Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

welke handelingen kan je stellen om meer respect en "aanzien" te krijgen?

op sommige plaatsen in mijn leven voel ik me erg gerespecteerd, maar in andere situaties heb ik het gevoel dat dit niet het geval is .men vindt me leuk, aardig etc dat wel.
maar tegelijk
- gaan sommige mensen gewoon over mn grenzen. eisen aandacht als ik het niet kan geven en worden razend als ik vraag om me even met rust te laten omdat ik bv. een paper moet af krijgen
- men vindt dat ik "te aardig" ben en dat men met anderen veel verder zou komen in het bereiken van doelen
- men komt op bezoek als ik ziek ben en lult de hele tijd over zichzelf en vraagt tegelijk raad
- men geeft me het gevoel contact met me op te zoeken omdat dit nu eenmaal zo hoort (als ik er ben zijn ze wel aardig en tonen zich blij)
- krijg ik ondanks het vele werk dat ik verzet soms weinig appreciatie, integendeel : men lult over kleine dingen die mis gingen.
- als ik iets vraag (bv. wil je de aardbeistokjes nadien meteen in de vuilnisbak gooien want ik heb fruitvliegen) dan krijg ik meteen een bits antwoord ("jajajaja, ik zal dat doen, ja, okee?). of men laat het toch gewoon liggen.
Ik werp hierbij de steen zeker niet naar de anderen, het moet iets diepgeworteld in mij zijn dat er speelt. Ik merk wel dat ik - doordat ik me de laatste tijd minder "aardig" opstel - hierdoor reactie krijg. Maar hoe ver moet je hiermee gaan.
Ik ben zeker niet het type "zacht en lief", vrij rebels. Maar toch.... hoe krijg je het "natuurlijke aanzien" dat sommigen hebben? en respect voor je gevoel?

liveisgreat
11 jaar geleden
in: Psyche
4.1K

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Antwoorden (6)

Als ik dit zo lees, dan komt er 1 woord in me boven, en dat ene woord betekent meteen heel veel ;-)
ASSERTIVITEIT.

Ik kopieer, niet alleen voor mijn gemak, maar voor de duidelijkheid:

*Assertief gedrag
Als je assertief adequaat reageert dan kom je op voor je eigen mening, rechten en standpunten zonder je gesprekspartners agressief te benaderen zodat zij in hun waarde blijven. Voor veel vaak verlegen en introverte mensen is assertief gedrag moeilijk op te brengen. Aangezien ze conflictsituaties zo veel mogelijk vermijden brengen zij zichzelf en anderen in de problemen.

Assertief gedrag zit tussen twee gedragsvormen in: subassertief gedrag en (passief)-agressief gedrag. Subassertief gedrag wordt vaak veroorzaakt door agressie van een ander en agressief gedrag wordt weer versterkt door een subassertieve reactie. Ook komt het veel voor dat subassertieve mensen hun rol opeens overcompenseren met agressiviteit.

Voorbeelden van assertief gedrag:
-Communiceren in de volgorde van luisteren, interpreteren, samenvatten, antwoorden (afgekort als LISA)
- Kritiek durven te uiten (in de volgorde van "ik constateer probleem", "dit doet het met mij", "verzoek tot oplossen doen", "opdat probleem wordt opgelost". Voorbeeld: "Buurman, uw radio staat erg luid en ik kan daardoor niet slapen. Kunt u deze ook zachter zetten zodat ik rustig verder kan slapen?")
- Duidelijk formuleren van eigen wensen
Voor jezelf spreken, niet zeggen wat een ander wil horen maar je eigen mening durven te geven
- Emoties durven te uiten
- Complimenten kunnen geven
- Complimenten kunnen ontvangen
- Verzoeken kunnen weigeren*

http://nl.wikipedia.org/wiki/Assertiviteit

Wat zou kunnen is, dat je op sommige gebieden wel redelijk assertief bent, en op andere niet, vooral niet in je privéleven zoals ik uit je tekst haal.
De handelingen, die horen bij assertief gedrag staan ook hierboven.
Het gaat dus niet om je "harder/agressiever" op te stellen, maar om duidelijkheid, consequent gedrag en het bij jezelf houden.
De lichaamshouding van assertieve mensen is ook vaak: rechtop, schouders naar beneden, een rustige tred, hoofd ook rechtop. Zelfverzekerd.
Het heeft veel te maken ook met verandering van je innerlijke gedachten, van je gedachtenpatronen, vooral betreffende jezelf.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
assertiviteit was ook het eerste woord dat bij mij opkwam. Rustig en beheerst, maar ook duidelijk en overtuigend aangeven wat je wilt, waar je grenzen liggen etc...
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Dank +sers!
Precies Marjol31n, het opgesomde lijstje in mijn antwoord is heel compleet volgens mij.
Kristal
11 jaar geleden
Zeer compleet, +1
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Thanx!
liveisgreat
11 jaar geleden
Hoi WendyH, bedankt voor je uitgebreide antwoord. Voor alle duidelijkheid : ik ben bijlange na niet agressief en zelf vrij behoorlijk assertief. Ten opzichte van derden. Dus ik kom voor mezelf op bij de bakker, de schoenmaker, de slager etc... Vriendelijk en met respect voor de ander.
Al ben ik nu ook weer niet zo een mens dat vind dat er altijd wel iets is waarvoor je moet opkomen he, zo een pinnig vrouwtje dat iets zoekt om over te zeuren. Ik kan best ervoor kiezen ook om dingen over mn kant te laten gaan omdat het voor mij de moeite niet waard is. Maar daar zit ook een valstrik : soms maak ik mezelf ook wijs "het is de moeite niet waard" terwijl het dan gaat over een situatie waarbij ik best wél wat assertiever zou mogen zijn. Bv. bij een examen waarbij ik een onvoldoende haalde en wist dat de procedure niet gevolgd werd had ik best wel es iets kunnen ondernemen. Gelukkig leer ik hier wel uit bij, dus dat gebeurt me geen twee maal.
Maar het gaat om dat wat ik onbewust uitstraal. Zoals in een antwoord hieronder stond geschreven : idd werd ik als kind gepest. Enerzijds omdat ik slim was, anderzijds omdat mn ouders me onmogelijk kleedden, maar ook gewoon omdat ik een doetje was. En thuis slaag kreeg als ik - zelfs met de beste argumenten - een andere mening had. En terwijl ik dit schrijf begint mijn keel pijn te doen dus hier zit nog iets.
En dat onbewuste uitstralen daar is het nodig dat ik ingrijp. Door tegen mezelf te zeggen dat ik mezelf respecteert en zo. Maar ik denk dat ik ook gewoon anders moet DOEN, zoals ik ook in mn reactie op het antwoord van Kristal schreef. Ik kreeg hiervoor heel wat nuttige tips, sommige zijn vrij makkelijk toe te passen dus daar ben ik enorm dankbaar voor.
Nu moet ik nog met de binnenkant aan de slag. Ik merk dat er echt iets verandert, ik ben als heel wat meer zelfverzekerd dan voor enkele weken (!). Maar dat gevoel van "underdog" daar wil ik dus echt wel vanaf, want dat ruiken anderen gewoon.
liveisgreat
11 jaar geleden
Helaas heeft ook mn dochter dit meegekregen. zeker niet door mn bewuste opvoeding : ik heb haar erg gestimuleerd om assertief te zijn ook tegen mij. Maar door hoe ik zelf was. En zij verwoordde het zo "In de school (waar ze werkt) ben ik de lieve sympathieke juf. Maar ik krijg de kinderen niet stil. Ik heb geen gezag. En dan komt juf Anne en die hoeft zelfs niets te zeggen. Toch wordt Juf Anne op handen gedragen door de kindjes, ze is zeker niet streng. Alleen haar gezicht is meestal ernstig en ik lach zo snel om de kinderen. Zou het dat zijn?".
Tja. Ik ben ook een lachebek en probeer dat nu wat te temperen. Maar zo ben ik dus op zoek, letterlijk naar handelingen die laten zien "ik verdien respect"....
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Dank je wel voor je uitgebreide reactie.
Ik heb niet de indruk dat je een doetje bent, ook niet agressief ;-)
Ik ben ook langdurig (jaren, vrijwel iedere dag) en ernstig gepest vroeger, zowel lichamelijk als geestelijk. Dat doet heel erg veel met je zelfrespect helaas, in ieder geval bij mij. Je verdient respect, als JIJ tot in al je vezels vindt, DAT JIJ RESPECT VERDIENT. En in de allerallerallereerste plaats van jezelf!!!
Zit ik dan een beetje in de richting die je bedoelt?
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
+!!!!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Danks!
Welkom in de maatschappij waarin we leven. Hier hebben veel mensen mee te maken.

Vooral je eerste punt zegt iets over jou. Over hoe jij misschien bent.
Ik krijg de indruk dat jij jezelf niet echt mooi vind, of accepteert. Dat je vrij onzeker bent in wat je doet of wie je bent.
Juist die onzekerheid (die je dan ook uitstraalt), lokt bij anderen de drang op om jou te overheersen. Ook kiezen pesters dan jou uit om te gaan pesten (wellicht ben je gepest vanuit je verleden).

Die onzekerheid en je zelfbeeld is ontstaan in je leven. Begonnen toen je klein was en gecreëerd tussen de mensen waarin je bent opgegroeid.
Welke rol heeft je vader/moeder in je leven gehad?

Als je meer van jezelf kunt houden zoals je bent, en om wie je bent. Dan sta je meer in je eigen kracht. Vanuit die kracht zullen anderen je niet meer gaan overheersen.
Vanuit die kracht heb je een natuurlijke assertiviteit om voor jezelf op te komen. Jij WEET dan immers wie je bent en wat je wel of niet wilt zijn/doen in het leven.

---

Dus ga werken aan die onzekerheid. Dat doe je door te weten wie jij bent en wat je wilt. Het gaat daar om jou, niet om anderen of wat anderen in jou willen zien.

Bijvoorbeeld, wat vind jij nu leuk om te doen?
Hetgene jij echt leuk vind, dat kan een ander niet omlaag halen. Jij weet het zeker. Jij hebt zekerheid.

Iedereen heeft wel een bepaalde zekerheid over bepaalde onderwerpen. Mensen die onzeker zijn, hebben wel degelijk ook zekerheid ervaring. Dat gevoel kan je gebruiken om te leren.
En mensen die zichzelf onzeker vinden, weet dit ook zeker. Dus zij hebben grote zekerheid... dat zij onzeker zijn.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Ik vind dit een keurig antwoord !
Er staan al mooie dingen als antwoord. Ik wil me permitteren er iets anders bij te zetten. Vanuit een ander punt gezien.

Mijn eerste gevoel als ik je uitleg lees is dat je alles tot in de puntjes wilt begrijpen en ook het liefst beheersen (let wel ik stel niet dat dit zo is, ik krijg dit gevoel als ik het lees). En ik zie ook andere vragen die je stelt die daar een beetje naar wijzen.

Als je daar iets in herkent is mijn advies:

Olifantenhuid kweken, berusting en acceptatie naar je eigen handelen en dat van anderen proberen te krijgen en je richten op "leven" en niet op "analyse".

Dat zou ik in dit geval proberen.

Het is net als met een nieuw kast die je koopt, de één geniet met volle teugen van zijn kast en de anders maakt zich zorgen over een butsje of kras die er tijdens het vervoer in is gekomen. Aan elke kast is wel iets mis, de vraag is alleen of je ernaar wilt kijken.

Sommige mensen verstaan heel goed de kunst over de schoonheidsfouten in het leven heen te kijken en alleen bezig te zijn met wat ze wel waarderen.
Wat ik hiermee niet wil zeggen is dat je alles over je kant moet laten gaan, maar scheidt de ergernissen in: negeren en aanpakken. En wat je niet kunt/wilt veranderen moet je negeren.

Mensen die dat goed kunnen stralen een rust en zekerheid uit die volgens mij het natuurlijke aanzien oplevert waarnaar je zoekt.
(Lees meer...)
11 jaar geleden
liveisgreat
11 jaar geleden
mooie zienswijze, bedankt!
'natuurlijk aanzien' en 'respect', het een impliceert het ander.

bijvoorbeeld:
als je mensen afsnauwt, zal je op niet prettige manier antwoord krijgen, áls je al antwoord krijgt !
als je mensen vriendelijk iets vraagt, zal je ook vriendelijk, maar minimaal beleefd antwoord krijgen!

in het engels zeggen ze : what goes around, comes around ! het betekent zoveel als : wat je zaait, zal je oogsten !...

als je niet over je heen laat lopen, mensen vriendelijk behandelt, maar niet altijd en overal ja op zeggen,
het kan zijn dat je héél veel kennissen hebt, die jij vrienden noemt...., maar dat zijn dus de mensen die je kennelijk niet zó behandelen als je prettig zou vinden.

je gaf een voorbeeld over de aardbeienstokje, vaak is het de toon ("c'est le ton qui fait la musique"), het gaat bijna altijd om de toon.
er zijn mensen die met de grootste 'smile' iets vreselijks tegen andere mensen kunnen zeggen en dat wordt dan NIET verkeerd opgepakt... nee, mensen gaan zelfs lachen !

altijd ja zeggen, niet doen (over je heen laten lopen)
onaardig zijn is niet nodig,
jezelf zijn meestal wel, maar net iets anders, door
iets beter van de tongriem gesneden te zijn, verbaal sterker worden, dat kun je leren !

wat ook een belangrijk punt is, is je stem, als vrouw heb je een hogere stem.
uitgezocht/getest is dat de man met de laagste/diepste stem het meeste gezag, respect, vertrouwen, kreeg van zowel mannen als vrouwen !
voor vrouwen is het zo dat als een vrouw een hele hoge stem heeft, het beter is dat deze iets lager gebruikt wordt, dit is een kwestie van wennen, iets lager spreken
ook langzamer spreken is goed, snel spreken is gejaagd, ook al gaan je hersenen super snel, niet doen, anderen houden het meestal niet bij, het tempo, worden er soms tureluurs van

misschien ga je nog met vakantie, dan kun je oefenen om een paar dingen te veranderen stem/intonatie/manier van gewillig zijn (altijd ja zeggen) ! en je algehele houding, daar kan het ook nog aan liggen: rechtop lopen, borst vooruit, schouders naar achteren en probeer vrolijk te kijken...

succes & fijne vakantie !

sometimes life ain't great...
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
liveisgreat
11 jaar geleden
nuttige tips die vrij simpel in te oefenen zijn, leuk!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
dank je !
Lieve Lifeisgreat, heel treffend dat je zegt:***Ik werp hierbij de steen zeker niet naar de anderen, het moet iets diepgeworteld in mij zijn dat er speelt.***
Terwijl je in je voorbeelden het onbewust wel bij de ander legt.
Je kan namelijk ook zeggen: -Ik laat sommige mensen gewoon over mijn grenzen gaan. -Ik laat mensen de hele tijd over zichzelf praten en adviseer ze ook nog eens terwijl Ik ziek ben, maar ik dus niet aangeef dat ik aandacht wil. -Ik geef op mijn werk niet aan dat ik óók waardering nodig heb, niet alleen kritiek.
Dit even om te laten zien dat je het bij anderen legt.

Wat ik merk is dat je respect krijgt van anderen wanneer je bereid bent naar jezelf te kijken, en naar anderen, en daar rustig over te praten op een gepast moment. Eigenlijk dus allereerst: als je met respect met jezelf omgaat. Dus niet meteen jezelf de grond in te boren als je iets mis doet en het ook niet ontkennen wanneer je iets mis doet. Als je de ander met hetzelfde respect benaderd als jezelf ontvang je, na verloop van tijd, hetzelfde respect van anderen.

De lijst in Wendy's antwoord geeft een hele goede opsomming wat het in wezen is: met respect omgaan met anderen en jezelf is assertief zijn zonder agressie.
Soms ben je agressiever dan je zelf ervaart, ik weet niet of dat met jou ook zo is. Maar we hebben allemaal onze eigen blinde vlekken, en dat zijn vaak net die vlekken die problemen op kunnen leveren. Ik hoop voor je dat alle antwoorden zo bij elkaar je mogelijk inzicht geven in jezelf en jouw blinde vlek(ken).

Met agressief gedrag zal je geen respect ontvangen, hooguit angst creeeren en gehoorzaamheid afdwingen, hoewel het ook niet verkeerd is om heel duidelijk te zijn.
Het is een proces. Want respect kan je niet afdwingen, wel geven.
Begin het aan jezelf te geven, dan spreidt het zich vanzelf uit naar de buitenwereld en komt het weer naar je toe.
(Lees meer...)
Kristal
11 jaar geleden
liveisgreat
11 jaar geleden
een waarheid als een koe : de anderen spiegelen het respect en aanzien dat je voor jezelf hebt. alleen kan je doorheen de jaren een bepaald gedrag gekweekt hebben (een soort "underdog"-gedrag) dat je zo eigen is dat je het doet zonder te beseffen. en dat merk ik soms bij mezelf.
Pas op : ik kom heel zelfverzekerd over voor vele mensen, kan heel overtuigend dingen presenteren, weet wat ik wil en laat dat ook blijken maar van binnen is er iets heel anders aan de gang. Sommige mensen pikken dit op, en reageren op het kleine bange meisje dat in me woont en dat nog steeds denkt "als ik respect heb voor mezelf, krijg ik straf". Of zoals men het bij ons thuis verwoordde en praktiseerde : kinderen die iets willen krijgen op hun billen.
Of de underdogpositie die me werd voorgespiegeld thuis (dus die mijn ouders ook innamen tov anderen "wat zullen ze wel denken" "altijd met twee woorden spreken" "altijd beleefd blijven" "dat was mijnheer...... daar hoor je respect voor te hebben"......). Nooit verder gekomen dan de middelmoot alhoewel ze zich allebei de naad uit de broek werkten. Als "de baas" maar tevreden was.
Mijn moeder heeft dat nadien overgecompenseerd door te spreken van "mensen van onze stand :-D" en vér boven die stand te gaan leven en schulden te maken. Maar die weg sla ik dus niet in. Mijn vader heeft door gelukkig toeval een superjob gevonden waarbij hij veel verdiende als vertegenwoordiger, maar toch is dat underdoggedrag gebleven bij hem.
Enfin, mijn vader wordt op handen gedragen, iedereen vindt hem leuk en grappig maar respect krijgt hij niet echt. En mijn moeder heeft ook nooit of te nimmer de 'stand" bereikt waar ze zo graag wilde bijhoren.
Om maar te zeggen : het zit in mn lijf en leden en nu wil ik niet dat mensen voor me buigen maar wel dat ik het respect krijg dat ik verdien.
De weg mbt zelfrespect is idd de weg die ik wil bewandelen, maar dat is echt niet simpel. Ik bedoel : ik weet niet wat het is om zelfrespect te hebben dus ik het is zoeken en zoeken en vaak op de bek gaan. Al bereik ik ook wel resultaten.
Alleen die angst is er steeds, het gevoel niet liefgehad te worden als ik me niet constant wegcijfer. En daar kan ik echt panisch over worden (niet letterlijk natuurlijk, maar zo voelt het wel).
Bedankt voor je antwoord in ieder geval!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Lifeisgreat: ik heb nu je reactie hier gelezen, dus na mijn reactie bij mijn antwoord en ik denk dus inderdaad, dat het punt zelfrespect is.
Misschien per PB?
Kristal
11 jaar geleden
Oh ja, ik snap wat je bedoelt denk ik, die angst zit opgeslagen in al je cellen. Als je voor jezelf opkomt, ben je niet lief... en word je niet meer liefgehad.
Inderdaad, dat kleine meisje.
Toen ik het las, dacht ik: ze zou misschien iets, een popje of zo, kunnen vinden die haar aan haar kleine meisjeszelf doet denken. En steeds als de angst toeslaat dan kan je het popje troosten, geruststellen en vertellen: Kleine Liveisgreatje, wees maar niet bang want ik ben jou maar tegelijkertijd een volwassen vrouw en ik zal je altijd liefhebben en beschermen. Misschien heb ik dat in het verleden te weinig gedaan maar vanaf nu zal ik je aandacht geven als je bang bent. Dit kan een begin zijn van het houden van je eigen zelf, niet van degene die je ouders probeerde je te laten zijn (hoe goed zij het ook bedoelden!), maar van jezelf.
Geef jezelf complimenten als je iets goed doet, kijk elke morgen in de spiegel en zeg, terwijl jij jezelf recht in de ogen kijkt: Lifeisgreat, ik hou van je.
(Toen ik dat zelf deed, kon ik in het begin de spiegel wel meppen ;-)).
Het kleine meisje is blijkbaar nog te bang om zichzelf te zijn, neem jij haar maar aan de hand (of in de hand als het een heel klein popje is ;-)) en help haar en jezelf daardoor. Ergens lees ik dat je een lachebekje bent, heerlijk!!
Maar durf ook niet te lachen als je gewoon iets echt niet leuk vindt. Ik sta ook bekend bij mijn collega's als een vrouw die altijd lachend op haar werk komt, dat doe ik ook maar ik durf nu ook bedenkelijk te kijken wanneer ik het ergens niet mee eens ben. En nu hoor ik van hen: je lacht veel maar je laat ook niet over je lopen. Daar klinkt respect doorheen.
Misschien is het wel zo eenvoudig: jij hoeft alleen maar jezelf te zijn om respect te ontvangen. Echt te zijn.
Liveisgreat te zijn. Ik voel in ieder geval respect voor het feit dat je naast je wijsheid en vaak zinnige antwoorden naar anderen je tegelijkertijd zo kwetsbaar durft op te stellen over je relatie.
Jij bent in staat beiden te laten zien.
Mooi vind ik dat.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Helemaal eens met je laatste alinea Kristal!!!
Groot respect voor je Lifeisgreat!!! En wat je daarvoor schrijft ben ik het ook in grote lijnen en zelfs in de détails mee eens ;-)
Soms heb je hulp nodig van een deskundige, om inzichten te krijgen op dit gebied. En hulp in de zin van "truukjes" (dat kan naar overkomen, maar ik bedoel het absoluut positief) om jezelf te helpen weer in de volwassen-modus te komen. Om in staat te zijn je kinddeel te helpen, als volwassene.
Zoals je je eigen kind ook zou helpen.
Kristal
11 jaar geleden
Yep Wen,
ik zie het ook niet als truukjes maar als gereedschap om jezelf te herprogrammeren, al klinkt dat misschien heel zakelijk. Toch zijn wij vroeger ook geprogrammeerd, door ouders en omgeving die het over het algemeen heel goed bedoelden trouwens. Nu we volwassen zijn kunnen we onszelf weer ontdekken en onszelf laten zijn. Daar zijn soms gereedschap van buitenaf voor nodig.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Dat is een beter woord ja "gereedschap". Nieuwe mogelijkheden om jezelf te helpen.
Leren om die oude "bandjes" in je hoofd uit je kindertijd, die alsmaar draaien en draaien zonder dat je het je nou heel erg bewust bent, te veranderen in nieuwe en helpende programma's ;-)
liveisgreat
11 jaar geleden
@wendy : sorry, maar wat is "pb" juist?
@kristal : Mijn ouders... das een hoofdstuk apart hoor. die bedoelden het echt niet altijd goed, veel te veel problemen met zichzelf. Ik heb het al es verteld denk ik, maar goed....
Mijn moeder was soms ronduit wreed (door oorlogstrauma's etc.) en genoot ervan me compleet af te breken. Fysiek en psychisch. alhoewel ze me zeker ook graag gezien heeft, en nu met de juiste begeleiding wschl. ook een andere vrouw zou geweest zijn. Mijn vader was een militair met als slogans : tucht,gehoorzaamheid, discipline enz... Dus nooit plaats voor mijn kleine kwetsbare kant. Als mn moeder zei "dat kind maakt me nog gek" begon hij gewoon op ons te kloppen (vooral op mij, de oudste).
Plus dreigde mn moeder "ik sterf nog door jou" of "ik maak je nog es kapot". En mn vader was compleet onverschillig, ging drinken als we alleen thuis zaten (we zaten opgesloten op terras). Het enige waar hij nadien om maalde was het gezeur van mn moeder (die tot 23 u werkte). Nadien ook toonde hij zich een vertrouwensfiguur maar verraadde me ook vaak om zijn vel te redden tov mijn moeder. Daar was hij nl. erg bang voor op één of andere manier, hij deed alles voor haar om haar te behagen. Behalve als hij gedronken had of heel af en toe als hij "het kreeg" (dus het beu werd en een woedeaanval kreeg). Maar mijn moeder kon hem altijd terug ter orde roepen en dan was hij nog kleiner dan een worm.
Ik was de oudste dochter, moest heel heel hard werken thuis, mocht zelfs nooit moe zijn of dergelijk, mocht niet zeggen dat ik het te warm of te koud had etc. En kreeg onredelijke straffen, zoals in het hondenhok slapen als ik geen 80/100 haalde op school of 1000 keer schrijven "ik moet mijn kamer opruimen".
Veel van die dingen zie ik - weliswaar in een andere vorm en natuurlijk minder extreem - ook terugkomen in mijn relatie. Het punt is dat je, als je dat als kind "gewend" was, niet meteen als ongewoon beschouwt. Je projecteert je zielepijn op je partner, en gaat hem of haar dan verwijten. Terwijl natuurlijk die zielepijn moet genezen. Ik herken ook veel van mn ouders in mn partner : die onverschilligheid naar mij toe, de "moeder" voor wie alles gedaan wordt en voor wie hij bang is (en tegen wie hij net als mijn vader ook liegt om zn vel te redden), dat harde, het niet kunnen laten zien van mn kleine ik enz....,
liveisgreat
11 jaar geleden
Als je echt zelfrespect hebt, trek je allicht ook andere soorten partners aan . Maar ik plooi me dan om te voldoen aan iemand die mn zelfrespect naar beneden haalt in de hoop dat dat ooit verandert. Net als ik me uitsloofde bij mijn ouders.
Voordeel : wij (de kinderen) waren veel alleen en ik heb heel heel goed mn plan leren trekken, groot probleemoplossend vermogen. Al van jongsaf aan grote interesse in de menselijke psyche (mocht helaas niet studeren) en alles wat erbij hoort en er ondertussen héél veel over gelezen. Vandaar mssch wel mn inzicht in problemen van anderen, maar leuk om te horen toch.
Maar goed, als ze niet thuis waren hebben we ons echt goed geamuseerd (behalve in die terrasperiode natuurlijk, dat was afzien).
Om maar te zeggen : dat zelfrespect is me niet met de paplepel ingegeven. Daar zit heel wat angst op. Die tip van dat kleine meisje daar wil ik we es over nadenken.
Maar ik voel dat ik het gewoon niet gewend ben om te denken vanuit zelfrespect. En dat doet me de das om. Wat je schrijft Wendy H : een herprogrammering is echt nodig. Inderdaad, Kristal, heel vaak tegen mezelf zeggen dat ik van me hou maar ook dat ik fouten mag maken enz. Want één van de dingen waar ik nog steeds van terugdeins is van onterechte kritiek : ik weet dan gewoon op dat moment niet wat te antwoorden (nadien weet ik het dan vaak wel, maar dan is het te laat natuurlijk). Ik word gewoon bang en klap toe. Dat is een ondefinieerbare angst, heeft zelfs niks te maken met degene die kritiek uit (ik ben dus niet persee bang van die criticus, die angst zit veel dieper).
Dus Kristal wat in mijn cellen zit is : als ik niet lief ben word ik niet liefgehad en is dat ook wel gevaarlijk. En op de één of andere manier ben ik er nu aan toe om dat gevaar in de ogen te kijken, me er niet meer door te laten overrompelen. Maar de angst die dat teweeg brengt is niet zo makkelijk. Mijn vriend "straft" me nu bv. omdat ik afstand neem (heb ik ook even nodig na de voorbije beslommeringen en ook voor mezelf) dus ik hoor hem niet de hele week. En dan krijg ik dus angst. Voor wat? vooral voor niet meer liefgehad te worden. diep van binnen : voor slaag? (alhoewel hij dit zeker nooit zou doen).
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
PB = Persoonlijk Bericht. Alles overlezend denk ik: petje af, dat je zelf al zoveel inzichten hebt gekregen!
Om dit op te lossen voor jezelf, NOG meer begrip te krijgen, verbanden te leren zien, en tips en oefeningen om vooral je gedachten, de onbewuste, te veranderen: deskundige hulp!
Die krijg je dan helemaal op jou persoonlijk afgestemd van iemand met kennis van zaken.
Algemene tips, daar zal je vast veel mee kunnen, maar ik vraag me echt af of dat voldoende is voor je.
Ik ben geen expert, maar zo'n jeugd heeft grote effecten op iemand. Dat mag je gerust traumatisch noemen.
liveisgreat
11 jaar geleden
ja dat was ook traumatisch. gelukkig heb ik een deel van mijn kindertijd bij mijn grootmoeder kunnen doorbrengen en dus enige stevige basis gekregen. het is allemaal begonnen toen ik schoolplichtig werd en naar huis moest.
Ik heb het ergste denk ik verwerkt (ben hele vele jaren in therapie geweest) plus denk ik ook dat dit mijn levensweg was. Ik geloof in reïncarnatie, dus het is voor mij de kunst om over deze trauma's te geraken, en te leren vergeven. Nu heb ik al verschillende stappen gezet :: ben toch gaan studeren (op latere leeftijd), heb een eigen huis gekocht, heb een dot van een dochter die ik heel liefdevol heb trachten op te voeden (misschien wel een beetje té liefdevol (ik bedoel ze moest nooit helpen thuis, ik probeerde het haar zoveel mogelijk naar haar zin te maken en mssch. heeft ze hierdoor wat te weinig "ruggengraad", Maar dat is m.i. normaal als je geen voorbeeld hebt hoe het wél moet. Dat opvoeden van mijn dochter is ook pas gelukt na zware therapie, de eerste jaren bakte ik er echt niks van. Heb enorm diep gezeten toen, maar de moed genomen om in therapie te gaan drie jaar en daar is alles uit gekomen. Nadien ging het me veel beter. Nadien nog een aantal therapiën gedaan, gestalt, EFT, psychodrama en andere.
Wat er nu af moet is de tweede laag. Hetgeen er overblijft als de zwaarste trauma's "verwerkt" zijn. Die bepaalde partnerkeuze, dat underdoggevoel, de moeilijk aansluiting bij andere mensen (het gevoel dat niemand me leuk vind als ik niet zus of zo doe bv.), het feit dat ik voor mijn werk wel goed kan onderhandelen waarbij anderen profijt hebben maar niet voor mezelf (al is dat ook gebeterd)... Aan de andere kant ben ik soms verwonderd van welke kracht ik ondanks alles heb. Ik ben sinds mijn pubertijd altijd iemand geweest die zijn nek uitstak in groep, en ook durfde tegen een groep in te gaan. Geen meeloper. Om maar te zeggen : die jeugd heeft me ook kracht gegeven ook voordat ik therapie volgde.
Misschien zou het niet slecht zijn opnieuw in therapie te gaan. maar hier in België is dat allemaal zo duur, 60 € per keer en dat lukt me echt niet op dit moment (ik heb nog heel veel echt dringende kosten voor de renovatie van mijn huis en verdien niet zoveel).
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Je bent dus een zeer sterke vrouw!
Misschien moet je voor jezelf heel goed gaan nadenken, of je voor die laatste stappen niet tóch wat hulp nodig hebt. En jezelf dat ook gunnen, tenslotte gaat het om JOU!!!
Jezelf informeren wat de mogelijkheden zijn. Ik woon in Nederland, dus kan je daar niks zinnigs over adviseren.
je kunt niet met iedereen door een deur en dat geldt voor iedereen! accepteer dat er mensen zijn die anders denken en laat hun hunzelf zijn en laat jou jezelf zijn!
zodra je het loslaat zul je veel luchtiger en gelukkiger door het leven gaan en de dingen kunnen laten voor wat ze zijn.

mooi motto;
"kun je er iets aan doen, doe het dan, kun je dat niet, maak je dan ook niet druk"

Wees jezelf :o)
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding