Hoe kan het dat sommige mensen die altijd erg emotioneel zijn,maar niet kunnen huilen bij het verlies van de eigen partner?
Het beste antwoord
Als iemand overlijdt, is dat een enorme schok en brengt meestal groot verdriet met zich mee. De grootte en diepgang van het verdriet, zijn voor wie dit overkomt, niet direct te verwerken. In de eerste plaats is dit uit zelfbescherming, een overlevingsmechanisme treedt dan in werking. Als een mens direct het hele verdriet om het verlies van een partner zou toelaten in zichzelf, zou dat gewoonweg te veel zijn. Op de tweede plaats is het zo dat je in een roes komt te verkeren. Er is zo veel te regelen rondom het overlijden van iemand. Je krijgt zo veel aandacht en vragen waaraan je in het normale dagelijkse leven niet gewend bent. Deze periode loopt vanaf het sterven van een dierbare, tot het tijdstip dat de uitvaart is geweest en de nalatenschap helemaal is afgewikkeld. Op het moment dat iemand in deze roes verkeert, komt hij in feite niet echt aan het eigen verdriet toe. Hij wordt geleefd door de situatie en kan niets anders doen dan daarin mee te gaan.
(Lees meer...)
8 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Dat verhaal dat een overlevingsmechanisme in werking treedt onderbouw jij wel met een bron maar de bron zelf zwijgt daarover. Ik zou zo'n hypothese wel eens experimenteel getoetst willen zien maar dat doen psychologen helaas zelden. Ik hecht daarom weinig waarde aan dit onderdeel van je antwoord, al verwijt ik je daarover niets.
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
lees dit stuk eens @maartenverrips . https://ontwikkelennaarheelzijn.wordpress.com/2011/06/08/het-cognitieve-en-het-emotionele-brein/
Redelijk simpel geschreven, maar geeft wel wat uitleg over het brein.
Uit eigen ervaring kan ik je zeggen, dat als verdriet je overmant en je emoties je volledig dreigen over te nemen, dat je dan werkelijk op een soortvsplitsing komt te staan. Stoppen of doorgaan. Je overlevingsdrang (als je dat hebt)maakt dat je kiest voor rationalisering van de situatie. Een soort uitgesteld verdriet. Je hakt dat dan in stukjes, want dat kun je wel aan. Hersens zijn rare dingen.
Redelijk simpel geschreven, maar geeft wel wat uitleg over het brein.
Uit eigen ervaring kan ik je zeggen, dat als verdriet je overmant en je emoties je volledig dreigen over te nemen, dat je dan werkelijk op een soortvsplitsing komt te staan. Stoppen of doorgaan. Je overlevingsdrang (als je dat hebt)maakt dat je kiest voor rationalisering van de situatie. Een soort uitgesteld verdriet. Je hakt dat dan in stukjes, want dat kun je wel aan. Hersens zijn rare dingen.
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
nog een aanvulling hoe mensen in moeilijke situaties zichzelf in de overlevingsstand duwen. https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Afweermechanisme
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
@vraagstelling Heb je ook gekeken wie de auteur is? Geen wetenschapper maar een soort goeroe op het gebied van spirituele verlichting. Vind je het erg als ik dergelijke bronnen niet serieus neem?
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
@maartenverrips met alle respect. ik woon samen met een wetenschapper, dan wel op economisch gebied. Ondanks zijn diverse hoge diploma's en papers, ben ik niet van mening dat hij daardoor altijd de waarheid kan vinden. Het is een schat, maar zit gevangen in het net van wetenschappertjes die elkaar continu bevestigen. Soms heb ik meer waardering voor de uitspraken van 'gewone mensen' dan voor ons notabele establisment. Zo ook op het psychologisch vlak. Met uw welnemen. :)
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
@vraagstelling Iedereen mag van mij wetenschappelijke hypothesen in twijfel trekken. Ik doe dat ook graag maar niet als ik daarvoor geen enkel bewijs kan aandragen. Ik stoor mij daarom aan bronnen waarin allerlei mensen allerlei beweringen doen zonder zelfs maar te proberen die te onderbouwen met feiten. Dat is geen wetenschap maar het wordt wel als zodanig gepresenteerd. Echte wetenschappers praten elkaar overigens niet klakkeloos na maar economie is natuurlijk een menswetenschap en daarin gaat het wellicht anders dan in de natuurwetenschap.
Laten we het hierbij maar laten.
Andere antwoorden (1)
Met name de afgelopen 20 jaar is er veel wetenschappelijk onderzoek gedaan op het gebied van rouw. Daaruit zijn twee nieuwe modellen voortgekomen. Het eerste is het duale procesmodel (Maggie Stroebe, hoogleraar Verliesverwerken, 2002). Dit model gaat niet meer uit van fasen of taken, maar van de twee werkelijkheden die aandacht vragen in een rouwproces: de rouwende is een dierbaar iemand verloren en moet daarin een weg zien te vinden, en tegelijkertijd is er het eigen leven dat verder moet gaan. Aan de ene kant heeft men tijd en ruimte nodig voor het verdriet, en aan de andere kant vraagt het dagelijkse leven aandacht. Het is belangrijk dat beide kanten aan bod komen. Het ene is niet beter of slechter dan het andere; het gaat om het evenwicht ertussen. Gezond rouwen is heen en weer bewegen tussen de verliesgerichtheid en de herstelgerichtheid.
Het nieuwste rouwmodel is het Integratief model (Johan Maes, rouwtherapeut en rouwdeskundige België, 2007), waarin de belangrijkste ontwikkelingen en visies uit het rouwonderzoek van de laatste tijd zijn opgenomen.
Het uitgangspunt is dat rouwen een persoonlijk en uniek proces is. De ene mens rouwt anders dan de andere; er bestaat niet iets als een handleiding en het ligt ook niet vast hoe lang een rouwproces duurt. Er bestaan vele rouwreacties. Het is beter alle mogelijke rouwreacties te beschrijven dan voor te schrijven hoe je zou moeten rouwen.
Rouw vraagt om een actieve houding: rouwen is niet zozeer passief ondergaan wat er gebeurt, maar iets doen met de gevoelens. Wat? Dat is aan de rouwende zelf.
Rouw raakt het hele wezen van de rouwende. De aandacht moet daarom niet alleen gericht zijn op emoties, maar ook op bijvoorbeeld fysieke aspecten, mentale aspecten en existentiële vragen.
Door het verlies verandert de rouwende. Het verlies maakt dat de rouwende een nieuw evenwicht moet gaan vinden; teruggaan naar het evenwicht van voor het overlijden kan niet.
Rouw raakt ook de sociale context. De plek van de rouwende wordt anders. Zo wordt iemand bijvoorbeeld door het verliezen van een partner een alleenstaande. Vaak gaat een rouwende zich hierdoor anders verhouden tot de sociale omgeving. Een ander aspect is dat reacties vanuit de sociale omgeving (familie, vrienden, collega’s) mede bepalen hoe de rouwende met het verlies omgaat.
Toegevoegd na 1 minuut:
Wanneer iemand niet huilt bij het overlijden van een dierbare, dan kan het zijn dat er andere emoties de overhand hebben.
(Lees meer...)
Het nieuwste rouwmodel is het Integratief model (Johan Maes, rouwtherapeut en rouwdeskundige België, 2007), waarin de belangrijkste ontwikkelingen en visies uit het rouwonderzoek van de laatste tijd zijn opgenomen.
Het uitgangspunt is dat rouwen een persoonlijk en uniek proces is. De ene mens rouwt anders dan de andere; er bestaat niet iets als een handleiding en het ligt ook niet vast hoe lang een rouwproces duurt. Er bestaan vele rouwreacties. Het is beter alle mogelijke rouwreacties te beschrijven dan voor te schrijven hoe je zou moeten rouwen.
Rouw vraagt om een actieve houding: rouwen is niet zozeer passief ondergaan wat er gebeurt, maar iets doen met de gevoelens. Wat? Dat is aan de rouwende zelf.
Rouw raakt het hele wezen van de rouwende. De aandacht moet daarom niet alleen gericht zijn op emoties, maar ook op bijvoorbeeld fysieke aspecten, mentale aspecten en existentiële vragen.
Door het verlies verandert de rouwende. Het verlies maakt dat de rouwende een nieuw evenwicht moet gaan vinden; teruggaan naar het evenwicht van voor het overlijden kan niet.
Rouw raakt ook de sociale context. De plek van de rouwende wordt anders. Zo wordt iemand bijvoorbeeld door het verliezen van een partner een alleenstaande. Vaak gaat een rouwende zich hierdoor anders verhouden tot de sociale omgeving. Een ander aspect is dat reacties vanuit de sociale omgeving (familie, vrienden, collega’s) mede bepalen hoe de rouwende met het verlies omgaat.
Toegevoegd na 1 minuut:
Wanneer iemand niet huilt bij het overlijden van een dierbare, dan kan het zijn dat er andere emoties de overhand hebben.
8 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
Ja Erna, een mooi antwoord (plus). Ik heb de autobiografie van Richard Feynman gelezen die zelf op jonge leeftijd zijn vrouw verloor (door TBC) en lang probeerde zo veel mogelijk afstand van het verlies te houden, en (zoals hij zegt) het daarna gedoseerd te verwerken. Triest blijft het wel...
Verwijderde gebruiker
8 jaar geleden
plus @erna55
Z512099
8 jaar geleden
Helemaal gelezen +