Kan een gezond iemand zich inleven in een dement iemand?

Lijkt me niet. Je kunt je hooguit een voorstelling maken van wat iemand voelt en denkt. Neem bv straat angst. Als je dat niet hebt kun je je moeilijk voorstellen wat er iemand omgaat die dat wel heeft.

Mijn stiefmoeder is schrizofeen,
Ik ben de enige die zich infeeft in haar.
Ben ook de enige die ze vertrouwd.

Nee...

Volstrekt onmogelijk...

En dan spreek ik uit eigen ervaring met mijn oma. Maar het leverde wel hele komische situaties op...

En die communicatie valt reuze mee hoor...

Ik kan me bij dementie wel iets voorstellen. Heb het hele proces van dichtbij meegemaakt met m'n moeder. Communiceren gaat best, niet alleen met haar, maar ook met onbekende demente mensen. Het is alleen een ander soort communicatie, maar daarom niet minder waardevol.

niet alleen voor dementie, maar ook voor andere ziektes geldt, dat je pas weet wat het allemaal inhoudt, als je het zelf meemaakt.
wat niet een reden hoeft te zijn om afstand te houden en niet mee te leven.

Iemand die dement is heeft zijn goede momenten en zijn slechte.
Het waarnemen van de omgeving , personen en omstandigheden, zijn steeds wisselend anders.
Soms is het mogelijk dat er een vertrouwenspersoon is die beter contact met de patient heeft dan anderen.
De patient leeft als het ware in een onbekende wereld, waarin soms heel even een bekend gezicht opdoemt, het gezicht van de vertrouwens persoon.
Hieraan klampen ze zich vast, met grote angst om het weer kwijt te raken.
De wereld om hen heen vervreemd steeds verder en ook de vertrouwens persoon wordt steeds minder herkend.
Men leeft in een soort roes en wantrouwen.
Vreemd genoeg zijn soms foto's van vroeger helder herkenbaar, maar het kan zo weer overslaan in onherkenbare situatie's en personen.
Dagelijkse gewone handelingen worden problemen, omdat deze ook niet meer herkenbaar zijn.
Het hele verdere leven verloopt in een steeds verder niet meer bewust zijn van het leven.
Uiteindelijk is ook de vertrouwens persoon niet meer herkenbaar en verdwaalt men in uitzichtloze, onherkenbare vervreemde wereld, waar alleen maar onbekende mensen lopen.
Gek genoeg is er wel soms nog contact met huisdieren.
Maar verder leven ze nu in een vrijwel duisteren ,vijandige wereld.
Niet meer in staat om iets positiefs te waarnemen.
Contact maken is nu verder onmogelijk.
Waarnemingen verdwijnen, tot er niets over blijft.

Ik heb, tot voor kort, gewerkt met dementerende.
Sommige weten dat ze dementerende zijn, in de beginfase vergeten ze b.v veel woorden en/of namen.
Dan zeggen ze`ja, dat komt omdat ik dement word`, of die dagelijkse hoofdpijnen..
Op deze momenten kan ik mij heel goed inleven in hun gevoel, in het verdriet dat deze mensen vaak hebben.
Het verdriet niet uit te kunnen leggen wat ze willen, de boosheid die dan volgt..op jouw, op de anderen
bewoners.
Ja, ik heb dat begrepen en ja ik kan me heel goed
inleven in hùn wereld..
De boosheid, de onmacht, niet meer uit kunnen leggen wat je wilt en vooral wat je niét wilt, gewassen worden door, voor hen, telkens andere handen, is soms hartverscheurend.
Ja, ìk heb me kunnen inleven in deze dementerende ouderen.
Ik heb altijd geprobeerd om met respect om te gaan met deze bewoners, en dat voelen ze, dat zie je in de ogen..
een wederzijdse blik van begrip..
Dus voor mij, een volmondig JA, op deze vraag.

Je kunt je proberen 'in te leven' in een dement iemand, een voorstelling proberen te maken hoe het zou zijn om niemand meer te herkennen en (bijna) alles kwijt te zijn.

De vraag die opkomt is: hoe wil je zelf behandeld worden wanneer het jou zou overkomt? Degene die empathisch is ingesteld "leeft" (en niet lijdt) makkelijker met een ieder mee en is hierdoor meer betrokken.
Je weet niet wat er in die persoon omgaat maar je doet wel je best de demente zo veel mogelijk bij te staan.

Iemand met respect behandelen is goed genoeg. Zij hebben het helemaal niet nodig dat je ze begrijpt of in hun waanideeen opgaat. Net als kleine kinderen hebben ze leiding, afleiding en hulp bij het leiden van hun leven nodig. Oh en humor als dat mogelijk is.

Ik denk dat je empathische gevoelens moet hebben. Het is helemaal niet belangrijk of jij precies weet wat de ander voelt. Behandel hem/haar met respect, en je zult zien dat je toch op een of andere manier de ander bereikt.

Je zou het boek hersenschimmen van Bernlef eens moeten lezen.
Dit gaat over een man die dement aan het worden is.
Bernlef heeft toch aardig geprobeerd om zich in die man in te leven.

Je weet natuurlijk nooit zeker hoe een persoon die niet in staat is om op onze manier te communiceren zich voelt en wat hij denkt. Je kunt je er wel een voorstelling van maken. Dat is ook je inleven.