Wanneer spreek je van levenskwaliteit en wanneer niet??

Een ieder die dat kan zeggen heeft voldoende levenskwaliteit... En een ieder die het kan horen ook...
En een ieder die het kan voelen ook...
En een ieder die het kan zien ook...

Ik denk dat dat afhankelijk is van de persoon zelf.
Wat voor de een een slechte levenskwaliteit lijkt, kan voor de persoon in kwestie wel prima zijn.

Een vriendin van mij zat in een rolstoel, leek mij vreselijk. Je hebt zoveel beperkingen, maar zij zag de beperkingen niet, maar keek meer naar de mogelijkheden die ze wel had.

Kwaliteit van leven is voor iedereen anders. Er zijn mensen die gezond zijn van lijf en benen, maar door depressies etc niet de geneugten van het leven kunnen beleven. En er zijn mensen, die ondanks hun gezondheid genieten van elke seconde. Dus wanneer je spreekt over levenskwaliteit en niet, dat is eigenlijk alleen voor jezelf te bepalen...

Uiteindelijk kan alleen jijzelf bepalen of je levenskwaliteit hebt, en of je het leven op deze manier de moeite waard vindt, inclusief problemen en/of beperkingen. Niemand kan in jouw hoofd kijken dus niemand kan er verder over oordelen.

Kwaliteit, dus ook levenskwaliteit, wordt bepaald door je eigen verwachtingen en ervaringen.

Kloppen de ervaringen niet met je verwachtingen, dan heb je een lage kwaliteit.

Mijn antwoord is dat iedereen zijn eigen kwaliteit van leven in z`n grondhouding heeft. Iemand die alles heeft en steenrijk is kan zijn kwaliteit van leven maar niets vinden. Het is een kwaliteit van de geest en hart samen, en hoe jij het leven waardeerd. Ik ben zeer ernstig ziek en vind mijn kwaliteit van leven geweldig mooi. Zie mijn verhaal over de kwaliteit van leven, als je ernstig ziek bent
Per dag optimaal waarderen is mijn aanbeveling.
Gisteren is dood, morgen moet nog geboren worden, vandaag doet het ertoe vandaag is goed genoeg.
WWW.IKKEADDYDEVRIES.WEB-LOG.NL

Addy

Dat ligt heel erg aan de persoon zelf. Alleen jijzelf kan bepalen welke kwaliteit van leven je nog acceptabel vindt en welke niet.

Het grote probleem bij deze vraag is natuurlijk dat hij meestal pas actueel wordt als de persoon in kwestie niet meer in staat is om zelf die afweging te maken. Voor zowel artsen als familie zouden we eigenlijk allemaal serieus over deze vraag na moeten denken en vastleggen wat we zelf in welke situatie zouden willen. Maar in de praktijk vinden de meeste mensen dat nog moeilijker dan nadenken over hun eigen begrafenis.

Dat is een vraag waar niemand antwoord op zou mogen geven.

Ik kan daar in elk geval geen sluitend antwoord op geven.

Levenskwaliteit is een subjectief begrip. Er is nergens een meetbare norm. Je zou wel een poging kunnen ondernemen door bepaalde criteria in te stellen maar dan komen op het nog veel subtieler domein van de euthanasie.

Zoals Patrick hier al schreef is het erg relatief, maar ik denk wel dat je pas kwaliteit van leven kunt hebben als je aan zelfontplooiing toekomt en niet alleen bezig bent met in leven blijven (door ziekte of armoede) of voor anderen zorgen, alhoewel dat laatste natuurlijk wel een nobele/nuttige taak kan zijn.

Als een patient zegt tegen een verzorgende:
"zuster ik ben al zo oud heb iedereen overleefd;En 100 procent hulpbehoebvend is ;Als diegene zegt ":Wat moet ik nog op deze aarde..???" Is dat een slechte levens kwaliteit

iemand met een hele zware depressie heeft ook niet veel levenskwaliteit. en een de-menterend iemand ook niet echt. voor de buiten wereld dan, de demente persoon is voor het eerst in het leven zorgen vrij.
cva's tja is een moeilijke idd. maar sondevoeding houd ook een 16 maanden oud jongetje in leven die gewoon geniet van het leven. dus ik denk dat de kwaliteit door ieder zelf te beslissen moet zijn (als dat nog kan natuurlijk) en anders aan de naasten.
zo is het en je doet er niets aan.