Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

waar ligt het verschil tussen een depressie en een flink dipje?

Ik voel me de vaak heel down en heb nergens meer zin in. Dit gaat wel met up's en down's. Maar waar ligt nu de grens tussen een flinke dip en een depressie?

Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
980

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Van een depressie spreken we als je je
twee weken of langer
bijna elke dag
het grootste deel van de dag
erg somber of depressief voelt.
En/of je geen zin, interesse en plezier hebt in dingen die je anders wél interesseren (zoals werk of hobby).
Die somberheid is dan zo erg dat (bijna) niets je kan opvrolijken.

Naast de sombere stemming en/of het verlies van interesse of plezier, heb je bij een depressie ook andere symptomen: significant gewichtsverlies of -toename zonder dat iemand actief probeerde aan te komen of af te vallen of veranderingen in eetlust, problemen met in- of doorslapen, een overdreven schuldgevoel, geen besluiten kunnen nemen of niet goed kunnen concentreren, verlies van zelfvertrouwen, psychomotorische remming of juist agitatie (dat wil zeggen: het trager of juist sneller bewegen, spreken etc., dit moet ook waarneembaar zijn door anderen, dus niet enkel een gevoel van traagheid zijn), vermoeidheid of verlies van energie, steeds terugkerende gedachten aan de dood (eigen dood, dood van iemand anders of de dood in het algemeen).
Bij depressie is een minimum van deze symptomen - ook weer bijna elke dag en het grootste deel van de dag - naast de sombere stemming of het interesseverlies (minimaal drie andere symptomen als er zowel sprake is van een sombere stemming als van interesseverlies, minimaal vier als het één van beide is) aanwezig.

Voordat je dat vervolgens ook echt een depressie noemt, moet duidelijk zijn dat er geen andere oorzaken zijn voor de klachten (zoals een lichamelijke ziekte of een bijwerking van medicijnen) en dat het ook niet onderdeel is van een andere psychologische stoornis die de klachten beter verklaart dan de diagnose 'depressieve stoornis'. Als dat het geval is, EN de klachten zijn zo ernstig dat iemand daardoor niet meer normaal kan functioneren in bijvoorbeeld werk, gezin of sociaal leven, of iemand gaat heel erg onder de klachten gebukt, DAN spreken we van een depressie.

Dan nóg is het onderscheid tussen depressie en flinke dip niet altijd helder. Een rouwreactie kan maken dat iemand veel aan de dood denkt en elke dag moet huilen, maar dat is nog geen depressie. Ook komt het voor dat iemand alle symptomen heeft, maar aangeeft er weinig onder te lijden. Strikt genomen zou je de diagnose dan niet mogen stellen, maar misschien zegt die man wel van álles wat hij voelt dat het "wel meevalt". Je ziet: diagnostiek is geen wiskundige formule, het is vooral mensenwerk - in meerdere opzichten.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Ik vind het eng om te lezen dat bijna alle symptomen bij mij van toepassing zijn. Ik moet wel zeggen dat ik ongeveer twee maanden terug deze symptomen heel heftig had. Maar nu gaat het al een stuk beter met me, daarom heb ik nu het gevoel dat ik me zelf hier wel over heen kan zetten, maar ik ben bang wel bang dat het weer snel bergafwaarts kan gaan. Toch durf ik eigenlijk niet naar een huisarts, ik voel me een aansteller en ik ben bang dat de buitenwereld hier ook zo over denkt. Ik hoop eigenlijk dat ik het zelf kan oplossen...
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Dat zou heel fijn zijn, als je het zelf kon oplossen. Maar misschien is het beter om het zelf op te gaan lossen mét hulp? Dan heb je ook een vangnet voor als het toch weer slechter gaat - waar je nu ook bang voor bent. Ik weet niet wat de reden is dat je liever niet naar je huisarts gaat, maar een depressie is geen aanstelleritis hoor. En als dit al ruim twee maanden duurt, dan is het helemaal niet gek om daar eens over te gaan praten met je huisarts. Een paar jaar geleden had ik zelf het idee dat ik gevaarlijk dicht bij een depressie in de buurt kwam. Ik heb dat aangekaart bij mijn huisarts, niet omdat ik wilde of verwachtte dat hij iets zou dóen, maar omdat ik wél wilde dat hij zou weten wat er speelde. Ik had - door hoe de omstandigheden waren - goede hoop dat ik er me binnen een paar weken weer veel beter zou voelen. Maar puur voor het geval dat niet zo zou zijn, vond ik het een prettig idee dat mijn huisarts alvast wist wat er aan de hand was, zodat het voor mij laagdrempeliger werd om bij hem aan te kloppen als ik wél hulp nodig had, en het voor hem gemakkelijker werd om in te schatten wanneer dergelijke hulp nodig zou zijn. Uiteindelijk is een depressie iets dat meestal vanzelf over gaat. Maar helaas is dat niet altijd zo, en sommige mensen blijven erg lang met problemen lopen. Ik ben zelf eerder depressief geweest, en weet dat je bij een depressie per definitie erg lijdt onder je symptomen. Ik ben nu meer dan tien jaar depressie-vrij en heb de afgelopen jaren nogal wat lichamelijke problemen gekregen. Nu kan ik in alle ernst zeggen dat ik vele malen liever de lichamelijke pijn heb die mijn aandoening met zich meebrengt, dan dat ik depressief ben. Ik denk dus zéker niet dat je je aanstelt als je depressief bent. Er zijn allerlei vormen van hulpverlening mogelijk, soms vind je een hulpverlener die eigenlijk niets meer is dan een veredelde praatpaal en is dat exact wat je nodig hebt, en soms is het nodig om met een hulpverlener heel serieus met allerlei emotionele problemen aan de slag te gaan om ze uiteindelijk te overwinnen. Maar er zijn behandelingen die bewezen effectief zijn bij depressie. Dus als je er zelf niet uitkomt, is er geen enkele reden om géén hulp te zoeken.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Ik vind het moeilijk om hier met andere over te praten. En vertrouw mijn huisarts dan ook niet echt in mijn verhaal. Ik kom heel spontaan en gelukkig over maar eigenlijk draag ik elke dag weer een masker. Met familie en vrienden kan ik hier ook niet over praten. Ik heb het weleens geprobeert, maar een vriendin nam het niet serieus en kapte het gesprek af en begon ergens anders over te praten. Hierna ben ik er nooit meer tegen iemand over begonnen. Ik ben al zo veel mensen tegen gekomen die me hebben voorgelogen en misbruik van me hebben gemaakt, ik vind het denkik moeilijk om hier persoonlijk met iemand over te praten. Daarom ben ik ook een site gaan zoeken waarnaar ik hier anoniem vragen over kon stellen. Ik ben dan ook heel blij dat ik antwoord krijg want ik kan hier zeker iets mee! Toch probeer ik te zoeken naar een minder persoonlijke vorm, ik heb geen zin om bij een psycholoog mijn hele levensverhaal te gaan doen.. ik hou er niet van om mijn emoties te tonen, ik voel me dan kwetsbaar, en ik wil niet meer kwetsbaar zijn.. ik wil ook geen mensen lastig vallen met mijn verhaal. Ookal doe ik dit op dit moment.. heel erg bedankt voor je tijd! Ik ga even rustig nadenken hoe t nu verder moet
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Mijn reactie is wat lang geworden, ik heb hem in drie delen geknipt:
1. Allereerst: je valt geen mensen lastig. Dat zit - even heel oneerbiedig gezegd - in jouw hoofd. Dat is iets wat hoort bij een depressie of bij depressieve klachten: verlies van eigenwaarde. Daardoor ga je denken dat je niets waard bent en dat jij er niet toe doet, maar die gedachten hangen samen met je somberheid: ofwel is het er de oorzaak van, of het is een symptoom van een (dreigende) depressie. Ik kies er helemaal vrijwillig voor om in te loggen op deze site en ik kies er ook zelf voor om op jouw vraag te reageren. Hoe kun je dat beschouwen als 'lastig vallen'? Daarbij, zoals ik al schreef: depressieve klachten zijn géén aanstelleritis. Een depressie is een potentieel ernstige stoornis die een grote negatieve invloed heeft op je levenskwaliteit. Een ernstige stoornis die weliswaar vrij veel voorkomt en die vaak ook vanzelf weer overgaat, maar daarmee is het niet minder ernstig. Als je een forse griep zou hebben en je zou symptomen hebben van een longontsteking, zou je jezelf dan ook een aansteller vinden als je medische hulp zou zoeken? Ik mag toch hopen van niet.. Dan, ten tweede: ik begrijp je wel. Ik begrijp waar deze gedachten vandaan komen en ook dat zelfs al kun je beredeneren dat ze niet rationeel zijn, ze toch bezit van je nemen. Er rust een beetje een taboe rond psychische klachten en doordat mensen het hebben van psychische klachten veel meer zien als iets wat 'eigen schuld' is dan bij lichamelijke klachten, is er vaak een grote drempel om hulp te zoeken. Jammer dat je met jouw verhaal niet terecht kunt bij je omgeving. Dat masker waar je het over hebt, dat is hardnekkig en moeilijk om mee te leven maar evengoed moeilijk om het te laten zakken. Eén van de problemen met het dragen van zo'n masker is echter wel wat ook je probleem van 'er niet met anderen over kunnen praten' in stand houdt. Als je altijd vrolijk overkomt en je vertelt mensen dat je somber bent, zullen ze dat niet snel geloven. En zou iemand wél een keer de tijd nemen om naar je verhaal te luisteren en je doet de volgende dag weer vrolijk, dan zullen mensen al snel geneigd zijn om te denken dat het "dan wel mee zal vallen". Het probleem is alleen dat als je ineens je somberheid wél gaat tonen, mensen daar evengoed vreemd op kunnen reageren - gewoon omdat ze dat niet van je gewend zijn.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
2. Wat je hierin het beste kunt doen qua gedrag weet ik ook niet goed, maar ik raad je wel aan om te gaan praten met iemand die je vertrouwt, of dat nu iemand is uit je familie, een vertrouwenspersoon vanuit de kerk, werk of school (geen idee hoe oud je bent?), je huisarts, een bedrijfsmaatschappelijk werker of een goede vriend. Het helpt al om je verhaal kwijt te kunnen, zodat je in elk geval niet alleen rond blijft lopen met deze klachten. Het is een cliché, maar daarom niet minder waar: praten lucht vaak op. Het geeft geen instant-oplossing, maar wel een klankbord en hopelijk een bondgenoot. Misschien helpt het wel om eerst je verhaal op te schrijven, voor een vriend of familielid die je graag in vertrouwen zou willen nemen? Daarin kun je ook uitleggen wat je hierboven doet, namelijk dat je je vaak wel vrolijk gedraagt, maar je helemaal niet goed in je vel zit. Over dat kwetsbaar zijn en het vertellen van je levensverhaal: dat is niet altijd nodig. Kwetsbaar zijn in zekere zin wel, maar je levensverhaal vertellen is lang niet altijd onderdeel van de behandeling bij een psycholoog. Wel globaal, maar niet elke therapie houdt in dat je uitgebreid in je verleden gaat zitten spitten. Simpel gezegd zijn er twee soorten van therapie: openleggende en toedekkende. Die openleggende is nodig wanneer iemand onbewust een psychisch conflict omzet naar allerlei klachten, of wanneer er onverwerkte dingen zijn uit het verleden en iemand niet kan helen zonder dat hierover gesproken wordt. Bij toedekkende therapieën kijk je veel meer vooruit en niet zozeer achteruit: elk mens heeft een bepaalde rugzak mee te dragen vanuit zijn of haar verleden en er zijn opvallend weinig mensen die volkomen ongeschonden hun kindertijd doorkomen. Maar niet alle klachten komen daar vandaan, en ook niet iedereen die klachten heeft die daar mogelijk wél vandaan komen, kan het aan of wil het aan om dat allemaal naar boven te gaan halen. Dan kan het goed zijn om het verleden te laten voor wat het is en gewoon te gaan werken aan hoe je nú bent als persoon. Hoe je realistische doelen kunt stellen voor jezelf, hoe je jezelf als persoon meer kunt gaan waarderen en hoe je bijvoorbeeld je grenzen hanteert in de interactie met andere mensen. Of simpelweg om te gaan leren hoe je je lichaam en geest kunt ontspannen en te zoeken naar rustmomenten in een hectisch leven. Hoe je kunt leren genieten en negatieve gedachten kunt ombuigen naar positieve.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
3. Dat betekent dat je echt niet jarenlang in therapie hoeft omdat je één keer een depressie hebt of hebt gehad: sommige problemen zijn redelijk te behandelen in twintig sessies of minder. Ik heb natuurlijk geen idee waar jouw somberheid vandaan komt en of er en specifieke aanleiding voor is en kan al helemaal niets zeggen over hoe een eventuele behandeling eruit zou zien, maar ik wil alleen maar even zeggen dat het soms allemaal lang zo 'zwaar' niet hoeft te zijn als mensen wel eens denken. Ik hoop dat je uiteindelijk ook terecht kunt bij je huisarts, dat je voldoende vertrouwen hebt in hem of haar om daar je verhaal te doen. Die kan namelijk veel beter beoordelen of behandeling of andere ondersteuning nodig is dan dat een vreemde via internet dat kan. Als jij liever een wat meer anonieme setting wilt, dan kun je ook eens kijken naar vormen van internettherapie. Niet alle klachten zijn daarvoor geschikt, er volgt dan ook eerst een soort intake. Bij Intherapy (http://www.interapy.nl/depressie/depressie) bijvoorbeeld vul je eerst een aantal vragenlijsten in en dan volgt er een telefonisch adviesgesprek. Maar ook 'gewone' GGZ-instellingen bieden steeds vaker de mogelijkheid van behandeling via internet en e-mail, kijk bijvoorbeeld hier: http://www.dimence.nl/Zorgaanbod/Angststoornissen/Behandeling/Pages/Internetbehandeling.aspx. In sommige gevallen zul je uiteindelijk toch een verwijzing van je huisarts nodig hebben, hoewel dat geloof ik bij Intherapy niet nodig is als zij besluiten dat jouw klachten geschikt zijn voor hun vorm van behandeling. Online behandeling past niet bij iedereen, maar misschien is het voor jou juist een geschikte manier. Ik geloof aan de andere kant ook wel weer in de kracht van echt 'live' contact, en juist als je er met weinig mensen over kunt praten kan dat misschien in zichzelf al heilzaam zijn. Maar kijk gewoon eens rustig rond op die sites, misschien heb je er iets aan.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Heel erg bedankt voor je reactie, ik ga even rondkijken op de sites. Ik vind het fijn dat ik door iemand buiten mijn omgeving het gevoel krijg dat ik echt serieus genomen word, alleen dat doet me al heel veel goed, echt heel erg bedankt

Andere antwoorden (3)

Er wordt van depressie gesproken als je je langer dan twee weken neerslachtig voelt en als het je in de weg zit in je dagelijks leven.

Als ik jou was zou ik even langs je huisarts gaan, het is helemaal niet raar om hiervoor naar de dokter te gaan en er even over te praten.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
ronron1212
10 jaar geleden
wat is dan een dipje?
Als je een dip hebt of depressieve klachten dan heb je last van een paar van de signalen van depressie. Als je niet tijdig wat aan je dip doe, kan deze overgaan in een depressie,

Een depressie houdt in dat je een langere periode last hebt van ernstige somberheidsklachten. Een depressie is dus eigenlijk een ernstige variant van de dip.

Is er bij jou sprake van een dip of van een depressie?

Alleen je huisarts kan een diagnose stellen. Ga beter naar je huisarts, die kan je eventueel doorverwijzen naar een hulpverlener.

Hoe eerder je een depressie aanpakt, hoe groter de kans op genezing.
Depressie is goed te behandelen.

http://www.gripopjedip.nl/nl/Info/Dip%20of%20Depressief%3F/
(Lees meer...)
Bronnen:
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat je bij een flinke dip, je in een cyclus bevind dat de ene negatieve gedachte een volgende oproept. En dat je je als gevolg daarvan behoorlijk ellendig kan voelen. Als je besluit om bewust meer positieve gedachtes te gaan denken kan je je ineens een stuk beter gaan voelen.

Bij een echte depressie geloof je helemaal niet meer in positieve gedachtes, en zijn de negatieve gedachtes de enige gedachtes die waar voor jou zijn.
(Lees meer...)
grasmaaier
10 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding
+