Waar groet iedereen elkaar in een verzorgingshuis en niet op straat?

Het ligt, denk ik, aan de hoeveelheid mensen om je heen. In de stad in een winkelstraat, als je de tram instapt, of als je in het park loopt, groet niemand elkaar. Maar als je door het bos loopt en je komt iemand tegen, groet je wél. Of als je de wachtkamer van de tandarts binnen komt. En toen treinen nog coupé's hadden met van die schuifdeuren groette je ook bij het binnenkomen. Ik denk, dat zodra er de mogelijkheid bestaat dat je in gesprek komt met iemand, dat je dan elkaar groet. Op zulke momenten zijn het geen voorbijgangers meer die anoniem voorbijlopen, maar mensen met een gezicht en een eventueel verhaal.

Ik denk dat dit gewoon een kwestie van beleefdheid is.
Ook hier in de straat groeten wij elkaar.

Volgens mij komt dit voort uit het gevoel dat men iets gemeen heeft met elkaar, namelijk dat ze allebei in het verzorgingshuis wonen. Vroeger zag je ook motorrijders op de weg elkaar groeten, net als mensen die in een terreinwagen reden. Als die elkaar tegen kwamen dan lieten ze elkaar weten dat ze iets gemeen hadden doordat ze in of op een zelfde vervoermiddel reden. Tegenwoordig rijden er zoveel mensen op een motor of in een terreinwagen dat dit gevoel van saamhorigheid min of meer verloren is gegaan en wordt er veel minder gegroet.
Daardoor groeten ook de mensen in een grote stad elkaar bijna niet. Volgens mij vinden veel mensen het eigenlijk nog steeds prettig om te groeten en daardoor een soort contact te hebben met andere mensen. Het is helaas een beetje te druk geworden om dit te doen.

In een verzorgingstehuis is het als een besloten gemeenschap, ze zien na verloop van tijd steeds dezelfde mensen. Logisch dat je elkaar na een paar keer herkent en dan ga je automatisch groeten. Als ze niet bedlegerig zijn, komen ze bij elkaar om te eten, koffie te drinken etc. of gewoon om onder mensen te zijn.

Het is trouwens niet zo dat je elkaar als vreemden niet groet. Probeer het maar eens uit. Als je een wildvreemde passeert en je glimlacht tegen diegene, zeggen ze vaak vanzelf gedag en lachen terug. Geeft mij altijd toch een blij gevoel. Er zijn natuurlijk altijd mensen die sowiso chagrijnig zijn en er niet voor open staan, maar de volgende weer wel. Het is alleen heel raar als er ineens een heer zijn hoed even optilt en dan: "Goedemorgen mevrouw" zegt. Dat komt soms nog wel eens voor en heel gek, daar ben ik als vrouw best gevoelig voor.

ik zeg iedereen gedag die ik tegen kom ongeacht of ik hem ken bij ons in de streek is dit gewoon.

In een verzorgingstehuis zit je inderdaad in een bepaalde sfeer, waar iedereen min of meer in dezelfde situatie zit. Dat schept een band. Op straat is men anoniemer. Dat groeten zie je overigens ook vaker in dorpen, omdat daar de gemeenschapszin wat meer aanwezig is. In grote steden is het leven anoniemer en individualistischer. Misschien kun je een verzorgingshuis zien als een soort van minigemeenschap, waar je weet dat iedereen die je tegenkomt indirect gelinkt is aan familie en bekenden.

Een verzorgingstehuis is als een dorpje, besloten, klein, de meesten kennen elkaar enigszins van gezicht. Groeten is daar prima te doen.
Ook bij ons in het dorp is elkaar groeten nog prima te doen en dat gebeurt dus ook, maar als ik in een stad ben zou ik ononderbroken hoi moeten zeggen, op een zaterdagmiddag in de winkelstraat... onbegonnen werk.
De stad is onpersoonlijker, er zijn domweg teveel mensen. In wijken die wat buiten de stad liggen kan het groeten wel weer ontstaan.

Zie vorige vraag.

http://www.goeievraag.nl/vraag/groeten-mensen-gevallen-wel-gevallen.29389