kan iemand als het ware verslaafd zijn aan "ellende" ?

Zeker weten!
Bekijk het onderstaande filmpje maar eens!
En....die mensen zijn er echt!
Hoe gek het ook klinkt; Als ze niks te klagen hebben, zijn ze niet 'gelukkig'!

Er zijn nu eenmaal geluksvogels en pechvogels, en het siert jou dat jij die pechvogels ook graag eens happy wilt zien!

Geef de pechvogels aandacht. Help ze als je kan, maar stimuleer ze vooral ook om zelf aktie te ondernemen.

Verslaafd / gewend ja dat geloof ik wel.
Bang om te gaan voor het goede, bang om met twee benen op de grond te staan. Dat leventje niet aan kunnen. Ja dat geloof ik dat mensen verslaafd kunnen zijn aan ellende.

Er zijn mensen die in hun jeugd geleerd hebben dat leed de enige manier was om aandacht te krijgen en vaak blijven deze mensen ook klagen als ze volwassen zijn want dan krijgen ze weer waar het om te doen was.

Toegevoegd na 3 minuten:
Je kan ze aanhoren maar er is weinig kans dat je iets ten goede kunt bijdragen, want ze herkennen hun eigen tekort niet en zijn in mijn ervaring niet gemakkelijk er toe te bewegen om in therapie te gaan.

Ik vind sommige antwoorden een beetje kort door de bocht. Er zijn mensen die hebben leren leven met ongeluk en verdriet. Als je vanuit je vroege jeugd veel negatieve dingen hebt meegemaakt, leer je gaandeweg om daarmee om te gaan. Het wordt eigenlijk een veilige situatie, dat ongelukkige gevoel. Je kent jezelf op die manier, je weet wat eenzaamheid, angst, depressie is, maar geluk? Vaak zie je dat deze mensen momenten van geluk bijna niet durven toe te laten, omdat ze er in de eerste plaats niet mee weten om te gaan en in de tweede plaats als de dood zijn om het weer te verliezen. Het is bijna alsof ze denken: nooit geluk proeven is beter en duidelijker dan het wel proeven en weer kwijtraken, waar eigenlijk best een kern van waarheid in zit. Als verslaafd hetzelfde is als niet anders kunnen, ja dan zijn ze verslaafd aan ellende. Ik denk dat ze graag zouden afkicken, maar dat daar veel begeleiding voor nodig is, net als bij de wat meer bekende verslavingen. Ze veiligheid bieden bij hun geluksgevoel is het enige wat je kunt doen. Trouw, solidariteit, begrip.

Ik heb genoeg mensen gekend die zo waren.
Mensen die het onheil over zich af lijken te roepen.
Omdat ze soms ook veel ellende meemaken,
maar ook omdat ze per definitie negatief in het leven staan.

Hoe ga je er als persoon aan de andere kant mee om?

Ik heb geleerd om dat op een gegeven moment niet meer te doen. Er niet mee om te gaan. Die mensen te vermijden.
Me niet meer mee te laten sleuren in negativiteit.

Vaak zijn die mensen niet te helpen met liefde en warmte en aandacht. Het dringt niet door. Zij zijn zielig, dat vinden ze en zullen dat altijd wel blijven. En dat is de schuld van vanalles, maar vooral niet van henzelf.

Ik was vandaag weer met mijn man in de dagbehandeling voor chemokuren voor mensen met kanker. Gelukkig zijn daar vaak opgewekte en levendige verhalen van mensen met een hoop ellende die er toch wat van weten te maken.

Ja, het kan in sommige gevallen een goed excuus zijn om te overleven. Het 'poor me' syndroom wordt dat genoemd, geloof ik.

Zoiets kan je ook wel ADD (Attention Deficit Disorder) noemen.

Meer hierover:

http://www.levente.nl/Levente 2009/kenmerkenADD.htm

Mensen die hieraan leiden zijn werkelijk zielig want ze kunnen er helemaal niks aan doen ook zouden ze dit graag willen.

Er zitten een hoop nadelen aan maar ook een heleboel voordelen.

Er zijn meer mensen die hier aan leiden dan je misschien zou denken.

Toegevoegd na 21 minuten:
Die nadelen zorgen ervoor dat je jezelf elke keer opnieuw in de nesten werkt en je snapt er zelf helemaal niks van want voor je gevoel doe je elke dag enorm je best en toch overkomt het je elke keer opnieuw.

Het lijkt heel goed mogelijk te zijn dat je voor het ongeluk geboren bent, zo voelt het tenminste als je vaak pech hebt of ongeluk. Vaak zijn het zwaarmoedige mensen die het ongeluk lijken aan te trekken. Toch komt het misschien wel net zo vaak voor bij mensen die positief in het leven staan/ Het grote verschil zit hem hierin dat zij er geen drama van maken en er vaak niet eens melding van maken. Zij staan anders in het leven en weten dat de ellende toch niet omkeerbaar is en ze er het beste van moeten maken. Na regen komt zonneschijn, zo redeneren ze en slikken een keer om vervolgens, voor de buitenwereld althans , te doen of alles oké is, want een ander zadel je daarmee niet op. Die kan er toch niets aan doen en helpt je vaak de put in met allerlei doemscenario`s of zachte, meevoelende woorden die je in laten storten. Het is natuurlijk altijd goed om je verdriet eruit te laten, maar sommige mensen willen dit niet. Die willen alleen verwerken en kunnen dit zo het best.
De zwaarmoedige mensen zijn geneigd alles als ellende te zien en maken van een beetje pech een drama. Zij ervaren dit zo omdat ze toch al het idee hebben dat al het ongeluk op deze wereld juist in hun schoot terecht komt.
Misschien voelen ze zich prettig bij het idee dat anderen hen bewonderen omdat ze al die ellende toch maar nemen en zo sterk lijken want ' bij al die ellende die jij meemaakt, was ik allang ingestort', horen ze graag.Dus ja,
ik denk dat ze verslaafd kunnen raken aan dit gevoel en dat ze het daardoor (on)bewust oproepen over zich.

Ik denk niet dat ze zozeer verslaafd zijn aan de ellende zelf, maar aan de aandacht die ze krijgen als ze weer eens zeggen een dipje te hebben. Zeker als het constant dezelfde mensen zijn.

Ik denk dat die personen dan in een neerwaarts spiraal zitten. Ze verwachten altijd ellende en gaan zich daardoor ook alles negatief zien.

Het uitstralen van die signalen geeft de gelegenheid om aandacht op zich te laten richten en het lukt meestal. Waarom zou iemand het dan niet doen. Ik besef dat dit een oordeel is. Ook op een andere positieve manier is het mogelijk om aandacht te hebben. Je kunt onderzoeken wat de rede is dat iemand het gedrag vertoont. Dat wat je in de laatste zin schrijft, kun je delen met die persoon met de kans van enkele reacties zoals: jij hebt makkelijk praten...of ...ja maar.... of...zo heb ik het nog nooit bedacht..... Wil je me waarschuwen als ik het doe.
Communiceren kan alle kanten op schieten en nooit geschoten is altijd mis. De ellende is geen verslaving maar een manier om staande te blijven of een vorm van zingeving.

Aanstaande vrijdag word ik voor de 9e keer dit jaar geopereerd. En elke keer dat ik denk dat het klaar is gebeurt er weer wat nieuws. Dus elk voordeel heb zijn nadeel gevoel voel je van binnen altijd.
Ik vind mijzelf snel klagerig en daardoor praat ik er vaak niet over. Frustratie is dan het overheersende gevoel. Dus wanneer de dokter zegt dat het goed komt geloof ik dat niet echt meer.
Daarbij heb ik chronisch pijn en zit bijna 24/7 aan de morfine.
Ik bedoel te zeggen dat de positieve dingen vaak veel kleiner zijn dan de negatieve. En nee. Ik vind niet dat ik een zwaar leven heb. En ben ook niet verslaafd aan de slachtofferrol ( wat vele wel hebben)
Maar als ik dagelijks mijn hele leven zou overdenken had ik allang gek geworden. Dus ik houd het zo positief mogelijk.

Ik heb een man en 2 prachtige kinderen. De jongste word morgen 1 (gv baby). Daar focus ik mij op. Dat blijft positief.
Maar ik zal de dag wel met morfine moeten doorkomen.
Jammer maar helaas.

ja... dat bestaat inderdaad, mensen die nooit of te nimmer eens een lichtje in hun leven schijnen te hebben. ze hebben uiteraard wel lichtjes, maar op de één of andere manier maken ze er telkens weer een zootje van.
Mijn gouden recept : humor. Natuurlijk lig je niet plat van mensen die het even niet zien zitten doordat ze iets naars hebben meegemaakt. Maar mensen die een abonnement hebben op miserie, daar pas ik dat wel bij toe.
Niet om hen uit te lachen natuurlijk, maar om die grote zwarte wolk te verdrijven die steeds boven hen hangt. Want dat is het vaak : een hele hoop zwarte wolkjes waar zij één grote dikke zwarte wolk van maken.
Een voorbeeld...uit het leven gegrepen
"weet je het al, mijn nieuwe vriend... hij is er vandoor met mijn beste vriendin. dat mens was notabene pas getrouwd. weet je nog vorig jaar... toen bedroog Jan me ook. En in de zomer, die Erik... hetzelfde. Mannen zijn allemaal rotzakken, allemaal! ik hoef er nu écht geen meer etc etc etc..."
Dan zeg ik niet "oh jeh, hoe erg..." of "heb je er met hem al over kunnen praten" of dergelijke (wat ik bij andere mensen ev. wel zou zeggen).
maar onderbreek ik die persoon met een lachje en zeg bv. "zou er van die drie miljard mannen op de aarde nu echt geen enkele "goeie" zijn?". Niet om hem/haar op te fleuren (daar steek ik geen energie in) wel om de dingen in hun juiste verhoudingen te plaatsen.
Er zijn namelijk enkele mechanismen die bij mensen die verslaafd zijn aan ellende voorkomen. Veralgemening is er één van, ook ik-gerichtheid, vergroten van zaken, negatie, beperkt observatievermogen etc....Het is belangrijk deze mechanismen op een zachte en liefdevolle manier te doorbreken als je met hen communiceert.
Telkens een luisterend oor zijn werkt niet, ze vertellen hun miserie aan iedereen die het wil horen. Het doorbreken van de mechanismen doet hen relativeren. Dat helpt misschien een klein beetje, eventjes. Maar in ieder geval put het je energie niet uit, want zo lang zij er zelf niet écht helemaal uit willen geraken ze er niet uit. Jammer maar helaas....

Waarschijnlijk kun je dergelijke mensen in drie groepen, globaal gesproken dan,indelen:

1) de "rasklagers",d.w.z. : de "flessen azijn" die áltijd wel kritiek en/of onvrede hebben met een bepaalde situatie,omdat ze dan zo méér aandacht (hopen te) krijgen dan anderen of zo hun zin trachten te krijgen

2) de "self fulfilling prophecy-tellers" : diegenen die al bij voorbaat uitgaan van negatieve gebeurtenissen die gaan plaatsvinden en daardoor zó gefocused zijn,dat ze a.h.w. meewerken aan het daadwerkelijk plaatsvinden daarvan
(ook wel de "raspessimisten" genaamd)

3) de "born loosers" : dit zijn degenen die inderdaad pech-op-pech hebben en die het vertrouwen --inclusief het zelfvertrouwen-- in het leven én in zichzelf hebben verloren en hierdoor in een vicieuze cirkel zijn vast komen te zitten,een zgn. "negatieve gebeurteniscyclus" ,waarbij tegenslag zich keer op keer kan herhalen.

Ook al overkomt deze mensen iets positiefs in hun leven,dan hebben ze echter door álle voorgaande tegenslagen géén vertrouwen meer in zichzelf of het leven.

Ze zitten vast in een negatief geachten- en gevoelspatroon,dat zéér moeilijk te doorbreken valt.

Het aanreiken van zgn. "positieve ankers" ,d.w.z. postieve gedachtensleutels waarmee ze kunnen werken/oefenen (dus gestruktureerde positieve beelden) en die ze kunnen hanteren in het geval van een (dreigende) negatieve gebeurtenis,kan een eeste stap zijn om deze mensen op weg te helpen uit deze negatieve gedachten- en gevoelscirkel te komen.

Wanneer ze dan zien dat ze iets positiefs kunnen bereiken d.m.v. eigen inzet,kan hun zelfvertrouwen weer groeien en kan er dus een graduele verbetering in hun eigen opstelling t.o.v. zichzelf,anderen en het leven i.h.a. gaan plaatsvinden.

Toegevoegd na 1 minuut:
geachten- = gedachten-

Sommige mensen lijken het prettig te vinden om altijd en eeuwig te klagen. Of ze dit bewust doen weet ik niet maar het lijkt bijna of ze het prettig vinden om op deze negatieve manier aandacht te krijgen.

Die mensen zijn waarschijnlijk te bang om zich dan in dat ene kleine gelukkige momentje te storten omdat het toch weer zo over is.

Ik denk niet dat het mogelijk is om verslaafd te zijn aan ellende. Ik denk wel dat het mogelijk is om in zo'n negatieve spiraal terecht te komen dat de positieve dingen niet meer/veel minder worden ervaren. Dus positieve dingen die in het leven van zulke mensen voorkomen zullen niet aan het licht gebracht worden, waardoor jij als buitenstaander denkt dat er alleen maar ongeluk in het leven van de desbetreffende personen voorkomt.
Het is een goede eigenschap van je dat je deze mensen happy wil zien, en het is lastig om er dan als buitenstaander goed mee om te gaan. Misschien is het eerst een idee om met deze persoon/personen te praten. Wat is er gebeurd waardoor hij/zij de positieve dingen in het leven niet meer ervaart zoals vroeger? Als jullie daar samen niet uit kunnen komen, zou je hulp in kunnen schakelen van bijvoorbeeld een psycholoog, maar alleen als hij/zij daar zelf ook achter staat!
Succes!

Als je "altijd" pech hebt kan ik me wel voorstellen dat het moeilijk is om direct te gaan juichen als er "een keer" iets goed gaat! Als je telkens in het leven als het ware wordt neergeslagen door moeiten en verdriet, dan kost het even tijd om je weer op te richten bij een lichtpuntje in het leven. Ik denk dat het goed is om daar als vriend/familielid oog voor te hebben. Uiteraard kun je bij klaagverhalen ernaar vragen hoe reeel dit nu is. "Is echt alles mislukt?" "Zijn er echt helemaal geen positieve dingen te noemen?". Vaak komen mensen er dan zelf wel achter dat niet "alles altijd" negatief is. Maar dat kost tijd en is ook afhankelijk van bijv. karakter. De een is optimistischer ingesteld dan de ander.

Aan de andere kant kan "klagen" iemand ook iets opleveren, zoals al eerder terecht is opgemerkt. Door de aandacht die men daardoor krijgt, namelijk. Als dat het geval is lijkt het me zinvol dat de persoon leert dat "oeverloos geklaag" door jou genegeerd wordt en positief gedrag beloond. Praten over je problemen mag, maar op een constructieve manier. Een keer flink van je af klagen mag ook best, maar blijf er niet in hangen. Enfin, je snapt wellicht wat ik bedoel.

En raadt ze anders dit boek aan: http://www.nobelprijsvoordeliteratuur.nl/meulenhoff/result-titel.asp?ISBN=9029072504

Daarin wordt uiteengezet hoe je een geluksvogel kan worden. Want dat schijn je voor een groot deel zelf in de hand te hebben!