Waarom vinden mensen het moeilijk om een coach om hulp te vragen bij persoonlijke problemen?

Gelukkig wordt het ieder jaar méér geaccepteerd, dat je er openlijk voor uitkomt, hulp nodig gehad te hebben, en een therapeut/coach bezocht hebt. Maar meestal hoor je het pas achteraf, als het weer 'beter gaat' met iemand.

Het 'hoort' niet, dat je je eigen problemen niet op kan lossen, want er zijn altijd mensen, die het in de ogen van anderen véél moeilijker hebben dan jij, dus je bent 'zwak' als jij dat wél doet. Zij hebben óók een ouder verloren, een huwelijk op de klippen zien lopen, een familielid ernstig ziek zien worden en sterven, zijn gepest op school als kind, of hebben een tijdlang iets te diep in het glaasje gekeken.
Maar zij hebben het zélf gedaan, dus als jij het niet 'zelf' opknapt, is dit in hun ogen een 'zwakte-bod'.

Het wordt gelukkig beter : als je ogen achteruitgaan, neem je een brilletje, als je wankel wordt vindt je steun bij een rollator, en als je twijfelt aan jezelf en de wereld, zoek je steun bij iemand, die die steun graag en goed kan geven.
Of dat nu een buurvrouw is, een goede vriend, of, als je het daar niet bij vindt, bij een coach of therapeut.

Ik begrijp het oordelen over een ander nooit zo goed : hoe kan je een ander nou ooit be/veroordelen? Je kent nóóit iemand zó goed, dat jij voor een ander wel vast kan stellen, wat het beste voor hem/haar zou zijn.

Dus als je op drijfzand loopt, roep om een touw, met een stevig mens eraan vast, om je eruit te trekken.