Hoe komt het dat je plotseling -of laat ik vanuit mezelf spreken- rare gedachten kan krijgen in normale situaties (zie uitleg)?

Volgens mij is dit gewoon menselijk. Ik herken het wel.

Die gedachten zijn vrij normaal. Iedereen heeft die wel eens. Zo werkt het menselijk brein gewoon. We zijn altijd aan het denken "wat nou als ik dit of dat doe" en vaak heeft dat ook een positief resultaat. Die negatieve gedachten horen er ook bij, we denken erover, besluiten dat het niet zo'n goed idee is en gaan gewoon verder.

Het komt bijna bij iedereen voor. Ieder mens heeft wel eens rare gedachten, daarvoor zijn wij mens en hebben we fantasie. Gelukkig voert niet iedereen uit wat hij denkt.

Ik durf te wedden dat je van nature ook een nieuwsgierig mens bent. Je vraagt je veel meer af, dan af en toe die gedachtes die je opnoemt. Je kijkt gewoon verder dan je neus lang is. Is heel gezond.

en omdat het veiliger is eraan te denken (voor je te halen en te bedenken hoe het zou zijn) dan het daadwerkelijk uitvoeren.

Gelukkig hebben we dat allemaal weleens en daar kun je alleen met een glimlach aan terug denken.
Het is menselijk om te denken, stel dat ik nu eens....
en het is gelukkig ook menselijk om het niet te doen.
Iedereen heeft wel een keer zo iets van boosheid en denkt "äls ik die voor de auto krijg geef ik gas bij en vergeet te remmen", maar dat is een inval en die voeren we omdat we het lef niet hebben toch niet uit. En dat is maar goed ook.
Gelukkig zijn onze gedachten niet strafbaar en zijn we vrij om te denken wat we willen.

Iedereen heeft wel eens zulke gedachten van: Wat als ik nu een ruk aan het stuur geef.
Gelukkig houden de meeste mensen zich bij deze gedachten, vragen het zich af, doen het niet en komen heelhuids thuis. Niets aan de hand. Ik denk dat het deels verveling is, je rijdt elke dag hetzelfde saaie stuk naar huis en opeens vraag je je af: "What if...".

Uit eigen ervaring kan ik meedelen dat het beter is deze "What if" niet uit te proberen... Zo vroeg ik me vroeger toen ik een jaar of 8 af of het mogelijk zou zijn als je tijdens het fietsen over een spoorwegovergang je stuur omgooide, dat je dan de band in het geultje van de rails zou kunnen "parkeren"....
Nooit nagedacht over wat de gevolgen zouden kunnen zijn.
Voor wie benieuwd is na de resultaten: "Ja, het kan"
Gevolg: Van fiets gevallen, voorwiel beetje ontzet, paar blauwe plekken, gekneusd ego en boze papa...

Sindsdien laat ik zulke gedachten gewoon rustig passeren zonder er aan toe te geven.

Het is dwangmatig gedrag. Dat kan met pubertijd, adolescentie of hormonale kwestie te maken hebben of met medicatie. Maar iedereen heeft deze gedachten weleens. Niet te geforceerd ermee omgaan. Hoe meer aandacht je het geeft hoe sterker de gedachten worden.