hoe kan ik overleven zonder mijn vriend?

blijkbaar lukt het je wel om te overleven, het is vorig jaar gebeurd...
je zal het toch een plaats moeten gaan geven, want t leven hoe hard t ook is gaat door...
probeer professionele hulp te zoeken in de vorm van praatgroepen en of therapie..

Het kan inderdaad heel heftig zijn om iemand te verliezen.
Je zegt dat je het verborgen hield voor iedereen. Dat zorgt ervoor dat je al je emoties opkropt en je dus zijn verlies niet verwerkt.
Dat kan in de eerste instantie best goed zijn hoor, om de eerste heftigste periode door te komen. Het is een soort van overlevingstrategie.
Maar daarna is het wel belangrijk om er over te gaan praten. Het is nu een jaar geleden en je hebt er nu blijkbaar veel last van.
Naast het praten met iemand kun je ook je gevoelens opschrijven. Je kunt bijvoorbeeld brieven naar die vriend schrijven.
Als je er echt niet uitkomt, dan is het goed om met een therapeut te praten die je weer een stukje verder helpt.

Zo'n vraag is moeilijk te beantwoorden. Iedereen reageert anders op zoiets. Sommigen klappen bijvoorbeeld helemaal dicht na zo'n gebeurtenis, terwijl er bij anderen haast niks aan de hand 'lijkt'.

Zoals je het opgeschreven hebt, is het inmiddels een jaar geleden, maar heb je je gevoel wel al die tijd opgekropt.
Het lijkt mij verstandig om er veel over te praten. Misschien met mensen die hem ook kenden. Of juist misschien die verder van je afstaat -een professioneel iemand-. Voor sommigen is het namelijk makkelijker om zichzelf bloot te geven aan iemand met wie ze niks te maken hebben. En het klinkt misschien gek en bot, maar tijd heelt. Ook al lijkt dat nu misschien nog moeilijk te geloven, maar juist door door te gaan met leven, veel afleiding te zoeken en erover te praten geef je zoiets uiteindelijk een plekje. Het wordt dan minder pijnlijk om over hem te praten en aan hem terug te denken, it just takes time.

Het verliezen van een dierbare is verschrikkelijk erg.
Toen ik mijn opa verloor zat ik qua emotie in een soort gelijke situatie. Wat mij toen geholpen heeft is praten tegen mijn opa..als of hij er nog is. Ik vraag hem om raad, deel mijn verdriet en blijdschap met hem. Het duurde ongeveer drie jaar voordat ik de lichamelijke pijn een plek heb kunnen geven. Nu, vele jaren later, is mijn opa een soort van god geworden die ik zie als iemand die over mij waakt, mij beschermt.

Misschien heb je een speciale plek waar jullie vaak waren. Ga daar naar toe en praat met elkaar. Breng wat mee om daar achter te laten... voor hem.
Zo verstopte ik een miniatuur viool in een boomholte omdat mijn opa veel van klassieke muziek hield. Die boom is voor mij die speciale plek geworden.

Ik zing en schrijf graag liedjes... zo schreef ik ook een liedje voor mijn opa.. dat heeft mij ook geholpen...

Voor jou is het dan misschien ook een idee om je verdriet te uiten middels zingen, schrijven, schilderen, beeldhouwen etc... iets creatiefs in ieder geval...
Maar ook erover praten kan helpen.. wees niet bang of voel je niet geremd om je verdriet te uiten... het helpt namelijk heel erg...

Hopelijk helpt dit je een beetje..

Veel sterkte

Was die vriend een mens, of een hond, of een kat of ander dier?

Dat maakt wel verschil.

Als het een mens was, dan zal iedereen het verdriet begrijpen en moet je daar vooral ook over praten.
Die mens had nog wel meer mensen die hem vreselijk zullen missen.

Als het een dier was, dan wordt het moeilijker, omdat veel mensen niet echt zullen begrijpen hoe je daar zo kapot van kunt zijn.
Zorg dan in ieder geval snel voor een nieuwe vriend.