ik kan iemand die me erg lief is niet vergeten, leid ik aan een stoornis?

Je hebt eerder een stoornis als je juist wel iemand vergeet die je lief is.

Nee dit is erg normaal

Als jij iemand je lief is mist, doordat diegene weg is, of overleden, is dat volstrekt normaal.
Het wordt een ander verhaal als je na lange tijd nog steeds je hele leven bepalen door het gemis.
Stel iemand overlijdt of verbreekt een relatie. Dan zul je rouwen, pijn en verdriet hebben. Dat slijt, langzaam, en vlamt soms weer heftig op als je een bepaalde geur ruikt, een liedje hoort, iets ziet dat je aan diegene doet denken en zo het gemis weer zo schrijnend voelbaar maakt.
Als je na een jaar nog steeds niet verder bent dan hele dagen huilen en/of niets kunnen doen wegens het gemis, dan zou ik je adviseren hulp in te roepen om dit een plaats in je leven te geven, zodat jij verder kunt.
Maar vergis je niet: veel mensen lijken 'gewoon' door te gaan, juist omdat dagelijkse dingen ze houvast kunnen geven tijdens rouw. Dat betekent niet dat ze geen verdriet hebben, alleen dat het niet zo zichtbaar is op de momenten dat jij die personen ziet.
Iedereen heeft z'n eigen manier hiermee om te gaan, en niemand kan je vertellen hoe het 'moet' - het enige dat vaststaat is dat het langzaam moet slijten zodat jij je leven weer kunt oppikken.

het zou pas alarmerend zijn als je iemand kan vergeten die je lief is.

als iemand speciaal is (op welke manier en om welke reden dan ook) dan zit je hier als het ware emotioneel een beetje aan vast.

om welke reden dat is zou je zelf moeten gaan. ben je elkaar dierbaar? ben je bang deze persoon te kwetsen?
voel je je er niet prettig bij? of juist wel maar weet je niet wat je er mee moet?

of het nu gaat bij een relatie die beëindigd is, een hartsvriendin die verhuisd naar verweggistan, een dierbaar persoon verliest door overlijden etc. kan allemaal even heftig voelen.

feit is: je HOEFT iemand niet te vergeten (waarom zou je?)
in het begin is het gemis, onbegrip, soms frustratie, maar ook onzekerheid. er komt van alles bij kijken en soms weet je misschien zelf niet wat je voelt.

omdat het een algemene vraag is weet ik niet waar de schoen wringt. maar in het algemeen is het zo:
het heeft tijd nodig, maar het wordt minder intensief en minder heftig. iemand missen is niet erg, emotie voelen is ook niet erg, verward zijn is niet erg. wat je voelt is niet erg. het is pas erg als je gaat twijfelen, en het anders wil gaan voelen dan hoe je het voelt.

realiseer jezelf: het hoort erbij en het is nodig om je emotioneel los te maken.
op die manier kan je accepteren en aanvaarden, en krijg je de regie over je emotie, doen en denken weer terug en kan je zonder beperking de draad weer oppakken.

omdat het een proces is gaat het bij elke mens op een andere manier, andere volgorde en is de ene er sneller meer dan de andere.

ga dus niet aan jezelf twijfelen, stop je gevoel niet weg, maar blijf wel met de beentjes op de grond staan en laat je er niet door meeslepen 24/7.

dus een stoornis? welnee!!! gefeliciteerd zelfs: je bent een mens, met emotie en gevoel.
helemaal niets mis mee!!
als kan emotie en gevoel soms tegen je lijken te werken, wees blij dat je het hebt.
als niemand speciaal voor je kan zijn dan zou je je misschien zorgen moeten gaan maken. en dan nog zijn er veel meer mogelijke oorzaken dan een of andere stoornis.