Wat doe je aan onbegrip?

Je vraag copy pasten en vervolgens de reacties van de mensen van GV er onder zetten. Vervolgens manlief dat laten lezen. Je verwoordt duidelijk wat er met je aan de hand is en als hij nog steeds vindt dat jij je aanstelt hem meeslepen naar de dokter.

weet je man hier wel van, als hij zegt, dat je je niet moet aanstellen. zou ik wel gaan twijfelen :) een echte man zou de vaatwasser zelf leeghalen.. als jij dat soort beperkingen hebt.. maar is dit iets waar je iets aan kan doen? Medische ingreep of iets dergelijks? of is 't zon gevalletje "je moet er mee leren leven".?

Sterkte in iedergeval!!

Toegevoegd op 10-06-2009 13:43:47
ik wil er wel even bij zeggen dat ik je vriend / man. niet als (vul 't maar in) wil afschilderen dan weet je dat even.

Grt andy

Toegevoegd op 10-06-2009 13:45:56
trouwens de boodschappen kan je tegenwoordig ook via internet bestellen dat scheelt je een hoop gedoe! en 't wordt mooi thuis geleverd! misschien is dat al 1 oplossing? zodat je weer iets meer kan gaan doen wat belangrijker is? of meer prioriteit heeft?

Geef anderen de tijd om rekening te houden met de nieuwe bailey.

Jij wordt gedwongen jezelf in acht te nemen. Als je dat niet doet, merk je vanzelf dat je te ver bent gegaan.

Maar desondanks ga je waarschijnlijk steeds weer net iets te ver. Waarom? Omdat je *zelf* nog niet aan het idee gewend bent dat je nu rekening moet houden met je beperkingen.

Als jij dat al niet meteen door hebt, als jij zelf er al aan moet wennen - jij, die er door je lichaam heel duidelijk en onverbiddelijk op wordt gewezen, jij, die meteen ervaart dat je te ver bent gegaan - als jij zelf al een gewentijd nodig hebt, hoe kun je dan van anderen verwachten dat zij die gewentijd niet nodig hebben? Zij worden nergens op gewezen, zij voelen het niet aan den lijve. Zij zien een normaal ogende bailey, en hebben dus geen enkele herinnering dat er nu iets is veranderd.

Geef ze tijd. Wijs ze erop dat je beperkingen hebt, maak dat heel goed duidelijk, maar blijf vriendelijk.

Toegevoegd op 10-06-2009 13:57:07
Vooral voor mannen geldt: wees duidelijk. Leg uit. Houd er rekening mee dat mannen op een heel andere manier communiceren dan vrouwen.

Ik heb al vaker zien gebeuren dat een vrouw ergens niet tevreden over was, en dat ze dacht dat ze dat wel heel duidelijk liet blijken aan haar man. Na de scheiding zei de vrouw dat ze al anderhalf jaar lang haar ongenoegen heel duidelijk had gecommuniceerd.

Maar de man had niets in de gaten. In één geval had de man echt niets door, en kwam het echtscheidingsverzoek als een donderslag bij heldere hemel. In een ander geval had de man al een tijd door dat zijn vrouw "anders" deed. Hij wilde er graag iets aan doen, hij wilde haar graag helpen. Maar elke keer als hij probeerde erachter te komen wat er aan de hand was en hoe hij kon helpen de situatie te verbeteren, antwoordde ze slechts: "nee, er is niets aan de hand".

Als je iets duidelijk wilt maken, maak het dan ook duidelijk. Een boodschap komt pas over als ook de ontvanger haar begrijpt. Dus *zeg* de dingen, *expliciet*, alsof je ze schriftelijk zou moeten melden.

Je doet weinig aan onbegrip bailey...

Feit is alleen dat als men van je gewend is dat je altijd overal tijd voor maakt om iets te doen dat je dan ook niet moet zeuren als het eens tegen zit...

En weten de mensen in je omgeving wel wat de gevolgen van bekkeninstabiliteit kunnen zijn? Ik denk dat je gewoon moet doorzetten. En dan bedoel ik met 'NEE' zeggen in dit geval. Want wat hebben de kids er straks aan dat mamma blijvend in een rolstoel zit. En dat alleen omdat ze wou toegeven aan het onbegrip van anderen...

Wat je niet kan moet je ook zeer zeker niet doen bailey. Jij bent in deze het belangrijkste en jij zult vooral naar de 'STOP' van je eigen lichaam moeten luisteren. Dan maar een hoop onbegrip van anderen voor lief nemen...

Toegevoegd op 10-06-2009 13:51:36
O ja...

En die vaatwasser kan manlief toch ook leeg halen? Of ziet hij niet in wat bekkeninstabiliteit voor een gevolgen kan hebben?

Het is altijd lastig mensen begrip te laten opbrengen voor ets wat ze niet kunnen zien. Als je allebei je armen mist zal niemand je vragen even iets vast te houden.

Bij jouw is op het eerste gezicht niets te zien dus je zal heel duidelijk moeten zijn in wat je wel en niet kunt en blijven uitleggen wat je voelt. Je moet heel duidelijk en consequent zijn en je grenzen aangeven.

Ik heb er ervaring mee. Heb ook deze klachten gehad en op onbegrip gestuit. Gelukkig thuis niet echt, maar wel op kantoor. Ik denk dat de sleutel van het probleem communicatie is. Ik denk dat jouw omgeving beter door jou geïnformeerd moet worden over wat je hebt, wanneer je het hebt, waardoor je het krijgt en wat precies je beperkingen zijn en WAT JE VAN JE OMGEVING GRAAG WIL. Je zult een stap terug moeten doen om aan je herstel te werken. mensen die echt om je geven zullen dat begrijpen, maar niet als je het niet uitlegd. ik was er ook te stoer voor en achteraf was dat dom van me. gelukkig ben ik vrijwel hersteld, omdat ik voor mezelf koos. neem een stap of 3 terug zodat je kunt herstellen en over een paar maanden misschien weer kunt genieten van alles wat je wilt. Dus ga een goed gesprek aan gewapend met informatie van internet en als je het nog niet hebt; koop (en draag) zo nodig een bekkenband en maak een afspraak bij de fysiotherapeut succes en sterkte.

Het dringt pas echt tot mensen dat er iets aan de hand is, als je helemaal uitvalt (dus ziekmelden/op bed liggen). Als je probeert vol te houden en alles te doen wat ''men'' van je verwacht, zal het begrip klein blijven.
Laat het niet zover komen. Als je niet meer kunt, kun je niet meer. Anderen voelen niet wat jij voelt dus moet je zelf actie nemen. Begin eerst met je man(lief?) een draai om zijn oren te geven. Dat is toch wel de eerste die begrip moet tonen. Hij is tenslotte de dader. (Grapje moet kunnen, toch).

Alles is eigenlijk wel gezegd in de voorgaande reacties. Wat ik je echt op het hart wil drukken is naar je eigen lichaam te luisteren die heel duidelijk aangeeft waar op dit moment de grens ligt. Het is hopelijk een tijdelijke situatie die wat aanpassing vraagt in denken en doen, maar dit geldt vooral voor jouzelf! Het is frustrerend om niet alles te kunnen doen zoals voorheen, en je dag in te moeten plannen met wat wel en niet haalbaar is.

Mensen om je heen zullen ook moeten wennen hieraan, geef ze daar even de tijd voor en gebruik die tijd om goed en duidelijk uit te leggen hoe jij je hierbij voelt. Sterkte!

Helaas zal je er voortdurend mee geconfronteerd worden. Bekken instabiliteit is niet zomaar wat. Jij zal je moeten aanpassen aan je eigen lichaamsfunkie mogelijkheden. Hier verschuild de waarheid zich. Op zo`n moment gedraag jij je anders dan de ander en dat valt op. Hoe vaak hebben mensen niet moeten horen stel je niet aan, of doe gewoon, of nu ben je in behandeling het wordt tijd dat je weer gewoon doet. Onthoud èèn ding je blijft de regie houden over jezelf. Heb de mensen lief ook al spreken ze zo als ik schetste, want je hebt ze nodig. Ga de discussie erover uit de weg en blijf in lief geloven i.p.v. leed. Ook belangrijk voor je zelf. Je vergeet de pijn. Ik ben zelf ernstig ziek heb pijn en lig 100% op bed. Ik geef liefde en hou me bezig met alles wat positief is. Je zult zien dat mensen je meer gaan begrijpen. Je houd van je zelf en straal dat uit want zo houden ze ook van jouw. In mijn omgeving zijn veel mensen die begrijpen, door liefde en begtrokkenheid. Mensen die hoe dan ook niet begrijpen of empathisch zijn vallen vanzelf af. Wat je over houd zijn je vrienden van het leven. Sterkte Addy

Bailey, mensen zien iets niet aan de buiten kant. mensen willen nu eenmaal geen slechte dingen horen. maar als jij zegt dat je rusten moet omdat het niet gaat dan is dat gewoon zo. jij voelt je eigen lichaam het best. en ik persoonlijk denk niet dat iemand zoiets zegt omdat het leuk is om te zeggen.
tegen onbegrip doe je nu eenmaal niets. hoe moeilijk ook.. en dat is gewoon niet leuk!
nogmaals als jij zeg dat je last hebt van bekken inst. dan geloof ik je. en dat is niet niks.. !
heel makkelijk gezegd van mij. maar luister naar je eigen lichaam en doe waar jij je goed bij voeld. mensen hebben toch wel commentaar en als het niet op dit is dan wel op iets anders. ik denk dat het mens eigen is helaas... :(

Toegevoegd op 10-06-2009 14:49:39
ik bedoel.. iemand in een situatie als waar jij in zit zegt niet zomaar. ik heb pijn of zoiets. dat zeg je niet omdat het leuk is om te zeggen. maar dat zeg je omdat dat zo is

Wat doe je aan onbegrip?

Je haalt je schouders op omdat je ziet dat het nutteloos is om er iets van te zeggen en je gaat weer vrolijk verder met wat je altijd deed...

onbegrip???? huh????? wah bedoelde gij?

Toegevoegd op 10-06-2009 17:36:00
ik zie nu pas het vervolg van je vraag....

dat is behoorlijk klote om het maar eens netjes te zeggen... het feit dat er onbegrip is, betekent dat er uitleg nodig is... en overschakeltijd van de man in dit geval...
leg hem liefdevol doch dringend uit wat er aan de hand is, laat hem eventueel op het internet of bij een arts informatie verzamelen over bekkeninstabiliteit... en vertel hem duidelijk waarbij en op welke momenten je hulp nodig hebt en wanneer en hoe hij er kan zijn voor jou...

sterkte ermee..

Bekkeninstabiliteit is inderdaad een zeer hedendaagse aandoening die meer en meer lijkt voor te komen bij zwangere vrouwen waar dat vroeger helemaal niet zo was, en derhalve wordt nog wel eens getwijfeld aan het bestaan ervan c.q. de oprechtheid ervan. Mede omdat het natuurlijk zoals alle onbegrepen en ongedefinieerde ziektes ook misbruikt wordt om medelijden op te wekken of onder taken uit te komen. Walgelijk, maar goed, da's een andere discussie.

Er zijn meerdere theorieën over het plotselinge opduiken van deze vervelende aandoeing, waarvan de voornaamste is dat vrouwen tijdens de zwangerschap, waarin natuurlijk van alles in je lichaam gebeurt en verandert te actief zijn en blijven. Vooral zware, onnatuurlijke belasting als dansen, rennen en sporten zouden behoorlijk wat pijnklachten in het verwekende bekken kunnen veroorzaken, maar ook 'normale' bij een zwangerschap horende pijntjes en klachtjes in het heup-buikgebied worden onder de noemer geveegd.
Rust doet echt wonderen, meer dan een bekkenband die vrijwel niets blijkt te doen. Zwangerschap is geen ziekte, maar het is natuurlijk ook geen normale lichamelijke toestand, en wel iets om ter dege rekening mee te houden, maar je moet je er ook weer niet te veel op focussen.

Maar van een aanstaande vader mag je in mijn ogen meer begrip verwachten.....anders kun je je lol nog op als de baby er straks is en het ECHTE werk en de ECHTE uitputting begint. Dan ga je zijn hulp HARD nodig hebben.