moet je personen dwingen om contact te zoeken als ze aan sociale fobie lijden?

nee. maar een duwtje in de rug geven is goed. zeggen dat je 'gewoon' mee moet gaan is voorbijgaan aan je gevoelens. ik zou het zo zeggen:

ik begrijp je spanning en je hoeft niks. Jouw leven, jouw keus. Bedenk wel dat als je het niet doet, je achteraf spijt kan krijgen. Misschien kun je weg als het niet gaat?

Niets 'moet'. Daarbij: of en hoe je van socio/pleinvrees afkomt zal een psycholoog wel weten, misschien zelfs je huisarts wel.

't Is wel een lastige fobie natuurlijk, bij spinnen kan ik me nog voorstellen dat je ze kunt vermijden, of met een grote schoen aan de buis van een stofzuiger plat kunt maken (huisspinnen).

Het is natuurlijk niet eenvoudig met een fobie te leven. Een fobie is een onevenredige angst voor een in wezen onschuldige prikkel. Met andere woorden : iets wat in wezen totaal ongevaarlijk is, veroorzaakt doodsangst. En die angst is reëel. Door de angst ga je verkeerd ademen, waardoor je ook andere symptomen ontwikkelt. Waardoor de angst nog versterkt wordt.
Het is heel normaal dat mensen die niet aan fobieën lijden, dit niet kunnen begrijpen
Aan de andere kant zou het ook zonde zijn om je hele leven gebukt te gaan onder deze angsten en daardoor vele leuke ervaringen te missen. Welke fobie dan ook verergert als je de prikkel gaat vermijden. Vermits het over doodsangst gaat, zal je pas "genezen" als je door geregelde blootstelling merkt dat je in groepen of op grote pleinen in leven blijft. Bv. gedragstherapie werkt op die manier, blootstellen aan de prikkel en tegelijk relaxatie en ademhalingstechnieken leidt op relatief korte termijn tot positief resultaat. Ook visualisaties, waarbij je je de prikkel voorstelt, en visualiseert dat het allemaal goed loopt, zijn effectief.
Het punt is dat, als men je gaat dwingen, het een beetje aanvoelt alsof men je in een ravijn wil duwen. Met andere woorden : je wringt tegen en ontwikkelt nog een grotere angst. Plus heb ik sowieso bezwaren als er vanuit een geloof een verplichting is om bepaalde dingen te gaan doen. Ik vraag me dan ook af waarom deze mensen je zo graag naar die bijeenkomst willen krijgen : omwille van jou of omwille van een soort verplichting tov hun geloof. Maar dit geheel ter zijde.
Samenvattend zou ik zeggen :
- Neem de macht terug in handen en maak een keuze.
* In feite is zo een geloofsbijeenkomst een gedroomde kans als eerste stap om te leren je veilig te voelen in groepen. Je zit samen met mensen die dezelfde overtuiging hebben, blij zullen zijn dat er erbij bent en je weet dat niemand je kwaad zal doen. Je kan op voorhand met visualisaties en rustige ademhaling al "oefenen" en je voorstellen dat iedereen lief tegen je is, dat je compleet veilig bent enz.
* Aan de andere kant mag jij ook perfect kiezen om de confrontatie deze keer niet aan te gaan. En daar hoef je je ook helemaal niet voor de verantwoorden noch schuldig te voelen.
- Ongeacht of je meegaat of niet, ga met je fobieën aan de slag. Ga naar een gedragstherapeut of volg een andere behandeling. Lees boeken van mensen die van hun fobie zijn afgeraakt. Zoek veilige kleinere groepen waar je je wel okee kan voelen.
succes!

Ik zou me niet laten dwingen, maar er goed over nadenken wat je zelf wilt. En het kan verstandig zijn om professionele hulp te zoeken. Zodat je stapsgewijs en op een verantwoordelijke manier verder kunt komen. Dus forceer niets zou ik zeggen!

"Dwingen" gaat iets te ver.
Maar naar mijn idee kan het wel goed zijn iemand te motiveren om zoiets wel te doen.

Het lastige van een fobie is, dat je deze (gedeeltelijk) kan leren overwinnen door juist de confrontatie aan te gaan met je angst. Dus door dingen wel te doen die je eng vindt en die spanning oproepen.
En juist doordat ze voor angst en spanning zorgen, heb je zelf de neiging om ze uit de weg te gaan.
Een "schopje onder je k*nt" van iemand anders kan dan helpen om iets wel te doen.

Maar de lat moet ook niet te hoog liggen.
Het kan goed zijn om iets te doen wat net buiten je grenzen ligt. Maar iets wat te hoog gegrepen is, kan juist weer een negatief effect hebben.

In dit geval is het dus maar net hoe moeilijk je het vindt om naar die bijeenkomst te gaan.
Als het een beetje moeilijk is, maar nog wel te doen, zou ik zeker gaan.
Anders niet.

Stoer trouwens dat je deze vraag hier durft te stellen!

laat je nooit dwingen.
Als je er zelf graag naar toe wil, kan je wel specifieke hulp vragen. Bijvoorbeeld iemand vragen bij je te blijven en je niet "alleen" achter te laten. Iemand met wie je mee kan rijden, zodat je niet in paniek nog zelf achter het stuur moet. Iemand die jou begrijpt, en gewoon even een kneepje in je hand geeft als je dat nodig hebt. Zo heb je bij voorbaat geregeld dat je steun hebt, mocht je toch in paniek raken.

Vanuit mijn eigen ervaring gesproken vind ik van niet. Dwingen is forceren. Ik vond het prettiger dat ik uit eigen beweging mezelf over een drempel heenzette om mnaar een persoon te gaan, eentje maar en niet gelijk duizend. dat al ten eerste. Ten tweede, is het prettig als diegene jou wil helpen door jou precies op te wachten waar jij zegt aan te komen. Ik vind het forceren als je gelijk als gevoelig persoon tussen 1000 mensen gepropt wordt waarvan je van alles opvangt.
t is handiger als mensen eerst een stuk met je gaan lopen en het je dan zelf laten doen, das misschien nog wel forceren, maar van angst kom je af door jezelf ermee te confronteren en erin te duiken. Kom je angst onder ogen, duik erin. Dat doe je door zelf te doen. En ook door zelfonderzoek, want als je weet waar die angst nu precies vandaan komt is het halve werk al gedaan. En ook de confrontatie maakt dat je dat waar je bang voor bent ook kunt ondergaan en bevestigt wordt van "hey het valt eigenlijk best wel mee.

dwang is puur forceren, en kan je het in de hand werken.

steun is een heel ander verhaal, dus maak ze duidelijk dat het geen onwil is, maar een angst waar je zelf ook geen grip op hebt.

dit soort dingen zijn een moeilijk en vaak lang proces, wat je niet even af kan dwingen door het 'gewoon even te doen'.

het gaan niet om het doen, maar om het gevoel wat je erbij hebt (en wat het oproept in dit geval)

al zou je het doen, dan wil het nog niet zeggen dat je er bij geholpen bent.

dwingen moet je dus NIET doen is mijn mening (heb een dochter met een sociale fobie) maar stapje voor stapje begeleiden.

wat nieuwe dingen betreft bedenk ik me altijd:
niet voorop lopen want ze kan niet altijd volgen
niet achter haar lopen want ze weet niet altijd de weg.
maar gewoon naast haar lopen, zonder dwang maar er voor haar zijn zodat ze terug kan vallen en ik haar kan steunen.

dus stapje voor stapje, i.p.v. iemand in het diepe te gooien.
je moet de tijd, het vertrouwen, de ruimte en de kansen pakken en krijgen om je bij elk stapje toch prettig te voelen. als je hebt ervaren dat je idd wat overwonnen hebt (hoe 'klein'het stapje ook is) kan je weer een stapje doen.