Ik sta op op scheiden ik heb er er het moeilijk mee na 20 jaar hoe moet ik hier mee om gaan ik tril over mijn hele lichaam

Het is heel logisch dat je het er moeilijk mee hebt, en dit zal de eerst komende tijd ook nog niet weg gaan. Wat je kan doen is veel praten met vrienden, familie, collega's, etc. Dit kan opluchting geven. Maar scheiden ben je niet in een paar dagen over heen.

Zeer begrijpelijke reactie. Na zo'n lange tijd samen voelt een scheiding als een soort amputatie. (ik denk zelfs voor degene die de scheiding wil), laat staan voor de evt andere partij.

Veel praten met andere mensen en accepteren dat het wel even gaat duren voor je "jezelf" weer terug hebt gevonden is denk ik de enige remedie.

Veel sterkte

Rustig blijven en geen domme dingen doen of zeggen! Geef duidellijk aan in de omgeving hoe moeilijk je het er mee hebt ook aan je (ex-)vrouw,dan weet iedereen dat je onder veel spanning staat! Blijft het trillen (stress?, onmacht? of boosheid?) aanhouden ga dan naar je huiarts dan kan die je eventueel doorsturen!

Dus probeer je zelf te herpakken je moet er helaas door heen!!

Sterkte

leef je leven. weet hoe het voelt.
kan hier wel mooie praatjes ophangen. maar ja
sterkte.

Hoe hard het ook klinkt: Je zult het moeten accepteren.
Als de liefde aan de andere kant over is, houdt de relatie op.

Jezelf pijnigen met je gedachten en/of schuldgevoelens, lost niets op...

Neem eventueel wat valeriaandruppels om rustiger van te worden. En doe geen domme dingen waar je later wellicht spijt van krijgt.

Zorg voor een zo goed mogelijke nachtrust, zodat je overdag helder bent om de realiteit te kunnen overzien.

Ik neem gemakshalve aan dat je ruimschoots met je partner gesproken hebt, en dat een verzoening niet aan de orde is.

Je hebt 20 jaar aan je partner gedacht, maar nu moet je voor jezelf opkomen.

Sterkte daarmee!

Het is een amputatie. Ik weet uiteraard niets van de achtergrond. Soms is een scheiding een verlossing, maar het kan ook een verlating zijn of ""schellen vallen van de ogen"" situatie. Maakt niet uit wat het is, het is altijd vreselijk. Je wereld stort in.

Het kan helpen als je je aansluit bij een praatgroep van pas gescheiden mensen, of mensen die gaan scheiden.
Het klinkt materialistisch, maar daar kan je ook weer tips voor je eigen toekomst opdoen, naast uiteraard het verwerken van alles.

Wat ikzelf heb gedaan, zodra ik wist dat de scheiding een feit was. (dus zodra ik niet meer met mijn ex-echtgenoot samenwoonde): ik heb iedereen verteld, op mijn werk, de clubs, buren, dat ik in een scheidingsprocedure was, dat zowel mijn voormalige echtgenoot als ikzelf dat heel erg vonden, maar dat het niet anders meer kon.
Soms vragen mensen dan nog wat, of proberen troost te bieden.
Op het werk heb ik werkgever en collega s ervan overtuigd, dat ik normaal zou blijven presteren, en dat de wereld doordraaide.

Dit werkte heel goed. Het voorkwam geklets, en ik kon zelf iets aan anderen vertellen, wel ervoor wakend niets negatiefs over de partner te zeggen.

Vervolgens heb ik er tien jaar over gedaan, om er geen verdriet meer over te hebben.

Al vrij snel heb ik iemand ontmoet die ook gescheiden was.
Wij hebben samen gerouwd over onze verloren dromen en leven. Let wel: we zijn dus niet krampachtig aan het nieuwe begin gaan staan. Nee, we hebben alles van onszelf meegenomen in dit nieuwe leven, inclusief de ellende. Dus samen veel gehuild.

(Ik ben nu alweer 25 jaar getrouwd).

Naast alle goede raadgevingen hierboven wil ik je dit nog meegeven: Blijf met de "ex" in gesprek op een rustige manier, ga elkaar niet allemaal verwijten maken en laat de oude koeien in de sloot liggen.
Ga samen overleggen hoe en wat. Ik hoop dat dat mogelijk is.
En kijk in jouw omgeving rond, vrienden, familie e.c.t. of er iemand is, die je in vertrouwen kan nemen en die jou kan steunen de komende tijd.
Ik wens je succes en sterkte!

Blijf bij jezelf! je bent het waard accepteer de scheiding en haal er het beste uit voor de toekomst! Sterkte!!!