Hoe kom ik van mijn sociale angst af?
Ik ben een minderjarig meisje, en al sinds ik kan herinneren ben ik heel stil/verlegen. Daarnaast ben ik heel bang om te gaan naar sociale gebeuren (feestjes, school, werk) en vind ik ook niet fijn om te bellen. Op zich alles wat te maken heeft met sociaal zijn vind ik niet prettig. Ik begin ook namelijk volgende week maandag met een nieuwe baan, en ik zie er heel erg tegen op. Ik mag namelijk niet thuis blijven, omdat ik nog minderjarig ben. Ik heb hier echt heel veel last van. Hoe kom ik er van af?
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het lijkt wel of ik hier mijn eigen verhaal lees. Ik heb het al zolang ik me kan herinneren. Ook met die telefoon inderdaad. Het liefste e-mail ik dus. Vriendschappelijke 'niemendal'gesprekken vind ik het ergst. Zakelijk gaat het beste, omdat ik dan een rol kan spelen. Ik speel dan iemand die er geen moeite mee heeft. Anderen merken er niets van. Ooit werd ik rijinstructeur en zat met alle soorten mensen -die ik normaalgesproken bedreigend zou vinden- naast me in de auto. Maar door rijinstructeur te 'acteren', ging het prima. Ik ben zelfs 2 maal in Man Bijt Hond op tv geweest, ook een kwestie van acteren. Therapieën hebben me nooit geholpen, en op m'n 60ste is er nog helemaal niets veranderd. Ik hoop dat jij wél de juiste hulp vindt, want het is zo zonde van je leven!
Talloze meisjes (en jongens), maar ook volwassenen, zullen zich herkennen in de angsten die jij beschrijft! Misschien lijkt het alsof je de enige bent die met dit probleem worstelt, maar dat komt vooral omdat mensen zoals jij, juist vanwege hun sociale angst, zich vaak 'onzichtbaar' maken voor anderen. In werkelijkheid zijn er talloze mensen die de problemen die jij noemt zullen herkennen. Veel mensen groeien in de loop der jaren vanzelf over hun soort angsten heen. Door de dingen die je meemaakt, leer je dat het helemaal niet erg is om af en toe afgewezen te worden of iets stoms te doen. Dat hoort bij het leven! Door alles wat je meemaakt leer je jezelf waarderen en accepteren zoals je bent, waarbij je ontdekt dat andere mensen vaak een totaal ander beeld van je hebben dan het beeld dat jij dénkt dat ze van je hebben. De angsten die jij beschrijft kunnen veroorzaakt worden door b.v. faalangst, gebrek aan zelfvertrouwen, een minderwaardigheidscomplex, of een combinatie daarvan. Wat de oorzaak ook is, je hebt in elk geval een beeld van jezelf dat niet overeenkomt met de werkelijkheid. Als jouw angsten een negatieve invloed hebben op je dagelijks leven, is het verstandig om eens te overwegen in therapie te gaan. Juist nu je in je nieuwe baan te maken krijgt met een nieuwe omgeving, nieuwe collega's en onbekende situaties, kun je best een steuntje in de rug gebruiken om je zelfvertrouwen op te krikken! Waarschijnlijk zul je veel baat hebben bij cognitieve gedragstherapie, een kortdurende therapievorm, waarbij je leert objectiever naar jezelf en je omgeving te kijken. Een goede therapeut vinden (met wie het ook nog klikt), is niet zo gemakkelijk. Je huisarts kan je daarbij helpen. Als je in de buurt woont van een academisch ziekenhuis of gespecialiseerd Angstcentrum, dan kun je daar het beste heengaan. Veel succes!
Beste Esd, via google kwam ik vanmorgen per ongeluk op dit forum en vanmiddag spookte jouw item nog steeds door mijn hoofd. Om op jouw kwestie te reageren heb ik heb een account aangemaakt. Zo te lezen heb je een negatief zelfbeeld en raak je daardoor onzeker. Dat vind ik erg vervelend voor je. Je gedachtegang is herkenbaar en vele andere mensen hebben hier ook last van, al is dat van de buitenkant of op social media vaak onzichtbaar. Zelf kamp ik (v, 26) ook al mijn hele leven met zelfbeperkende gedachten, maar de laatste paar jaar laat ik het sommige facetten van mijn leven niet langer (in zijn geheel) beheersen. De opbeurende tip “gewoon DOEN!” kan lastig zijn in onze situatie. Wat moet je ‘gewoon doen’? Waar begin je? Maar dat is toch gegarandeerd te veel risico op sociale afwijzing? Dat ga ik dus echt nooit kunnen, nooit doen. Zie je wel, ik ben een loser. Zeker het zoeken naar je "passie" lastig; abstract en inconcreet, met name als je depressief bent. Je hebt wel dingen die je leuk vindt (TV-kijken, gamen, lezen), maar die tel je niet mee, uit angst dat anderen die als niet-sociaal genoeg zien en ze daarmee weer concluderen dat je een sociale mislukking bent. Daarnaast geldt dat alle soorten hobby’s door depressie kunnen verwateren, dus je bent volkomen "normaal" indien je al een tijdje geen hobby's meer hebt.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
