Heeft iemand met autisme nu wel of geen gevoel?

Mensen met autisme hebben gewoon gevoel en ook gevoelens. Gelukkig maar.
Ik heb zelf twee autistische kinderen en die hebben zeker gevoelens. Het probleem zit hem in het omgaan met die gevoelens. Mijn zoontje (11) kon toen hij kleiner was geen gezichtsuitdrukkingen lezen. Hij begreep wel smileys, omdat die sterk overdreven zijn, maar als iemand heel boos naar hem kijkt moest hij soms enorm lachen omdat voor hem dat gezicht heel raar veranderd ineens. Het gevoel erachter zei hem niks, omdat hij zich niet kon inleven in de andere persoon.
Inmiddels heeft hij veel therapie gehad en kan hij op foto's de verschillende basisgevoelens (blij, boos, verdrietig, verbaasd) herkennen. In het dagelijks leven is het een stuk moeilijker. Er zijn mensen die lachen met hun mondhoeken omlaag (moet je maar eens op letten). Wij zien aan heel het gezicht dat die persoon lacht, mijn zoontje dus niet.
Als je de gevoelens van anderen niet kunt begrijpen is dat heel lastig. Veel lastiger is dat hij zijn eigen gevoelens slecht kan begrijpen. Hij voelt wel iets, maar kan het niet verwoorden. Daar moeten wij als ouders hem dan bij helpen. Dat is voor ons ook niet altijd even makkelijk.
Verdriet, boosheid en frustratie liggen heel dicht bij elkaar.

Het is dus niet zo dat mensen met autisme geen gevoelens hebben, maar er eenvoudig weg niet erg handig mee om kunnen gaan.
Hun oplossing is vaak om de dingen in het leven dan maar zakelijk aan te pakken, wat voor anderen dan heel koud (en gevoelloos) over kan komen.
Als je weet dat iemand autistisch is, is het misschien handig om hier rekening mee te houden. Die persoon is niet gevoelloos, maar weet niet hoe hij/zij gevoelens moet uiten, waardoor hij/zij gevoelloos LIJKT.