Wat kun je doen als een chronische beperking tussen 2 partners is komen in te staan?

Zo snel mogelijk de verzorging over te laten nemen om de zorgende partner wat lucht te geven, en de relatie beeindigen als er geen toekomst meer voor is.

Lastig om een adequaat antwoord te geven, omdat je niet schrijft welke redenen en welke gevolgen de handicap heeft voor de relatie.
In ieder geval lijkt het me verstandig om hulp in te roepen op fysiek niveau voor de zorgende partner: hij/zij moet ontlast worden van de zorgtaken. Op zich kan dat zeer confronterend zijn.... soms is het niet meer mogelijk dat de gehandicapte partner thuis kan blijven wonen.
Je schrijft, dat de relatie perfect was voor de ziekte: als de zorgtaken voor de zorgende partner zijn overgenomen door anderen, dan raad ik deskundige psychologische hulp aan om samen de relatie opnieuw te bekijken.
Natuurlijk kan het chronisch ziek worden van een partner enorme effecten hebben op een relatie en vaak komt dat ook, omdat de zorgende partner veel teveel wordt belast. Als dat opgelost kan worden, dan komt er weer ruimte voor het elkaar zien als partners en geliefden.

Dat hangt af van wat je die partner beloofd hebt. Kijk, in het christelijk huwelijk is het eenvoudig:

"In goede en kwade dagen, tot de dood ons scheidt". Dus je moet ervoor blijven zorgen, tot het einde van haar/zijn dagen.

Als je enkel wettelijk gehuwd bent, speelt bij ons in België art. 213 en bij jullie art. 81 van het Burgerlijk Wetboek: "Echtgenoten zijn elkander getrouwheid, hulp en bijstand verschuldigd. Zij zijn verplicht elkander het nodige te verschaffen."

Heel pikant is zelfs dat bij jullie in 2001 deze nuancering zou zijn geschrapt (die bij ons niet eens bestond) die voor dit geval werd geschrapt: "Echtgenoten jegens elkander verplicht zijn tot samenwoning, tenzij gewichtige redenen zich daartegen verzetten."

Ter info: getrouwheid = seksuele trouw
Hulp = financiëel, de sterkste partner onderhoudt de zwakste of die die niet kan werken
Bijstand = moreel, je montert je partner op om ze een waardige mens te houden.

Ja, tegenwoordig is het individu erg belangrijk en elk excuus waarin het ons te lastig wordt gemaakt, is voldoende en je zoekt hier een steunplatform om je partner los te laten omdat jij het niet meer aankunt. Maar als jij het niet meer aankunt, dan moet jij hulp zoeken, denk ik. Op vermelde vlakken hierboven (financieel, moreel).

Draai de vraag gewoon eens om: stel dat jij die zieke partner bent, en je partner de gezonde, sterke. Wat zou je willen dat je partner dan doet? Je dumpen omdat je te veel zaagt, pijn hebt?

Uiteindelijk, als je het niet aankunt, zul je dat trouwens wel doen. Kijk diep in jezelf of je door de vraag zo cru te stellen, eigenlijk niet diep in jezelf de beslissing al genomen hebt om dat te doen, maar dat je voor jezelf de pijn wil verzachten. Dat je ergens beseft dat je partner loslaten evenveel schade in jezelf zal aanrichten via je geweten als dat het je partner uiteindelijk zal aanrichten (die medisch wel verder opgevangen zal worden en misschien ook een nieuw leven zal ontdekken met eventueel een lotgenoot of lotgenote).

Ik wil het met mijn 'oude wijze opgedane kennis' dan ook even jouw vraag hervormen:

"Wat zijn de gevolgen voor mij als ik mijn partner los laat, en wat zijn de gevolgen voor mij als ik dat niet doe?"

Je spreekt immers over jou in je vraag, en omschrijft heel weinig de echte problemen noch de visie van je partner zelf.

Dit bespreek je immers in de eerste plaats met je partner zelf. Graag een aanvulling van de vraag met je partners visie, aub.

Toegevoegd na 2 uur:
Oprechte excuses: zie reacties infra.

Behalve het zorgen, ondernemen jullie samen nog wel wat, delen jullie leuke momenten met elkaar? Doe jij je best terug te worden wie je was? Laat jij je niet onnodig verwennen, probeer jij de dingen die je niet meer kunt weer te leren? Na het lezen van je vraag denk ik dat je teveel afwacht tot de revalidatie begint, dat jij voor je laat zorgen, ook als het eigenlijk niet nodig is.
Wordt actiever, probeer eerst alles zelf, voordat je je partner inschakelt, wil zelfstandig zijn. Zorg dat je een gelijkwaardige partner wordt. Dat is goed voor jezelf, geeft je zelfvertrouwen en een goed gevoel, ook heb je iets om trots op jezelf te zijn. Al ga je 10 keer op je bek, sta op (figuurlijk in jouw geval) en probeer het opnieuw. Door jezelf voor 1000 procent in te zetten, dwing je respect af, win je zelfvertrouwen en het belangrijkste.. dan gaan mensen je graag helpen bij dingen die na herhaaldelijk proberen echt niet lukken. Je moet investeren en leren om met je handicap om te kunnen gaan, veel kan je geleerd worden tijdens revalidatie, maar daarvoor en daarna kun je veel zelf doen en bijleren. Laat niet alles aan een ander over, zorg dat je niet stil blijft staan, maar doorgaat met leven, met zoveel mogelijk dingen die je vroeger ook zelfstandig deed, laat jouw en haar leven door gaan, ga het in ieder geval proberen. Dat is niet makkelijk dat weet ik, maar niemand wil afhankelijk zijn als dat niet nodig is. Ik weet niet of zoveel zorg bij jou echt nodig is, als dat niet het geval is laat het dan niet toe.
Heel veel sterkte in deze moeilijke periode. Uit ervaring weet ik dat je het meest leert, door te doen, hulp is makkelijk, maar niet altijd het beste. Zorg dat je partner weer je partner wordt en niet je persoonlijk verzorgende. Als de zorg een beetje minder wordt en als zij ook aandacht, liefde en verzorging van jou krijgt, dan krijgen jullie weer een relatie, eerder gaat dat niet lukken. Als het je niet lukt om je uiterste best te doen, dan kun je je relatie als voorbij beschouwen.
Harde woorden, maar goed bedoeld.. Zet hem op, ga de strijd met je beperkingen aan.

Punt één: duidelijk en eerlijk zijn naar elkaar. Onder eerlijk zijn versta ik ook dat je niet dingen voor elkaar verzwijgt. Laat weten hoe je over de situatie denkt en voelt.
Punt twee: kijk samen goed naar alle alternatieven die je kunt bedenken.
Punt drie: een overbelast verzorgende is een risico voor de verzorgde. Door de overbelasting kan de verzorgende (vaak onbedoeld) komen tot mishandeling van de verzorgde.
Eigenlijk is het feit dat dit punt niet in de andere (goede!) reacties is genoemd voor mij de belangrijkste reden om te reageren. Ik heb zelf -als hulpverlener- te maken met ouderenmishandeling, maar de mechanismen die hierbij spelen lijken me van toepassing op elke leeftijdscategorie. Het Verwey-Jonker Instituut heeft hierover een set prachtige studiepakketten samengesteld in samenwerking met het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Ga naar www.verwey-jonker.nl, klik in de rechter kolom op "Naar de Handreiking" bij "Vrijwilligers tegen ouderenmishandeling". 155 pagina's buitengewoon lezenswaardig materiaal.
Punt vier: Overleg met het steunpunt huiselijk geweld als de situatie mis dreigt te lopen of al misgelopen is, zo niet zoek in ieder geval hulp, laat dit vooral niet zitten.
Besef dat in deze situatie beslissingen genomen moeten worden, leuk of niet leuk.

Ik wens jullie in ieder geval veel wijsheid en sterkte.

Hans