Hoe uit jij je verdriet?

opkroppen........ en wachten totdat er een net5 film komt, die zet ik op en onder het mom mvan ''ach..wat een mooie film'' huil ik tranen met tuiten........(niet alleen om de film dus)

Ik ga in m'n auto zitten rijdt naar een stille plek, en zet bepaalde muziek heel hard op.

Huilen of opschrijven.

Ik ga, weer of geen weer, naar het strand, om verdrietig te lopen zijn en me verdrietig te voelen.
Huilen heb ik eigenlijk alleen als kind gedaan, op de één of andere manier heb ik dat verleerd, toen ik groter groeide.
Thuisgekomen draai ik dan nog een trieste cd - bijv Only the Lonely van Frank Sinatra, of een cd van Diana Krall, en dan ga ik weer over tot de dagelijkse dingen. Tenslotte schijnt de zon ook niet elke dag.....

ik maak een gruwelijke grap
en huil

Ik draai deprimerende muziek en zwelg in mijn leed.

Ik zet vaak een metal-cd op (vooral Sepultura) en ga dan lekker meebrullen (meebrullen is het juiste woord ervoor)of ik begin met dingen te gooien/schop tegen dingen aan. Dat lucht heel goed op!

Ik krop mijn verdriet nooit op.... Ik uit het door erover te praten en eventueel huilen..... Huilen lucht altijd lekker op, en praten erover werkt therapeutisch.......

Door een stevig potje te janken. Vroeger huilde ik in mezelf, tegenwoordig laat ik het lekker lopen. Als ik uitgehuild ben maak ik nog weleens een grapje, om 'mezelf weer terug te brengen' en zo te proberen niet in een nieuwe huilbui te belanden.

Huilen, huilen en nog eens huilen.

Naar het kerkhof gaan en hele verhalen vertellen..gedicht schrijven of brief...
Vreselijk boos worden, iets vernielen, hard fietsen of mijn dartpijlen bijna stuk in het bord gooien.. extra glaasje wijn met veel chips of snoep wegwerken, onder de douche gaan staan en alle shit door het putje proberen weg te spoelen.. of een jankfilm opzetten, een vriendinnetje bellen, ouderwets bij mijn mam ten rade gaan, onder mijn dekbed kruipen en mezelf in slaap huilen..of waanzinning gaan shoppen, overwerekn of een heel eind zomaar gaan autorijden... Zoveel soorten verdriet..zoveel manieren om er mee om te gaan...

Door huilen, en diep in jezelf verbonden voelen door de zielepijn.
Ik ben een optimistisch mens met een positieve grondhouding. Iedereen herkent mijn eeuwige lach. toch heb ik ook verdriet. Telkens weer moet ik inleveren, soms heb ik pijn of ben erg benauwd. Ik verwerk dit door eerst het verdriet te ervaren, maar al gauw wil ik alleen nog denken aan wat ik wel kan. Het is en blijft de beste methode, maar soms verschuil ik mij er achter. Soms is het verdriet er zomaar, dan jank ik niet, maar ik huil wel. Janken is zo negatief. Zelfs tijdens huilen word ik positief, ik lach dan door mijn tranen heen. Huilen en lachen liggen zo dicht bij elkaar. Ziek zijn valt echt niet mee, ik accepteer dan ook niet mijn ziek zijn, maar ik aanvaard het. Ik laat het komen zoals het komt. Beter word ik niet meer, maar als ik dit alles aanvaard ben ik beter in staat om met ziek en zeer om te gaan. Pijn overheerst niet meer. Ik beheers het eigen lijden. Ook het gezin lijdt mee. Immers hun leven staat in het licht van een zieke vader die veel zorg vraagt. De last is best heel zwaar voor alle praktische handelingen maar ook in emotioneel opzicht. Het dagelijkse leven wordt op zijn kop gezet en vraagt een enorme inspanning om acceptatie-ervaringen en verdriet. Ria en onze kinderen leven niet alleen met mij mee, maar lijden ook mee. Ook ons gezin is een beetje ziek. Mijn beperkingen zijn tegelijkertijd ook hun beperkingen, en dat ontwricht wel eens de sociale contacten. Zorg gaat altijd door, ze zijn er altijd. ik vraag dan ook om begrip als zij vergeten te bellen of een verjaardag vergeten. Ik heb diep respect voor Ria dat ze van het onmogelijke nog dingen mogelijk maakt. Hetzelfde geldt voor de kinderen, ze participeren in duizenden dingen om het bed maar ook in hun eigen emotionele wereld. Ik ben erg gelukkig met hen, gewoon omdat ze er voor je zijn. Huilen en lachen doe ik dus niet altijd alleen, gelukkig doen we dat ook wel samen. Het is een wederzijdse betrokkenheid in liefde. Als ziek zijn negatief is, dan hoop ik dat zij de wijsheid en kracht hebben om positief de wereld tegemoed treden. En dat blijven doen ook als ik er niet meer ben en mijn lichaam heb los gelaten, om met het licht mee te gaan. De geest verrijkt zich door wat hij ontvangt, het hart door wat het geeft....Ik hou van jullie allemaal.
Zo zie je de reden waarom lachen en huilen elkaar omhelzen.

Ik ben een echte man dus ik huil niet, ik stop het lekker ver weg en als ik dat vaak genoeg doe, ga ik me sterk voelen, ik wordt onkwetsbaar voor verdriet.
Ik ben een echte man en huil niet.
Verdriet is voor zwakke vrouwen en niet voor mannen!

Jaren later lig ik op de bank van een terapeut omdat ik niet goed om ben gegaan met mijn verdriet, zijn assistent is een vrouw, die wel kan huilen, die heeft geen hulp nodig
Zingend gaat ze door het leven en ik leg hier!

Mannen zijn moeilijke mensen.
Ze zouden meer moeten janken!
Maar ja het zijn mannen he!

huilen.
Ik ben geloof ik een simpel mens, ik schrijf niet en ik praat niet. (alleen als mensen vragen: 'War is er?' of zoiets).
Ik huil gewoon.

schreeuwen, huilen en heel veel schrijven.