hoe komt het dat een autist vaak een stereotype, herhalende voor- en achterwaartse beweging maakt en wat is de functie ervan?

@mjager3: Leuk om jouw ervaring ook te lezen. MIjn zoon heeft veel sociale vaardigheidstraining gehad en kan nu op plaatjes gezichtsuitdrukkingen herkennen. Dan heeft hij natuurlijk ook tijd om na te denken, maar in het echte leven is dat er vaak niet en is het veel moeilijker voor hem. Hij gaat volgende week naar het middelbaar (VWO) en hij heeft in de vakantie al veel gefladdert. Hij is er nerveus en alles gaat weer nieuw zijn. Hij heeft echter zoveel therapie gehad dat ik ervan uit ga dan hij tegen de herfstvakantie weer helemaal terug de oude is. Ondanks dat een moeilijke tijd voor hem en voor ons.
Ik denk dat voor mijn zoon dieren (en honden in het bijzonder) zo veilig voelen omdat ze wel soms onvoorspelbaar gedrag als spingen en blaffen(of ander geluid) kunnen geven, maar dat dat gedrag voor hem wel verklaarbaar is. Bij mensen is gedrag onvoorspelbaar en daarbij vaak ook nog onverklaarbaar. Stel hij komt uit school, niets aan de hand bij hem, maar ik heb de hele dag al allerlei problemen gehad die opgelost moesten worden, ik ben niet toegekomen aan wat ik moest doen en ik ben dus een beetje kribbig. Hij zegt iets, en ik val tegen hem uit. Wat ik daarna ook zeg, voorhem blijft het onverklaarbaar dat ik dat doe. Een dier valt niet aan omdat hij zelf een probleem heeft, maar omdat hij de persoon die hij aanvalt niet moet. Dat is voor mijn zoon denk ik duidelijk.

Mijn indruk is altijd, als ik over autisme lees, het totale onvermogen van hen, om zich in anderen te verplaatsen.
Volledig op zichzelf en de voor hen interessante/herkenbare dingen gericht.
Zou het niet nuttig zijn om bij trainingen, om de maatschappij beter aan te kunnen, hier meer aandacht aan te schenken of gebeurt dat al?

@Rubro: bij trainingen wordt vooral aandacht besteed aan de vaardigheden die een autist KAN aanleren. Zoals ik schrijf kan mijn zoontje nu veel beter met onverwachte situaties omgaan, waardoor hij voor zichzelf meer rust krijgt en minder in zichzelf HOEFT te keren.
Sociale vaardigheidstraining is er in het algemeen op gericht om te zorgen dat iemand beter met andere mensen om kan gaan. Hierin zit ook een deel je verplaatsen in anderen. Mijn zoon heeft in 2 jaar tijd een aantal keer dezelfde cursus doorlopen. Ik geloof 5 of 6 keer. Voor een 'normaal' kind is vaak 1 keer genoeg en kan die persoon dan het geleerde in de praktijk gaan brengen. Mijn zoon zijn zelf na de laatste keer: Nu weet ik het wel, ik ken heel de cursus uit mijn hoofd. Hij heeft geleerd om vriendjes te maken (en heeft er nu dus ook echt een paar) en hoe je in een nieuwe situatie met andere mensen om gaat en vooral ook wat te doen in geval van boosheid en paniek (van hemzelf vaak door de spanning van de situatie).
Wat je je moet voorstellen is dat het voor mijn zoon allemaal aangeleerd gedrag blijft. Hij zal mij nooit vragen hoe mijn dag is geweest, dat zou ik hem kunnen aanleren, maar ik vind dat niet nodig, hij heeft het al moeilijk genoeg met de vaardigheden die hij tot nu toe heeft geleerd. Om die vaardigheden toe te passen moet hij die bewust aanwenden. Dat kost moeite en energie. Dat wat jij van nature doet (iemand aankijken, naar iemand teruglachen als die persoon naar jou lacht, enz) is voor hem niet natuurlijk, hij moet daar bewust mee bezig zijn.
Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb kunnen opschrijven...

@mjager3: grappig. Ik ken Theory of Mind uit mijn psychologiestudie, maar wist neit dat daar cursussen voor zijn. Ik ga gelijk eens kijken of het hier in dit achter gebleven deel van Nederland ook ergens is. Anders ga ik ze zelf wel geven... ;-)

Bedankt voor jullie beider uitleg. Duidelijk!

TOM trainingen worden volgens mij gegeven bij het instituut van Colette de Bruin, de schrijfster van Geef me de 5.
@Dounja, wat een herkenbaar verhaal. Welke vorm van autisme heeft jouw zoon? Is het toevallig ook Asperger? Mijn oudste zoon heeft Asperger, en zit ook op het VWO. Hij is net naar de 3e gegaan. Overigens een groot probleem waar hij tegenaan loopt is het plannen van zijn huiswerk. Daar is hij niet goed toe in staat. Teveel informatie die gefragmenteerd binnenkomt.
Verder reageert hij ook anders op nieuwe situaties, en daar zijn er veel van op een middelbare school, zoals ieder uur een andere leraar, een andere klas, andere boeken.... Hij houdt ieder jaar tijdens mentoruur een korte spreekbeurt/uitleg over zijn "aandoening", maar toch blijft helaas het feit dat hij wel wordt uitgelachen om sommige dingen. Ik zeg altijd dat hij geen Asperger zou hebben als hij al die dingen zou kunnen die men op sociaal niveau van een gemiddelde tiener verwacht, en dat hij dat dan maar tegen anderen moet zeggen.