Hoe moet ik omgaan met rouw?

ik raad deze site aan, deze mensen hebben er volgens mij wel verstand van

www.verliesverwerken.nl/rouw/LSR_Rouw_na_zelfdoding.pdf

Ten 1ste, is het logisch dat mensen die niet zelf met zelfmoord te maken hebben gehad, het heel moeilijk kunnen begrijpen, zo situatie is zo heftig dat het moeilijk is in te beelden,
om omte gaan met je verdriet zijn er zoveel mogenlijk heden, je moet er een zoeken die bij jou past,
misschien vind je tekenen wel leuk? probeer je gevoelens uit te beelden, Of probeer ontspanning te zoeken, of schrijf in een dagboek wat je voelt.
het beste voor de meeste mensen is tog nog altijd praten over wat je voelt,
hier kan je soms beter een volwassen persoon voor kiezen.
Kunnen je ouders je niet helpen? Of misschien een vertrouwens persoon op school? je kan ook met de mensen van de kindertelefoon hier over chatten, misschien is dat wat? http://www.kindertelefoon.nl/chat
Echte antwoorden op waarom? en hoezo, en waarom heeft hij me verlaten en zulke dingen, zijn altijd moeilijk om te vinden.

Succes er mee.

Er is geen standaard-recept voor verdriet en rouw. Als je voelt dat je moet praten, zoek dan mensen waar je deat mee kunt. Als je voelt dat je wil schrijven, doe dat dan. Sommige mensen willen juist zwijgen of iets maken. Het is nooit verkeerd om contact te zoeken met lotgenoten, al was het al maar om jezelf begrepen te voelen en te horen hoe zij rouwen.

Sterkte.

Sommige RIAGG's hebben rouwverwerkingsgroepen.

Je zou hier over moeten kunnen praten met je ouders.
Of met andere vertrouwelingen.

Soms is het fijn om met iemand te kunnen praten. Om je verhaal kwijt te kunnen, samen oplossingen voor een probleem te bedenken of alleen maar even contact te hebben.

Een goed opgeleide vrijwilliger heeft dag en nacht echte aandacht voor jou. Dat kan via 0900-0767.
De telefonische hulpdienst heet nu Sensoor.
Gewoon even bellen.

De allesoverheersende vraag is "waarom?".
Niet alleen het verdriet over het verlies, maar ook de talloze onbeantwoorde vragen roepen verscheidene, overrompelende emoties op.
Het is hard om tot de conclusie te komen dat daar nooit en antwoord op kan komen. En heel hard als je niemand hebt om erover te praten.

Iedereen rouwt anders, er bestaan enorme individuele verschillen. Alleen al de manier waarop iemand een band had met de overledene is bepalend voor de wijze waarop het verlies verwerkt wordt.

Het gebeurt ook wel eens dat er helemaal geen reactie komt van mensen waarvan een reactie juist op prijs gesteld wordt. Kennissen, buren en collega's kunnen zich vaak moeilijk voorstellen wat er door nabestaanden heengaat. Hierdoor bestaat het risico dat nabestaanden in een isolement verzeilen.

Daarom is het misschien een tip om contact op te nemen met een zelfhulpgroep voor nabestaanden na zelfdoding.
Hieronder een website hierover:

Met alle repect.
Niet! dat klinkt heel crux misschien, maar ik bedoel het goed. Er is namelijk geen juiste manier om hier mee om te gaan. Probeer te accepteren wat je voelt en laat het over je heen komen. Meer kun je simpelweg niet doen en hoort bij het rouwproces. wel kan het helpen om met mensen in contact te komen die hetzelfde hebben meegemaakt. Zij zijn namelijk de enige die snappen wat je voelt.
Als je echt overwelmd bent door verdriet en er echt niet meer uit komt schakel dan professionele hulp in. Er zijn speciale therapeuten die gespecialiseerd zijn in rouwverwerking en je daarbij kunnen ondersteunen. Het is geen schande als je er even niet uit komt. Op een bepaald moment zul je moeten accepteren dat sommige vragen onbeantwoord zullen blijven, omdat niemand ooit zal weten wat er in zijn hoofd omging, net zoals je dat niet weet van de mevrouw die je bij de kassa tegenkomt, even simpel gezegd. Voel je iig nooit schuldig. Hij heeft er zelf voor gekozen, al dan niet bewust, om dit als uitweg te zien. Al verzacht dat het leed natuurlijk niet.
Het lijkt mij heel zwaar om zoiets mee te maken, laat dat duidelijk wezen en ik zou voor geen goud nu in je schoenen willen staan. Ik wens je heel veel sterkte.
Misschien heb je nog iets aan de site 113 online.
Sterkte met verwerken en gun jezelf de tijd.

De tijd nemen. Dit verdriet blijft lang en dat mag ook.
Wel gaat het leven door, ondanks je verdriet. En dat leven mag jij ook gewoon leven. Jij mag lachen en plezier hebben en met vrienden omgaan zonder je daar schuldig
over te voelen. Want JIJ kiest voor LEVEN.

Schrijf AL je vragen op. En neem die lijst mee naar mensen die je vertrouwt. Je ouder(s), je mentor, moeder van een vriendin, buurvrouw, tante, vertrouwenspersoon op school, de ouders van dat vriendje. De een kan een antwoord geven op die vraag, een ander weer op een volgende vraag. Afhankelijk van hun leeftijd, hun levenservaring. En jij kunt dan steeds je gevoel uiten, praten over waar je mee zit. Zo krijg je op de meeste vragen antwoord en zul je daar in kunnen berusten.

Een aantal vragen zal onbeantwoord blijven: Waarom? Had ik iets kunnen doen? Waarom heb ik het niet zien aankomen?

Daarover kun je een brief schrijven aan je vriendje. En die brief met wat herinneringen foto's in een speciaal doosje opbergen je kast. Als herinnering.

Iemand wordt geboren. Daar heb je als baby geen invloed op.
Als jij het absoluut niet wil, dit leven. Als elke dag een persoonlijk drama is. Als jij door al dat zwart in je hoofd niks meer de moeite waard vindt om te blijven leven. Als je niet anders meer kunt. Alleen nog maar dood wilt. Dan kun je uitstappen. Het is jouw leven. Jouw beslissing.
't Is alleen dat je zoveel mensen met veel verdriet achterlaat. Met een levenslang gemis en litteken.

Onthoud dat het ZIJN beslissing is geweest. Niemand kon hem ervan weerhouden. Want hij heeft zijn moment afgewacht en als je je dit hebt voorgenomen, is er altijd wel een moment. Hij wilde dit. Daar is iets meer aan te veranderen.
Wat je kunt doen is, naast je verdriet, met een warme glimlach altijd aan hem terugdenken. En misschien vinden zijn ouders het fijn om af en toe met jou over hem te praten of om van jou op speciale dagen een kaartje te mogen ontvangen. Zijn verjaardag bijvoorbeeld. .

Je hebt al jong kennis gemaakt met een harde kant van het leven....
Ik wens je sterkte....