Het zit hem niet zozeer in het repeterende geluid, maar meer in het gevoel dat je geen controle hebt over je geluidsomgeving en iemand of iets anders wel.
We noemen dit viability self-regulation. Dit betekent losjes vertaald zoiets als: 'zelf bepalen hoe ver je van je dood verwijderd bent' Dat klinkt heel heftig, maar het is vrij sterk gekozen.
Als we weinig controle over onze omgeving hebben en onze aandacht constant naar een bepaalde geluidsbron (een blaffende hond of een zeurend kind) wordt getrokken dan hebben we minder het gevoel onze eigen omgeving te controleren.
Ons brein associeert dit met verminderde persoonlijke veiligheid en lagere 'viability'. Dit veroorzaakt stress en daardoor voel je je onprettig bij constant herhalende geluidsbronnen.
Lees bijgaand artikel over wat geluid prettig en onprettig maakt als je hier meer over wilt weten. Hierin staat ook een verhandeling over de uitwerking van onprettig geluid op onze emotionele huishouding.
- Bronnen:
-
http://www.ai.rug.nl/~tjeerd/publications/...