Verjaardagen vond ik vroeger helemaal niet leuk.
Het was altijd de visite en ik.
En ik, hing er maar een beetje bij.
Ik zat er maar te zitten, hopende dat de verjaardag snel voorbij ging.
De hele kamer gonsde van geluiden, waar ik niets van verstond.
Als ik iets wilde zeggen of vragen , dan zag ik hooguit iemands hoofd even omdraaien en daarna niets.
Ik vond er geen bal aan.
Ik voelde me ook anders dan de rest, ik stond er buiten.
Nu is het anders,een sterk zelfvertrouwen geeft me rust.
En zegt er nu niemand wat tegen me, ook goed, geeft niets, willen ze wel wat vragen of zeggen, ook prima en is het iets waar ik interesse in heb, dan praat ik hun, de oren van hun kop en heb ik een leuke avond.
Ze doen maar op een verjaardag, het raakt me niet meer.