Komt het buigen van de knieën van Parkinson patiënten voort uit het feit dat ze last hebben van houdingsinstabiliteit, of staat dat hier los van?

Interessante vraag.

In de eerste plaats kenmerkt Parkinson zich door een rigiditeit, dus stijfheid van de spieren. Daar komen allerlei typische dingen vandaan die je ziet in de houding en het gangpatroon van iemand met Parkinson: een gebogen nek, voorovergebogen rug, en ook de wat geflecteerde knieën. Daarbij kan ook - bijvoorbeeld secundair aan de vaak lage activiteit van Parkinsonpatiënten - zwakte van de kniestrekkers meespelen.Ook dat is iets wat je snel terugziet in iemands lopen. Maar o.a. vanwege het feit dat je de kyphotische houding vaak al wat vroeger in het ziekteverloop ziet dan dat die heel typische gang die je hierboven beschrijft zichtbaar wordt (subtiele afwijkingen zijn eerder zichtbaar) heb ik niet het idee dat de gebogen houding van de knieën primair een reactie is op de voorovergebogen houding. Een patiënt met Parkinson kán op den duur de knie niet of slechts met zeer veel moeite strekken, en dat zal de belangrijkste reden zijn achter de gebogen loophouding. Daarbij is uiteindelijk lopen met gebogen knieën veel zwaarder dan wanneer je je benen beter strekt c.q. kunt strekken, ook als je voorovergebogen loopt. Door snel genoeg het standbeen naar voren te strekken vang je dan jezelf op, en dat kan - als je gezond bent - beter met een gestrekt been dan met een gebogen been.

Toch denk ik wel dat de problemen elkaar ook versterken. Parkinsonpatiënten lopen in feite door steeds zichzelf naar voren te laten vallen en dat weer op te vangen. Zoals gezegd kunnen gezonde mensen dat ook - en beter nog - met gestrekte benen doen, maar juist doordat iemand met Parkinson een mindere beheersing over de motoriek en uitgesproken stijfheid van spieren en gewrichten heeft, is dat niet mogelijk. Zou iemand met Parkinson niet zo voorovergebogen staan dan zou een patiënt in het beginstadium van de ziekte beter kunnen aanleren om het standbeen goed uit te strekken en hiermee in elk geval tot verdere progressie van de ziekte een wat beter looppatroon kunnen aanleren. Maar omdat hier in de loopbeweging geen tijd voor is omdat het zwaartepunt zo ver naar voren ligt, zou in theorie het uitstrekken van de knie nog wel eens moeilijker kunnen zijn dan dat het al is voor iemand met Parkinson.

Eigenlijk een goede vraag voor een bewegingswetenschapper of fysiotherapeut. Ik ben geen van beide, dus neem mijn antwoord gerust met een korreltje zout.