Heb jij ook ooit het gevoel alsof je in een overvolle kamer...?

Ja dat heb ik...Maar er is altijd iemand die je wel hoort.. Onthoud dat maar Babyfaced..

Ja dat zijn mini-doodservaringen, dat zijn het want als je dat durft te beseffen dan zal het zo gaan zoals je beschrijft... Jij zit in een volle kamer en jij sterft langzaam en niemand, maar dan ook niemand helpt je ook al schreeuw je de longen uit je lijf... Ja ik heb hier ervaring mee... Dat zie je wel... Jij bent moedig dat kan ik je zeggen... :-)) Zo gaat het namelijk in het echt ook als je laatste moment geslagen heeft...

No one cares, dat klopt. Mensen horen alleen wat ze willen horen. Je kunt schreeuwen wat je wilt, het zal niet helpen.

Dat is erg ja, dan kan je jezelf echt remi voelen. En het frustererende is als jij meestal wel voor iedereen klaar staat! Soms begin je onbewust signalen af te geven. En ineens wordt je bewust van de signalen die jij zelf geeft, en je realiseer je dat niemand deze signalen heeft opgemerkt. Dan kan je je behoorlijk rot voelen ja. Zelfs al zou je schreeuwen, dan hoort men je niet. Ik weet niet wat het is, of wij verwachten dat men dat wel moet zien. Terwijl ze het niet kunnen zien aan je. Misschien omdat de signalen voor anderen toch niet duidenlijk genoeg waren. Of het was wel duidenlijk, maar men had het te druk met hun eigen ellende. Misschien moet er dan maar niet meer geschreeuwd worden. Maar een face to face gesprek plaats vinden!

Verjaardagen vond ik vroeger helemaal niet leuk. Het was altijd de visite en ik. En ik, hing er maar een beetje bij. Ik zat er maar te zitten, hopende dat de verjaardag snel voorbij ging. De hele kamer gonsde van geluiden, waar ik niets van verstond. Als ik iets wilde zeggen of vragen , dan zag ik hooguit iemands hoofd even omdraaien en daarna niets. Ik vond er geen bal aan. Ik voelde me ook anders dan de rest, ik stond er buiten. Nu is het anders,een sterk zelfvertrouwen geeft me rust. En zegt er nu niemand wat tegen me, ook goed, geeft niets, willen ze wel wat vragen of zeggen, ook prima en is het iets waar ik interesse in heb, dan praat ik hun, de oren van hun kop en heb ik een leuke avond. Ze doen maar op een verjaardag, het raakt me niet meer.

Het totale gevoel van eenzaamheid, een wereld vol vrienden en familie maar toch voel je je eenzaam. Je schreeuwt om hulp maar ze kunnen (of willen) het niet geven. Hm, klinkt als mijn afgelopen jaar...... Mijn ervaring is dat als de nood het hoogst is dat er dan een onverwachtte hulplijn zich aandient. Iemand van wie je het niet verwacht. Niemand is ooit echt helemaal alleen, vergeet dat niet!!! En hier op GV wordt je altijd gehoord.......

Soms is alles zo oneerlijk en onredelijk. Ik had vandaag ook zo'n dag.. *zucht*

ik had soortgelijke ervaringen toen ik depressief was. het gevoel of je in een aquarium zit, en alles vertraagd op je af komt. een heel vervreemdende sensatie. ik dank de hemel op m'n blote knietjes voor de seroxat!

Ja, en weet je wat ik ontdekt heb. Meestal ben ik degene die me komt redden, ik leer zelf beter met de situaties omgaan. Of ik leer zelf mijn handen uit te steken zodat iemand anders ze kan pakken en me eruit kan trekken. Ik vergeet het vaak, helaas. Maar je moet zelf de eerste stap nemen. (we moeten zelf leren lopen, ze zijn er wel om ons op te vangen maar het is de bedoeling dat we het zelf leren doen).

Heel herkenbaar, en ik heb dat regelmatig. Fijn om te weten dat ik hier niet de enige in ben. Op de ene of andere manier voel ik mij in groepen alsof ik er op een wolkje boven zweef en enkel erbij ben om te observeren, zonder er werkelijk deel aan te nemen. Het lijkt soms wel alsof ik iets uitstraal waardoor ik er automatisch al geen deel van uit maak. En dan denk ik; waar hebben die mensen het toch over? Waarom hebben zij zo'n lol? Waar ben ik, wie ben ik, waarom sta ik zo ver van hen af? Ik heb het enkel niet bij heel vertrouwde mensen, maar in andere situaties moet ik zo'n avond maar zien door te komen als een onzichtbare aan(of af)wezigheid.