts, want vergroot het schuldgevoel dat je het leven zo slecht aankunt...

Het enige dat je kunt doen, is contact houden en als diegene dat wil, samen iets doen, of praten. Als iemand zelf wel hulp wil zoeken, maar niet durft, of denkt dat hij/zij daar niet voor in aanmerking komt kun je ze geruststellen dat het in hun geval heel goed is om hulp te zoeken. Maar verkijk je ook niet op de effectiviteit van psychiatrische of psychologische hulp... Voor heel veel mensen bestaat er geen wonderpilletje of therapie waardoor het helemaal overgaat. Eigenlijk moet je er dus mee leren leven... juist behandeling suggereert vaak dat het niet nodig is je zo te voelen...en ook dat geeft mensen weer het gevoel dat zij het fout doen, als het dan niet overgaat...En de teleurstelling van een niet effectieve behandeling hakt er bij een ontmoedigde depressieveling enorm in...

Uiteindelijk moet een depressief persoon gaan inzien dat hij/zij in een depressie zit, en dat die niet levenslang hoeft te duren. Een niet te hoog gegrepen regelmaat aanhouden is belangrijk, net als het onderhouden van sociale contacten. En bij suïcidale mensen is een contactpersoon voor noodgevallen een goed idee... maar al die dingen werken alleen als de depressieve persoon zelf mee werkt...

Mijn ervaring is dat het beter helpt om je depressie te accepteren, dan om er tegen te vechten...(Okee, ik zit onderin dat gat, en nu blijf ik gewoon doorademen, en dan komt er hopelijk een tijd dat het allemaal weer gemakkelijker gaat...) Het hielp mij ook om het te vergelijken met bv buikpijn ... het overkomt je ongevraagd... en bij buikpijn voel je je toch ook niet schuldig?