Mijn vriendin heeft kanker, nog 6 weken tot 3 maanden is de prognose. Hoe stel ik mij het best op? Wat doet ertoe?

Wat vreselijk voor je vriendin én voor jou.

Vraag het aan je vriendin, vraag wat ze van je verwacht, wat ze graag zou willen.

Praat met haar over je onzekerheid en over hoe moeilijk je het vind, hoe graag je iets 'goed' wil doen maar niet weet wat.

Vertel haar dat je er bent, voor haar klaarstaat en dat ze op je kan rekenen.

Niemand verwacht dat je hiermee om kan gaan.

Wens je veel sterkte

volg je gevoel zou ik zeggen en denk niet teveel na wees er voor haar dat lijkt me zo het beste

veel sterkte toegewenst

Het geeft haar veel steun als u zoveel mogelijk aanwezig bent. Waar nodig helpen waar u helpen kan.
Komt tijd, komt raad. Sterkte beiden.

Ai, sterkte en succes.

Het is in de eerste plaats hoe zij er zelf mee omgaat. Mijn beste vriendin die dik 10 jaar geleden overleden is aan kanker wilde graag nog veel onder de mensen zijn, maar niet onder treurende mensen. Ze wilde dat we gewoon net zo met haar omgingen als voor die tijd. 't Was de eerste dag een beetje moeilijk, maar ze heeft ons er goed meegeholpen. Vanaf haar prognose tot haar uiteindelijke einde heeft ze alles uit haar leven gehaald dat er nog inzat. Ze heeft besloten echt te leven en haar familie heeft haar daar aan meegeholpen.

Een goede vriendin van mijn moeder heeft nu ook te horen gekregen dat het tussen de 3 maand en een jaar afloopt. Zij reageert net zoals mijn vriendin destijds, nuchter en willen genieten van wat ze nog heeft.
Haar man kan haar daar niet in helpen. Als je de twee samen ziet, komt zij vrolijk en normaal over. Hij zit er als een zielig, dood vogeltje bij en ik merk aan haar dat zij zich steeds meer zorgen over hem gaat maken ipv over haarzelf en dat is niet fijn.

Laat je vriendin aangeven wat zij wil en ga er in mee. Als zij nu echt wil genieten van de tijd die ze nog heeft, geniet dan met haar mee en wees er ook voor haar op momenten dat ze het zwaar heeft.

Nogmaals sterkte.

Hoe stel ik mij het best op?

ik weet niet of die vraag relevant is, als het gaat om de maakbaarheid van zo'n situatie. het ergste wat er gebeurt bij mensen die terminaal zijn is dat mensen te bang zijn om met dit gegeven om te gaan, dat ze de persoon in kwestie gaan mijden.

dit gevoel kan jou ook bekruipen, misschien is het je eigen eindigheid die confronteert, ofwel het onwerkelijke en bittere van de realiteit dat iemand om wie je geeft zo vroeg moet sterven.

als je "het lef" hebt gewoon te blijven doen en jou angst niet impliciet haar te laten beinvloeden(door bijv weg te blijven of bang te zijn wat te zeggen), heb je al een hele berg overwonnen.

het feit is dat jij niet ziek bent en zij wel, dat kan een raar soort van schuldgevoel of angst geven. hoewel dit heel begrijpelijk is moet je vriendin hier geen last van hebben.

het gewoon er zijn is het belangrijkste ook al weet je niet altijd hoe je je op opstellen.

dit kost lef en moeite, en ik weet niet of ik hetzelf voormekaar zou krijgen zo als ik het opschrijf. maargoed zoals je de vraag stelt is dit mijn antwoord

Wat anderen ook zeggen, volg je gevoel en praat erover wat zij wil en jullie kunnen.
Denk er ook over na wat je nog tegen haar wilt zeggen, al is het via een brief of wilt bespreken; dat je niet het gevoel hebt dat als ze er niet meer is, had ik maar.....
Veel mensen nemen zelf afstand, maar dat doet de zieke juist pijn. Beter vaak ff kort langsgaan of laten weten dat je aan haar denkt, dan urenlang! Veel sterkte!!

Je hebt al mooie antwoorden gekregen. Ik wil je graag een gedachte meegeven, misschien heb je er iets aan voor jezelf.
Je vriendin heeft een terminale diagnose gekregen en dat is voor iedereen een schok en heel verdrietig. De dood komt dan opeens heel dichtbij en is zeer bewust aanwezig. Wat jij waarschijnlijk voelt is verdriet en angst, omdat je je nu bewust bent, dat haar leven op korte termijn eindig is. Misschien ook of mede, omdat je je eigen eindigheid voelt. Dat is natuurlijk hartstikke logisch en ook normaal.
Los daarvan (van het voelen bedoel ik) gaan we allemaal dood, alleen staat er meestal (nog) geen datum bij. En in feite, als je het reëel bekijkt, is dat (verstandelijk) het enige verschil.
Misschien, met deze gedachte in je hoofd, kan je je houding naar haar toe beter bepalen. Heb je haar dingen niet gezegd, die je zou willen zeggen? Doe dat! En naar iedereen.
Wees eerlijk en open naar elkaar, want het leven is eindig, voor ons allemaal.
Ik wens je ontzettend veel sterkte en hoop, dat je veel hebt aan alle antwoorden!!!

Zorg dat je er altijd..vol liefde..voor haar bent..en help haar waar je kunt dit vreselijke lot te dragen.

Geef haar maar heel veel knuffels om haar goed te laten voelen hoeveel je van haar houdt..

Ik wens jullie beide zeer veel kracht toe..

Groet,

Ton

in iedergeval veel succes, ik denk dat je niet moet treuren niet dat je het niet erg moet vinden dat ze dood gaat maar met haar de tijd van haar leven maken. je moet denk ik denken vandaag is nu en morgen zien we wel weer.
.

Allereerst mijn oprechte medeleven. Wat ik erg belangrijk vind bij iemand die niet lang meer te leven heeft of ernstig ziek is:
*Er moet plek zijn om het erover te kunnen hebben
*Behandel haar zo normaal mogelijk... veel mensen gaan dan overdreven medelijden tonen, op praten juist helemaal niet meer met de persoon of blijven weg, omdat ze bang zijn niet meer te weten wat te zeggen of andere redenen.
*Voor zover nog mogelijk is, vraag haar of ze nog dingen graag zou willen en blijf verder doen zoals je altijd gedaan hebt.
*Vraag haar zelf eens deze vraag en zeg dat je er moeite mee hebt, want zij kan jou nog het meest vertellen. breng nog zoveel mogelijk tijd met haar door, ook naar haar behoefte. En neem haar over het algemeen alleen dingen uit handen als ze erom vraagt.
Ik weet niet wat ze wel en niet meer kan of de hele dag op bed ligt inmiddels... Het doet er heel veel toe, dat je zo normaal mogelijk blijft doen. Anders gaat ze zich zieker voelen dan ze al is, misschien, omdat ze kriegel gaat worden van mensen die haar als patient gaan zien, en niet meer als mens. En dat is evenmin goed voor haar gezondheid

Ik wens jullie beiden heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd!!!

Mijn zus precies hetzelfde.
Wat belangrijk was, was om alles te vertellen wat ik/zij nog wilde. Jeugdherinneringen, vakanties, afspraken over het afscheid. Doorspreken hoe verder met de toekomst van de kinderen, dat was het hoofditem.
Misschien kan je vriendin nog dingen opschrijven die voor later belangrijk kunnen zijn. Wie zij haar spulletjes wil doorgeven bijvoorbeeld. Of nog foto's/video maken. Alles wat zij wil en wat jij wil.

En ook heel belangrijk: je hoeft niet supersterk te lijken. Huilen mag. Verdriet mag. Laat gaan die tranen. Laat merken dat ze eigenlijk niet gemist kan worden...

Ik wens je ongelofelijk veel sterkte toe....

Ik weet hoe het is om zo'n schokkend bericht te krijgen...
Mijn collegaatje is nu terminaal en voor haar is het een kwestie van rekken. Het eerste gesprek tussen ons, nadat zij het mij via de telefoon had laten weten, daar zag ik enorm tegen op. Ik heb haar eerst haar verhaal laten doen en heb haar daarna verteld dat ik gewoon niet wist wat ik zou moeten/kunnen zeggen. Zij gaf direct aan dat ze niet anders behandeld of gezien wil worden dan voor de diagnose. Zij maakt zelfs grapjes over het kaal worden (inmiddels kaal zijn). Wij geven haar vanaf de werkplek regelmatig aandacht. We zamelen wat geld in en doen iets leuks voor haar. We hebben voordat ze kaal werd allemaal petjes ingezameld. Voor de winter hebben we rare mutsen en sjaals bij elkaar verzameld. Op momenten dat ze zich goed voelt komt ze langs. Ze krijgt dan bij iedereen de aandacht, en we lachen om grappen. Wat vooral belangrijk is dat niet alleen vlak na de diagnose veel aandacht is, maar ook regelmatig daarna. Geef gewoon aan dat je het moeilijk vind op welke manier jij je op zou moeten stellen. Je vriendin zal jou eerlijkheid op prijs stellen en vertellen wat zij het prettigst vind. Sterkte voor jou en je vriendin in de komende periode...

Ik kan er niet uit opmaken of het je partner is of niet maar dat doet er misschien ook niet toe. Ik hoef niet veel toe te voegen aan al de oprechte en warme reacties die je krijgt, alleen hoop ik dat ook jij iemand hebt die voor jou een luisterend oor kan zijn. Het is een in- en aangrijpend proces en je kan het er met je vriendin over hebben wat voor haar belangrijk is in deze tijd maar misschien heb je zelf ook op zijn tijd iemand nodig die kan luisteren naar jóu. Vergeet jezelf niet en geniet samen met je vriendin van de mooie momenten die er óók zullen zijn.
Ik wens jullie veel liefde en kracht toe.

Maak het je vriendin naar haar zin:
Er is een stichting die een ambulance ter beschikking stelt met medisch personeel, zodat terminale mensen nog eens ergens heen kunnen. http://www.ambulancewens.nl/
Of laat (als je vriendin nog trek heeft tenminste) eens een kok langskomen die voor jullie kookt. Hij kan natuurlijk rekening houden met eventuele dieetvoorschriften en/of extra kleine porties maken: tapas-hapjes.
Doe romantische dingen, maar hou ook rekening met je vriendin. Wat zij wil/aankan, staat nu even centraal.
Verder veel praten samen en knuffelen.

Ik wens jullie heel veel sterkte toe!
Oh, en google eens op 'stervensbegeleiding' en als je vriendin er niet meer is, op 'rouwbegeleiding'.

Nog wat links:
http://www.sterventhuis.nl/
http://www.stervensbegeleidingthuis.nl/
http://www.marjan-tresfon.nl/referenties.html


Sterkte!!!!

Toegevoegd na 1 minuut:
Ps. Ik ben er van uit gegaan dat het hier om je partner gaat. Als dat niet zo is, neem me niet kwalijk.

Wat vreselijk moeilijk Eleo.. Het spijt me zo dat je nu in zo'n moeilijke situatie zit.

Ook al was het mijn vader en niet mijn vriendin die 8 mnd geleden ook aan deze rot ziekte is gestorven, hij wilde graag dat wij hem normaal bleven behandelen. Van extra liefdadigheid werd hij zenuwachtig en was de situatie voor hem ook moeilijker te houden. Maar dat verschilt per mens, het is erg persoonlijk hoe mensen behandeld willen worden.

Praat met je vriendin, over het leven, over de dood, over wat ze graag wil doen nog, over hoe jij verder moet straks als zij er niet meer is. Over haar wensen met de uitvaart als dat niet al vastgelegd is. Over alles wat je nog wil zeggen, zeg het, want voor je het weet is ze weg en kan je niet meer de dingen zeggen die je kwijt wilde. Zo is het bij mijn vader gegaan, ik was te laat met afscheid nemen, slechts vijf minuten, maar toch. Ik heb het daar nog steeds erg moeilijk mee.

Misschien is het een idee om samen of alleen een soort dagboek bij te houden waarin je je gebeurtenissen, gevoelens en gedachten beschrijft, zodat je later wat hebt om terug te kijken, want ik denk dat je in deze tijd erg geleefd kan worden door de tijd zelf en door de ziekte.

Verder kan ik niet veel toevoegen, alles is al gezegd door de andere mensen. Ik wil je alleen nog het allerbeste wensen en ik hoop dat de tijd samen met je vriendin vooral pijnvrij en mooi zal zijn. En dat ik hoop dat je omringd wordt door mensen van wie je houdt en wederzijds en met wie je kan praten of huilen of lachen, nu en als je vriendin er niet meer is.

Veel sterkte, en veel liefs.

Heel veel sterkte, je vriendin mag blij met zo'n kanjer als jou in de buurt te hebben, die zo oprecht naar de inzichten van anderen vraagt.

Heb zelf een jaar geleden een collega en vriend verloren die ineens op die manier geleidelijk en toch eigenlijk vrij snel weg was, en ben er nog lang niet 'overheen'. Vooral omdat zijn (Engelse) familie besloot om geen ceremonie te houden.

Heb het maar een plekje gegeven die voor me goed voelt. Eindeloos treuren helpt zeker niet, daar heeft niemand baat bij. Ik denk dan aan alle goeie en bijzondere momenten die ik met hem samen heb gedeeld. Als je later een down-moment hebt kan ik dat ook van harte voor jou aanbevelen.

Maar zover is het nog niet. Geniet nu van elkaars aanwezigheid. Zie haar voor vol aan, en geef het maximale aan de betekenis van jullie vriendschap.

Ik kan de Tibetaanse inzichten inzake de dood aanbevelen.

Allereerst wil ik mijn medeleven betuigen aan jou en je vriendin. Zij zal dit niet lezen denk ik. Zelf heb ik het twee keer meegemaakt en dit waren allebei veel te jonge vrouwen, meisjes nog eigenlijk, die te vroeg moesten gaan.
De een wilde zo normaal mogelijk doen en vroeg op een dag toen ik op bezoek kwam: "Oh, is in jouw leven opeens alles rozegeur en maneschijn want je verteld me nooit echt meer iets en we roddelen ook nooit meer leuk. Ik ben nog niet dood hoor!" Dus zij maakte het mij, ons allemaal dus, gemakkelijk. Wilde haar hele begrafenis zelf regisseren en wij moesten meedenken en na afloop van haar begrafenis gaan feesten. Dat is het beste wat ik ooit heb meegemaakt. We konden alles kwijt bij elkaar: lachen om hoe leuk ze was, zowat huilend dansend op de muziek die zij te gek vond enz. We vierden haar leven en treurden om haar dood. Heel emotioneel allemaal.
Bij haar echte laatste afscheid dronken we champagne aan haar bed: ook haar wens. Dat was heel mooi.

De andere vriendin wilde niet dood, ze kon het niet accepteren. Was vaak ook erg boos,. Die bleef maar vechten en naar alternatieven zoeken die wij niet meer begrepen en dus sloot ze ons uit. Dat was heel moeilijk. We voelden ons heel raar, alsof het om een ander ging op haar begrafenis. Zij nam telefonisch afscheid en zei: "Ik wil je nog bedanken voor alles en afscheid nemen want ik ga dood". Uiteraard hebben we nog meer gezegd.

Ik vertel deze twee verhalen omdat dit laat zien dat geen mens hetzelfde reageert of kan reageren. Zij gaven zelf aan wat ze van ons verwachten. Als je er niet uitkomt vis er dan voorzichtig naar of vraag raad aan haar naaste omgeving welke wensen ze heeft vastgelegd bv en hoe en wat jou aandeel daarin kan zijn. En bereid je voor op rouw. Ja hoor, je mag ook best aan jezelf denken. Dat heb ik wel van de eerst genoemde geleerd; zij gaat maar jij en haar anderen geliefden moeten door zonder haar. Daarom doet het ertoe: zij waardig en gerust heengaan, jij (of jullie) de rust vinden om het verwerkingsproces in te gaan. Maar nu ze er nog is geniet wat er te genieten valt en deel nog met haar wat je kunt delen en zij wil aanvaarden.
Ik wens jou en alle betrokkenen sterkte en vrede. We zijn nu eenmaal allemaal sterfelijk.......

phoe, wat heftig....

je hoeft je niet op te stellen 'als'
niet als trooster want jij hebt ook verdriet,
niet als steunpilaar want jij staat net zo machteloos
stop niets weg, draai nergens omheen en ontwijk niets want je vriendin heeft veel meer aan begrip en steun

deze periode gaat over een tijdje een groot deel van de herinnering aan je vriendin worden, dus haal er zoveel mogelijk uit wat erin zit voor zover de situatie het toelaat, en beleef dit heel intens.

hoe je hier vorm aan kan geven ligt aan je vriendin. trekt ze zich terug in haar eigen vertrouwde wereldje, of wil ze nog zoveel mogelijk ondernemen.

verzet ze zich tegen het idee of maakt ze het zelf bespreekbaar. vertelt ze je haar laatste wensen dan kan dit jou straks heel erg veel steun geven.
bekijk het van dag tot dag, en laat haar weten dat je er voor haar bent en alles met je kan bespreken, maar zorg er ook voor dat de tijd die ze rest niet alleen maar overschaduwd word door pijn en verdriet.
wees niet bang om te lachen of vrolijk te zijn, ook al is het nog zo moeilijk en voelt het soms heel erg verkeerd.

wat er toe doet....
loop niet voorop, misschien kan ze je niet volgen
laat haar niet voorop lopen, misschien raakt ze op een dwaalspoor,
maar pak haar hand, en loop samen het laatste belangrijke stuk met haar mee.


ik wens jullie allebei veel sterkte en moed toe, maar ook veel mooie en bijzondere momenten om nu én later te kunnen koesteren.

Mijn vrouw is een paar jaar geleden aan kanker overleden.
Later las ik haar dagboek, en daardoor weet ik dat ze het zeer waardeerde wanneer ik gewoon bij haar was.

Vraag haar vooral naar wat zij wil en, misschien overbodig, praat niet met haar over hoe erg jij het vindt dat ze gaat sterven. Ik hoop dat je je verdriet met iemand anders delen kunt.

Meeleven vanuit je hart, GEEN afstand nemen maar jezelf zijn, je mag verdriet best laten merken, het plaatsvervangend verdriet troost de betrokkene, je draagt immers een stukje van het lijden.
het kost veel moed maar wees er voor haar.
Praten is vaak niet eens nodig, die vertrouwde handen die haar hand vasthouden geven heel veel troost.
Ik vind je een kei dat je met deze vraag komt.
Heel veel sterkte en liefde gewenst.

ik heb een soortgelijke situatie meegemaakt en ik dat ik ongeveer weet hoe je je voelt. Het belangrijkste is dat je er met haar over praat en dat je vraag wat jij voor haar kan betekenen.

Je mag zoals door velen al gezegd je verdriet best laten zien zij weet dan ook dat dit echt veel met je doet. dit gevoel is heel troostend.

Zorg er alsjeblieft voor dat je er echt voor haar bent. In mijn situatie hoor de ik van hem dat hij zich erg in de steek gelaten voelde omdat er veel mensen afstand van nemen(misschien ook door het verdriet).

Ik wens jullie echt heel veel sterkte toe in deze moeilijke periode.

probeer zoveel mogelijk lol te beleven nog met elkaar
of als dit niet kan bepaalde dingen organiseren waar ze gek van is deed ik ook mijn vriendin is gek op zang daar deed ze ook aan mee en dus had een een beroemd orkest en zang groep geregeld

Hetzelfde is gebeurd bij mijn Tante. Jullie moeten haar gewoon de mooiste tijd van haar leven geven haar alles laten bepalen over de ervenis. ( Als waardevolle mensen van haar in het buitenland wonen die mensen een brief sturen om te komen ).