Kan het louter aanvaarden van een "negatieve" eigenschap leiden tot persoonlijke groei?

Mee eens. Voor mij is de essentie van wat "welkom38" zegt: geen schaamte geen oordeel, het is zoals het is.
Of nog korter: geen oordeel. Feitelijk is de essentie van jouw (liveisgreat's) Oosterse boek ook: niet oordelen. Dat is deels hetzelfde als aanvaarding, maar niet hetzelfde als "het is klote maar het is nou eenmaal zo", want dat is een vorm van aanvaarding waar wel een oordeel in zit. Je moet komen tot een modus van "het is okee zoals het is én ik streef tegelijkertijd naar beter". Dus geen zelfverwijt, geen schaamte. Maar wel beschouwen, analyseren en zoeken naar verbetering. Dat geeft rust en innerlijke groei tegelijkertijd.

@wieri, heeft zoeken naar verbetering niet in zich dat, datgene wat is, niet voldoende of goed genoeg zou zijn?

leuke en zinnige reacties...!

@Andre0175
In persoonlijke groei - dus bewustwording wie je in wezen bent word gezien dat gewoontes er gewoon zijn, en daarin word dit geaccepteerd, Daar is het belang van verbetering/verandering geen persoonlijk issue meer, en dus valt herprogrammeren weg omdat het geprogrammeerde ook wegvalt, Er is dan een wakker zijn in het moment. Verandering ontstaat dan vanzelf wanneer de illusies meer en meer doorzien worden. Zolang er identificatie is met een persoonlijk 'ik' is er die neiging tot zelfverbetering en is dus ook die 'ik' bezig met gewoontes vervangen door nieuwe gewoontes. Dat is prima. Maar ook een visuele cirkel want acceptatie gaat vooraf aan verandering.

Welkom 38, ik voel dat wat je zegt correct is, maar ik vat het niet helemaal. Hoe gaat dat dan? Ik denk niet dat het zo simpel is als "okee, ik schaam me, daar sta ik niet bij stil, dat ben ik nu eenmaal". maar je hebt natuurlijk last van die schaamte.
ik zal een realistischer voorbeeld geven. mijn vriend had een facebookprofiel, gelinkt aan een oud café waar hij vaak kwam vroeger. hij wilde me er eerst niet bij zetten, maar ik werd achterdochtig (jaloers), dus hij deed het wel. gisteren zag ik dan dat hij gereageerd had op een andere vrouw, verschillende keren. Dat kwam gewoon op mijn pagina hoor, ik ben niet gaan spieken. Ik kreeg een jaloersheidsaanval (omdat hij nooit reageert op wat ik schrijf) en heb hem gebeld en gezegd dat ik wat bang was hierover. Hij werd vreselijk kwaad,en heeft zijn profiel onmiddellijk gewist, maar bon, dat doet er hier niet toe.
Nu is mijn reactie eerst geweest om me vreselijk schuldig te voelen (ik had hem niet mogen bellen zo laat (22 u), ik had dit niet mogen doen, ik verstik hem enz enz enz). Ik heb hem een korte mail gestuurd om te zeggen dat ik me ongerust voelde, maar dat ik hem wel vertrouw. Dus ik neem de verantwoordelijkheid voor mijn jaloersheid wel echt op mij.
Maar tegelijk wil ik er natuurlijk ook vanaf (al ben ik nu ook weer niet ziekelijk jaloers hoor, hij mag gewoon zijn gang gaan). Maar door zijn kwaadheid triggert er iets bij mij waardoor ik me dus vereenzelvig met die jaloersheid (tja, je ontmoet mensen nu eenmaal niet bij toeval...). Mocht hij gewoon zeggen 'hoe vervelend voor jou dat jij zo jaloers bent, maar dat hoeft niet hoor" dan zou dat wellicht minder getriggerd worden, maar misschien leer ik dan ook niets bij. Of : hij spiegelt mijn eigen zelfafwijzing, zoals in het boek ook staat.
Als ik nu van die jaloersheid afwil, moet ik ze dan nu gewoon aanvaarden? Gaat het erover dat ik, als ik tegen die jaloersheid vecht, me erom schaam etc... deze in stand blijft, en als ik ze aanvaard, dat dan zelfafwijzing "geneest" en dat dit leidt tot minder jaloersheid?

Jaloersheid is gewoon jaloersheid, en vervolgens is er een actie van jouw kant. Dit gebeurt gewoon allemaal vanuit gewoontes en conditioneringen. En ook het schuldgevoel en dit weer moeten rechtzetten, allemaal gewoontes en conditioneringen.
Er is het idee van jou dat je afgewezen kunt worden. Maar hoe kun je nu werkelijk afgewezen worden? Er zijn woorden en letters die over en weer gaan. Dit is leeg, lucht. Je word alleen geraakt in je eigen trilling. Die trilling heeft veel kwetsbaarheid op afwijzing.

okee, ik denk dat ik het begin te begrijpen. men kan in wezen niet afgewezen worden, het zijn begrippen die een illusie creëeren van afwijzing.
doet me wat denken aan "cursus in wonderen"... een boek waar ik me ooit heb doorgeworsteld en dat ik heel heel moeilijk vond.
reacties zijn inderdaad gewoontes en conditionering, dus niet het "zelf".
het boek gaat er idd ook over dat je geraakt wordt in je eigen zelf.
dat leidt soms wel tot moeilijke communicatie, als ik bv. zeg dat ik het ZELF ben die dit of dat voel en dat de ander er in wezen niks mee te maken heeft maar het gewoon moet laten zijn (dat lukt me ook geregeld hoor, zelfs op jaloerse momenten), heb ik het gevoel dat mensen me een doetje vinden dat altijd toegeeft. Dus is er een punt : hoe communiceer je dan wél als je hiertoe wordt uitgenodigd (bv, iemand wil met je iets uitpraten).
Hoe dan ook ,het is gewoon een gegeven, niemand wijst me af, ik wijs hooguit mezelf af als ik die trilling heb. diep ademen, laten zijn en liefdevol naar kijken zeker?

Vooral liefdevol naar jezelf blijven kijken!!
Hartgroet