Hoe vertel je een puber? als jij denkt dat zij ongesteld moet worden

Laat haar het resultaat zien van haar en dat van jezelf, leg die naast elkaar en dan moet dat toch overtuigen...

Je weet toch wel wat ik bedoel, of niet?

Als ze je niet gelooft, komt ze er vanzelf achter....

Vertel het haar gewoon..En zorg ervoor dat ze wat in haar tas heeft als het zover is..

A;s ze gewoon van jongs af aan altijd op haar niveau is voorgelicht, zal vanzelf de dag komen dat ze je komt vertellen dat het vermoedelijk zo ver is.
Elf jaar IS erg jong, maar het kan natuurlijk wel, zeker als de borstontwikkeling ook al op gang is gekomen. Maar meisjes van elf willen nog heeeelemaal niks weten over de pubertijd, en haar vertellen dat er allerlei pijntjes bij komen kijken, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is en het niet zonder pijn kan, zal je het haar er ook niet makkelijker op maken. Hoofdpijn kan ZO veel oorzaken hebben, menstruatie is wel zo ongeveer de láátste reden die je zou moeten onderzoeken op die leeftijd. Als het zo ver is, merk je dat wel aan het wasgoed.

Maar je kunt het haar natuurlijk wel gewoon zeggen : misschien kun je binnenkort voor het eerst ongesteld worden. Mijn dochters wisten met 8, 9 jaar in grote lijnen en na hun tiende min of meer precies wat het inhield (het hoe en waarom) en toen mijn oudste met 13 begon was een korte mededeling voldoende. Maar verwacht bij een kind van 11 geen : " Okee, bedankt, ik zal er op letten' . Waarschijnlijk meer iets van : "Maaham, hou op !! Dat wil ik niet horen !"

Laat haar lezen over menstruatie er is genoeg over te vinden.En als het komt weinig woorden over vuil maken.Dan is het zo ,en had mama gelijk.

Vertel haar vooral waarom ze ongesteld wordt en dat dat eigenlijk heel mooi is.

Vertel dat gewoon aan haar. Met duidelijke voorbeelden.
Zodat zij zelf rekening mee houd.!

Ik was 10 jaar en zat nog in de zesde klas basisschool. Dit was in 1964. Mijn moeder was er nog helemaal niet op voorbereid, want in die tijd kreeg je het pas op je 14de of 15de. Ik was dan ook de enigste in de klas die dan niet mocht "schoolzwemmen". Toen ik het de eerste keer ontdekte en in paniek bij mijn moeder kwam, zei ze dat ik nu een grote meid was geworden en dat ik dat nu elke maand zou krijgen. Op mijn vraag, wat er in mijn lichaam gebeurde, kon ze me niets vertellen omdat ze het zelf niet wist. Daar werd n.l. nooit over gesproken.Ze was er zelf ook wel benieuwd naar en haalde de volgende dag een boek bij de bibliotheek. Samen hebben we dat toen doorgespit. Het gekke was, toen mijn vriendin het een paar jaar later kreeg, wist die ook van niets en we zijn samen naar haar moeder gegaan om uitleg. Ik had niets verteld, want ik was benieuwd hoe haar moeder zou reageren. Het resultaat was hetzelfde en we zijn toen met haar moeder naar de mijne gegaan en het boek kwam er weer bij, want met plaatjes erbij wordt het toch inzichtelijker. Je zou haar er terloops eens op kunnen wijzen als ze weer eens buikpijn heeft, want daar begint het meestal mee. Misschien heb je al zo`n boek, anders leen je het en als er zo`n moeder/dochter moment is, ga je het samen eens doorlezen. Bij rot weer buiten en een kop thee of chocomel als ze uit school komt ofzo. Er komt vast wel zo`n moment. Je kunt haar er toch niet op voorbereiden door preventief maandverband te laten gebruiken, want het kan nog wel een tijdje duren, dit weet je nooit. Laat het anders gebeuren, ik denk dat het bij de meeste meisjes zo nog steeds gaat. Want als je het nog niet hebt, dan "boeit", het nog niet.

Je hebt het dus al vertelt. Echter het ongeloof is een emotionele reactie. Misschien omdat het niet leuk is. En zij daar bang voor is.

Vertel haar, maar overtuig haar niet. Doe je verhaal zo eerlijk mogelijk en weet dat het dan gehoord is. Zeg haar ook dat jij altijd voor haar klaar staat als zij hier vragen over heeft of problemen mee heeft.
Laat het dan rusten, want slechte boodschappen hebben tijd nodig om verwerkt te worden.

De boodschap is aangekomen, twijfel daar niet aan.

Als zij direct wegloopt als jullie het er over hebben. Heb je nog altijd de mogelijkheid om je verhaal op te schrijven. Als je dit haar geeft, kan zij zonder angst dit in haar hij tijd en wereld gaan lezen.

Ik denk dat je niet meer kunt doen dan wat je al gedaan hebt. Als je haar hebt uitgelegd dat het op deze leeftijd al kan gebeuren dan is ze daarop voorbereid. Misschien kun je ervoor zorgen dat er altijd maandverband in huis is en dat ze weet waar ze het kan vinden als het zover is. Als ze het niet wil geloven dan komt ze er vanzelf wel achter. Ik vraag me ook af: is het echt ongeloof of meer een reactie uit gêne van haar kant? Zoals iedere dame groeit ze daar wel overheen.

Niet te veel over door gaan. Het moet wel een normaal iets zijn als het zo ver is. Ze zal het best weten dat het er een keertje aan zit te komen maar daar wil je dan gewoon nog niet aan denken.

Ik heb zelf een dochter van 11 jaar en heb haar al 2 jaar geleden alles uitgelegt en een filmpje speciaal voor kinderen op internet opgezocht en samen bekeken.
Ze is al helemaal voorbereidt en ik heb haar ook altijd gezegt als je vragen heb over wat dan ook, dat ze altijd bij me kan komen en ik zal daar ook altijd eerlijk antwoord op geven,ze heeft me idd oer bepaalde zaken vragen gestelt en heb er met haar goed over gesproken , wel samen opp een rustige avond op de bank en dat hielp heel goed.
succes met je dochter