Moet actieve levensbeëindiging (zelfmoord) kunnnen als je het op een manier doet dat er niemand schade bij ondervindt?

Ik vind het alleen kunnen als de patiënt echt geen andere optie heeft. Bijvoorbeeld enorm veel pijn of een leven als kasplantje. Anders vind ik het niet kunnen.

Ja. Ik vind wanneer je zelf merkt dat het echt niet meer gaat voor je zelf door ziekte (niet door depressie, tegenvaller e.d.) wanneer je ongeneeslijk ziek bent, dat je zeker die mogelijkheid moet hebben. Duidelijk in overleg met je naasten.

Als het leven voor jou zo weinig zin heeft dat het voor jou de enige manier is om zelfmoord te plegen, kan dit uiteraard ook op een manier die minder mensen raakt dan bijv. voor de trein springen of van een hoog gebouw af te springen. Maar het is en blijft een wanhoopsdaad waar je ander mensen in betrekt. Bijv. degene die jou vindt, maar ook de mensen in je omgeving. Om maar niet te spreken over je dierbaren. Mijn advies is dus: Zoek hulp en probeer nieuwe doelen in je leven te vinden. Het leven is echt de moeite waard.

Een zeer interessante vraag. Hier zullen veel verschillende meningen over bestaan. De vraag komt neem op : "heeft iemand het recht zijn eigen level te beëindigen?".
Ik vind van wel, gegeven de voorwaarde dat er niemand last van heeft.
Vervolgvraag is of je naasten er "last" van hebben dat je je leven beëindigt.

Er ondervindt altijd iemand schade. Degene die jou vindt zal daar echt niet blij mee zijn, al zie je er beter uit dan iemand die van een gebouw afspringt. De nabestaanden zullen veel verdriet hebben, dus ik vind eigenlijk niet dat het zomaar moet kunnen.
Euthanasie vind ik een heel ander verhaal, omdat het daarbij gaat om mensen die zo ziek zijn dat ze niets meer kunnen en geen enkele toekomst meer hebben.

Er ondervindt altijd iemand schade. De mensen om je heen zullen een heel lang proces moeten doorlopen om het te kunnen accepteren. Ook om het te kunnen begrijpen waarom je het zou hebben gedaan als ze al ooit zover kunnen komen en dan nog kan het zijn dat het voor hun geen acceptabele reden is. Hiet kan ook zijn dat anderen jou probleem niet als zo groot ervaren en hebben een ander perspectief op de situatie. Zij kunnen denken dat er altijd een andere oplossing voor handen moet zijn.
Of je moet het hebben over euthanasie van bijvoorbeeld een chronisch ziek iemand die geen toekomstperspectief meer heeft naar zijn inziens. Ieder bepaalt voor zichzelf wat de kwaliteit van zijn leven is.
Als iemand vindt dat zijn leven geen kwaliteit meer heeft kan die persoon besluiten om voor euthanasie te kiezen maar dat is heel iets anders als zelfmoord.

Ja het moet wel kunnen. Iedereen heeft het recht om over zijn of haar eigen leven te beslissen vind ik. Ervan uitgaande dat er naast de levensbeëindiging geen enkele andere uitweg meer is. Aan de andere kant -kijkend naar je vraag- zelfmoord plegen kan natuurlijk altijd, ook op zo'n manier dat iemand er wel schade van ondervindt.

Ja dat vind ik wel. Ik zie het als de ultieme trede op de ladder van de zelfbeschikking.

Jammer dat veel mensen, vaak vanuit een religieuze invalshoek, het recht op zelfdoding weigeren te erkennen. (Binnen het Katholisisme bijvoorbeeld beschouwen velen zelfdoding als een grotere zonde dan moord.)

Ik sluit me aan bij Dikita. Ik wil er alleen iets aan toevoegen:
Er moet natuurlijk aan allerlei voorwaarden worden voldaan, zoals een weloverwogen, gerijpt besluit. Maar dan begrijp ik niet waar mensen het recht aan denken te kunnen ontlenen dat ze iemand tegen zijn/haar zin kunnen dwingen voort te leven.

Als je zelf gif inneemt is het nog niet zo dat niemand er last van heeft. Je moet wel "opgeruimd" worden door anderen.

Als je denkt dat je na je dood geen andere vorm van bewustzijn meer hebt moet je dat zeker doen.
Vroeger dacht ik er ook zo over, maar pas als de dood dicht in je buurt komt ga je toch wel twijfelen.
Leven is Heilig en je zelf het leven benemen of van anderen (euthanasie) is een misdaad tegenover jouw Schepper en zul je jezelf moeten verantwoorden bij je Schepper.

Ik vind dit een moeilijke vraag, want ik vind dat iedereen het recht heeft te beslissen over zijn of haar eigen leven! Ik vind het een hele dappere beslissing, je moet heel veel lef hebben suïcide te plegen, want er is geen weg meer terug. Bij terminale patiënten, maar ook bij bijvoorbeeld mensen die iets hebben meegemaakt waardoor ze nooit meer een normaal leven kunnen leiden. Ik heb er respect voor! Maar er zijn wel uitzonderingen, een zeer naast familielid van mij is psychotisch, en wanneer hij zijn medicijnen inneemt is het een doodnormaal persoon in omgang, maar wanneer hij ze niet neemt, denkt hij dat ie iemand anders is, of dat "zij" zijn gedachte willen lezen... 2 Jaar geleden heeft hij zijn eerste suïcide gepoogd, gelukkig zonder resultaat! Maar als iemand in een psychotische episode zit, suïcide pleegt, is dat niet de persoon je kent, maar iemand anders, iemand anders die de beslissing heeft gemaakt er eind aan te maken.

Uiteindelijk ben je zelf de baas. Probleem is, dat mensen dit vaak in een opwelling (willen) doen. Van de mensen die na een zelfmoordpoging weer bijkomen zijn er erg veel die daarna nog jaren zonder problemen verder leven.
Iets anders is de vraag, of je er echt iets mee oplost. Als je gelooft dat ons leven een doel en een zin heeft en dat je ziel meerdere levens nodig heeft om 'volleerd' te worden (de meerderheid van de wereldbevloking gelooft iets dergelijks, dus zo vreemd is dat niet!) dan los je je probleem niet op door de ultieme vlucht in de dood: je moet gewoon weer opnieuw beginnen, net zo lang tot je hebt geleerd hoe je dat probleem moet oplossen. Het geeft veel voldoening om een probleem te overwinnen en het maakt je sterker voor de rest van je leven.