Ik ben 17 jaar en ik moet uit huis. en nu?

Volgens mij kun je het beste naar een instantie gaan met maatschappelijk werkers.

ga eventueel met een begeleider naar jouw huisarts en leg het probleem voor.

deze heeft een zwijgplicht als je dat erbij vermeld.

Deze weet wel waar jij het beste terecht kan.
En anders kan die jou doorverwijzen naar een maatschappelijk werker of jeugdzorg.

Als situatie zo erg is, probeer dan eventueel ergens voor bepaalde tijd onder te duiken, STERKTE!!!!

Blijf van mijn lijf huis... Bel daarheen en dan krijg je goede raad... En het is verstandig om snel te handelen, omdat de ander ook wat kan vermoeden als er wat gaat veranderen... Dus let op en wees wijs, bel zo snel mogelijk...

Misschien kun je tijdelijk bij familie terecht om daar rustig naar een huisje te kunnen zoeken!
Het is best moeilijk om op zeer korte termijn iets te vinden.
Ik zou als eerste naar familie gaan, want met huiselijk geweld valt inderdaad niet te leven;-(
Als je niet naar familie kunt, ga dan op school of werk praten met iemand..
Zoek dus hulp meteen!!!

Als je nog op school zit dan moet je eens met de leerlingbegeleider praten. Deze kan je helpen de weg te vinden naar de juiste instanties.
Maak ook zo snel mogelijk een afspraak met je huisarts!

Zoals Loenie al noemde, begeleid wonen is waarschijnlijk de beste optie.
Als je niet op kamers wil wonen ben je aangewezen op een zelfstandige huurwoning, en de wachtlijsten voor de sociale huur zijn verschrikkelijk lang, denk hierbij aan jaren.
Daarnaast mag je je hiervoor pas inschrijven als je 18 bent.

Als je begeleid gaat wonen krijg je volgens mij al vrij snel hulp, en kan je ook alleen wonen.

Maar als je op kamers gaat ben je waarschijnlijk wel het snelste weg uit huis...

Toegevoegd na 2 minuten:
Er is trouwens ook de optie om anti kraak te gaan wonen, maar ook hiervoor moet je minimaal 18 jaar zijn.

Kan je niet een tijdje rustig bij familie of vrienden verblijven tot je een goede plek hebt gevonden om te wonen?

Als ik jouw was onmiddellijk naar de politie stappen en vragen naar welke hulpverlening je terecht kunt.
Dit kun je niet alleen oplossen. En is er voor de eerste opvang een familie of kennis waar je zolang terecht kunt.
Sterkte.

Meld je direct aan bij meldpunt kindermishandeling en ga dan zoeken bij jou in buurt bij bureau jeugdzorg. Die kunnen je verder helpen , heel veel sterkte .Ik hoop dat je nog op school bent ga naar je mentor en praat over je problemen.

Gelijk naar bureau Jeugdzorg gaan. Die moeten je helpen.

Toegevoegd na 8 minuten:
Hebben ook noodp[vang plaatsen

Ik snap dat je niet samen wilt leven met mensen die je niet kent, maar ik raad je aan niet ergens in je eentje weg te kruipen. Je hebt mensen om je heen nodig.

Als je ergens in een studentenflat een kamer kunt krijgen heb je de kamer voor jezelf maar deel je keuken en sanitair. Dat is wellicht even wennen, maar het steeds mensen tegenkomen in de keuken enzo gaat heel goed de eenzaamheid tegen, en ze kunnen je steunen als je het moeilijk hebt.

Als je straks uit huis bent komt er wellicht nog van alles los, dan moet je je terug kunnen trekken (eigen kamer) maar je moet ook schouders in de buurt hebben, om even op uit te kunnen huilen.

Sterkte en succes met zoeken.

heb je geen achternicht of iemand anders die die wel goed kent of iemand op school of je werk?

Zeker bij huiselijk geweld is het belangrijk dat je snel hulp zoekt. Als je te lang wacht, kunnen de gevolgen voor jou heel vervelend zijn.
Mijn advies is: Zoek snel hulp. Liever vandaag dan morgen. Als je een goede vriendin hebt,zou je misschien tijdelijk even bij haar kunnen logeren (anders een tante, een nicht, of oma, maar in ieder geval iemand die te vertrouwen is). Via maatschappelijk werk zou je geholpen kunnen worden. Maak kenbaar wat je wilt. Zij kunnen je adviseren en je op weg helpen.
Maar wacht niet te lang met hulp zoeken, want als het echt misgaat, wordt je uit huis geplaatst en heb je minder in te brengen dan nu het geval is.

Ik hoop voor jou dat alles op zijn pootjes terecht komt.
In ieder geval sterkte met deze situatie!

Als je thuissituatie zo slecht is en er (b)lijkt geen verbetering mogelijk dan is het inderdaad veel beter de deur achter je dicht te doen. Je schrijft dat je zelfstandig wilt kunnen leven. Dat is voor iemand van die leeftijd helemaal geen rare wens. Die deel je met nogal wat andere jongvolwassenen. Maar heb je het eens gedaan?
Het is niet niks hoor. Ga maar eens na wat er allemaal voor en bij komt kijken. Inkomen, woning, allerlei regels en plichten. Het mag je dan beter toelijken maar dat maakt zo een situatie nog geen piece of cake.
Diverse tips gaan in de richting van een vorm van begeleid wonen. Lijkt mij ook best wel een goed idee. Zie het als een tussenstation. Een logische plek om de echte sprong naar 100% zelfstandigheid te maken. "Op kamers" is ook een optie. Maar dan heb je wel een betrouwbaar adres nodig. Mogelijk bij een kennis van echt goede vrienden?
Is de situatie echt ernstig en je nood hoog dan zijn er schuiladressen. Daarvoor moet je naar de hulpverlening bijvoorbeeld met een verwijzing van de huisarts of een mentor of klasseleraar. Maar ik denk dat ik het je wel moet melden dat je vader mogelijk gekrenkt reageert als hij al dan niet terecht in het verdomhoekje komt. Het is echt belangrijk dat in het oog te houden. Want legio de gevallen waarin hulpverleners per ongeluk escalerend bleken.
En kijk niet om voorlopig. Dat kan als je weer wat in rustiger vaarwater zit alsnog wel.

Toegevoegd na 14 uur:
Over die piece of cake nog het volgende:
Je zit momenteel in de shit en dan lijkt alles beter. Maar het is echt de vraag of dat objektief zo is of dat je dat definieert vanuit de situatie momenteel. Punt is: je hebt in feite, omdat je niet weet nog wat het is, zelfstandigheid, alleen maar een push-motief. De volwassenheid roept je maar je weet in feite nog niet wat dat is. En vanuit die nare situatie thuis kan je dat licht gaan idealiseren. Wees daarom alert op jezelf. Het ""alles is beter dan hier" is niet zo. Legio de gevaren van een te vroege zelfstandigheid.
Meis, volwassenheid is zelfstandig beslissingen nemen en daar dan ook voor staan. En geef je vader ook wat credits want er is geen vader ter wereld die ellende voor zijn kind wil. Die botheid van hem zit hem echt wel dwars maar wie weet kan hij niet anders hoewel hij wel heel graag wil of om andere redenen niet meer terug kan.
Volwassenheid is nu net dat beetje meer dát in te zien.