Hoe kan het dat ik na een verjaardag of andere bijzondere gebeurtenis heel verdrietig van binnen wordt?

Nou, ik herken hier wel iets van, alleen is dat in mijn geval in soort dagelijkse alom aanwezige vorm, omdat ik mezelf (denk ik) heel bijzonder vind waarschijnlijk. Zo bijzonder dat het me om het even is of ik nu wel of niet leef..

Ik had vroeger wel iets vergelijkbaars. Bijvoorbeeld nadat ik mijn verjaardag had gevierd en er was de hele dag en avond familie en vrienden, dan voelde ik me vaak even behoorlijk rot als het huis dan weer leeg was en ik weer helemaal alleen was. Op zo'n moment ben je je ineens vreselijk bewust van jezelf en wordt je even op jezelf teruggeworpen. Ik werd dan wel eens wat verdrietig en ik kan me heel goed voorstellen dat je dan ook gedachten krijgt zoals jij die hebt. Ik denk dat je vooral gewoon moet accepteren dat je die gedachten hebt. Maar probeer het ook een beetje te relativeren. Want de kans dat iedereen uit jouw omgeving tegelijk dood gaat, en dat je hele familie/vriendenkring in een klap verdwijnt is natuurlijk extreem klein. En daarbij zou het natuurlijk ook niet goed zijn als je er helemaal niet mee zou zitten als mensen in je omgeving dood zouden gaan. Als je die gedachte krijgt, dan moet je je wel zorgen gaan maken.
Dat jij bang bent dat je ze kwijt raakt, betekent ook dat je blijkbaar fijne mensen in jouw omgeving hebt. Dat kan lang niet iedereen zeggen. Dus maak je er vooral geen zorgen over!

Het is een herkenbaar gevoel: je hebt een fijne, drukke, gezellige dag gehad met mensen die je lief zijn.
Als die dag voorbij is, moet je weer even in je normale doen komen, en lijkt het 'gewone leven' ineens een stuk somberder dan het eigenlijk is - omdat de dag ervoor zo fijn was.
Dan kun je makkelijk bang worden en gaan denken over dat je die dierbaren kunt verliezen.
Wat ik zelf doe: zorgen dat ik na zo'n dag echt even de tijd neem om te overdenken hoe het was, om blij te zijn met die mensen, om te beseffen: wat er ook kan gebeuren, dit hebben we mooi gehad!
Dat helpt mij heel goed - ik heb echt even tijd alleen nodig om weer 'op aarde te komen' na zo'n dag.
Misschien helpt het bij jou ook.

Ja, heel herkenbaar. Gelukkig is het logisch te verklaren. Als er een vriendin op bezoek is geweest of familie dan heb je een super leuke tijd achter de rug. Vervolgens word je terug geworpen op jezelf en is er niemand meer voor je beschikbaar. Op dat moment kun je je heel alleen voelen, alsof de mensen die om je geven van de aardbodem verdwenen zijn. Alsof je overal alleen voor staat en niemand je kan helpen.
Je hoeft je gevoel/emotie niet te negeren, deze mag er zijn. Ga iets doen waar je zin in hebt, desnoods tv kijken, zodat deze emotie een plekje kan krijgen. De volgende dag voel je je waarschijnlijk een stuk beter.