Hoe moet ik omgaan met mijn neerslachtigheid?

Allereerst is het goed om te weten dat, wat jij hebt niet uitzonderlijk is, en ik kan niet zo goed inschatten hoe jouw ' negatieve' periodes zijn, maar ik durf toch te zeggen dat het bijna normaal is, iedereen kent dergelijke periodes en in de pubertijd zijn ze vaak heftiger.
Maar wat moet je ermee en hoe ga je ermee om?

Bedenk dat het bij het leven hoort, ups en downs, ga niet zitten denken, bah ik ben zo negatief, maar bedenk, mmm ik ben weer eens even negatief, bah niet leuk, maar gaat weet over.
Ik kan me ook erg verbazen over de dingen waar anderen zich druk over maken, die ik dan werkelijk zo overbodig en onbenullig vinden, ik bedenk dan altijd maar, ben blij dat ik daar allemaal geen last van heb.
Het hele overdreven kerst gedoe is aan mij ook niet besteed, net als mijn verjaardag, ook daarin ben je zeker niet de enige.

Wat je schrijft over gevangene en mensen met kanker kan ik wel uitleggen.
Als je hoort dat je kanker hebt, stort je wereld in, je bent gewoon verbaasd dat het leven om je heen gewoon doorgaat, mensen doen boodschappen, laten de hond uit, dat lijkt op zo'n moment echt helemaal onlogisch, maar na verloop van tijd moet je zelf ook weer mee doen met de dagelijkse dingen, je komt in een proces terecht wat heel heftig en confronterend is, maar wat je vooral leert dat leven niet vanzelfsprekend is, en met die ervaring kan je veel aan. Mijn man stierf 7 jaar geleden aan kanker en is bijna 2 jaar ziek geweest, die twee jaar waren natuurlijk moeilijk, maar ook heel fijn, omdat we ons realiseerde hoe bijzonder het was om samen te zijn.

Het leven is niet altijd leuk, maar schrijf eens in een schriftje waar jij blij van wordt. Van je hond die kwispelend op je afkomt, een voldoende voor een proefwerk waar je hard voor geleert hebt, een onverwacht complimentje, mooie bloemen.......enz.
Als je je dan eens down voelt, lees je je ' blije dingen schrift' , daar wordt je altijd weer een beetje vrolijker van.
Maar denk vooral niet dat er iets mis is met je.

Wel kijk eens hier: je bent in de pubertijd, op weg naar de volwassenheid. En alhoewel je ook veel lol kunt hebben in die periode, is het ook een tijd van veranderingen in jezelf en grote onzekerheden. Ik was als teener ook vaak neerslachtig dus lijkt het me niet abnormaal.

Verder is het winter met weinig uren daglicht en veel uren duisternis plus dat het weer ook vaak slecht is. Daar wordt een mens ook niet vrolijk van. Maar nu gaan we weer de goede kant op; de dagen lengen gelukkig weer. Dat is al een lichtpuntje.

En ja, er zijn mensen die ondanks ziekte of gevangenschap positief blijven. Zij genieten van iedere dag die hun gegeven wordt. Als je de liefde leert kennen zal je begrijpen waarom mensen zich druk maken over hun relaties. Het leven is daar echt wel belangrijk genoeg voor. Maar ik zou graag van jou horen waar jij het leven dan belangrijk genoeg voor vindt.

Je hebt geen zin in je verjaardag en kerst vind je ook maar zozo. Maar misschien valt het straks allemaal mee en heb je toch leuke dagen.

Als je reden hebt bang te zijn voor een hartaanval zou ik er eens met m'n huisarts over praten. Maar mij lijkt dat je die pijn en hartkloppingen krijgt vanuit je angst en niet omdat er werkelijk wat met je hart aan de hand is.

Het genieten komt weer terug, maar het zal anders zijn dan voor je dertiende. Voor die tijd genoot je onbevangen van alles en nu ben je tot besef van de dingen gekomen. Daar moet je je bij neerleggen en er vrede mee sluiten. Het is de prijs die je betaalt voor het volwassen worden en dat proces kan je niet tegen houden.

Ik wens je heel veel sterkte want ik begrijp dat je het moeilijk hebt. Alvast gefeliciteerd met je verjaardag en een goed nieuw jaar toegewenst.

Hoihoi!
Dapper van je, om zo open over wat je voelt te vertellen. Geen enkele situatie is gelijk en gelijke dingen worden anders beleefd. Ik ervaar mijn dip-periode anders en toch kan ik volgen wat je beschrijft.
Ik praat van 'periode' omdat je voor jezelf niet wilt dat 'het' blijft, maar dit is nu de tweede keer dat ik er zonder pilletje niet uit kom...:-(
In jouw verhaal zeg je niets over medicijngebruik, wel behandeling bij psycholoog.
Heel geleidelijk zak ik weg en ervaar alles steeds negatiever. Niet fijn voor jezelf (en omgeving). Hiervoor gebruik ik nu fluoxetine. Er is een stofje die bij mensen maakt dat je de dingen positiever ervaart. Het niveau van dat stofje is soms gewoon te laag. Als ik met het medicijn begin, dan langzaam verandert mijn kijk op de dingen en de mensen om me heen. Ik kan je vertellen dat je weer genieten kunt van kleine dingen, dat je plezier hebt van contact met mensen en dat elke indruk die je krijgt ineens vergezeld gaat met humor ipv die negatieve golf. Echt!
Soms denk ik: hoho, zó grappig was het nou ook weer niet...! Maar ik ben wel blij dat ik alles weer positief kan zien, beleven, benaderen. Wel gedoseerd vrolijk gedragen, dus.
Mijn huisarts heeft begrip voor deze ondersteuning en ik hoef geen specifieke psychologische begeleiding. Ik ben verstandig en zo kom jij ook over!
En als je dit stofje mist, ja, dan kan het dat je vaker uit dat dal getrokken moet worden.
Ik hoop dat jij een arts hebt die jouw deze oplossing wil aanreiken, althans: laten proberen.
Heel veel succes!

Hoe je om kan gaan met neerslachtige buien is per persoon verschillend. Daarnaast zijn er vele manieren en zijn er óók nog es vele redenen, waarom iemand neerslachtig is.
Mijn vraag is ook, na het lezen van je tekst: is het neerslachtigheid, bijvoorbeeld vanuit je puberteit, waar deze buien voor velen bijhoren, of ben je depressief?
1 van de dingen, die je kunt doen, is professionele hulp zoeken. En dat heb je gedaan. Dat zie ik als een grote stap en ook hartstikke goed van je!
Je schrijft, dat je psychologe niet veel voor je kan doen en dat je het vooral zelf moet doen.
Ik kan me niet voorstellen, dat ze het bij die opmerkingen heeft gelaten: ze heeft je vast ook adviezen en mogelijkheden gegeven.
Inderdaad is het zo, dat je het vooral zelf moet doen, maar: dat hoef je niet alleen te doen, daar kan ze je heel goed bij helpen!
Een grote stap is, om daarvoor open te staan en jezelf uit te dagen om te gaan uitproberen, samen met haar.
Bespreek je gedachten en gevoelens met haar en kijk, waar je samen mee aan het werk kunt gaan.

hoi! ik ben 18 en heb dit gevoel al vanaf mn 9e. toem begon bij mij de ellende. probleem hier, probleem daar het maakte niet uit of ik had wel weer wat. waarschijnlijk zit jij met teveel opgekropte gevoelens, maar ik weet natuurlijk je situatie niet. je moet hier zoveel mogelijk over praten. ga naar een vriend(in) of familie lid en uit je gevoelens, huilen, lachen, alles mag. werkt dit niet? neem even contact op met de huisarts. hij/zij kan kijken wat ie voor jou kan doen. wat ik je ook kan aanraden is om yogalessen te volgen om jezelf te leren ontspannen, want meestal word je heel erg gespannen als je denkt dat er wat aan de hand is. haptonomie therapie kun je ook volgen, eigenlijk hetzelfde als yoga maar dan met een stukje praten erbij.

ik heb nu een best lang verhaal getypt maar ben vergeten te zeggen dat het misschien aan de puberteit ligt. doe iets waar jij je prrttig bij voelt. wil je hulp zoeken, doe het dan, wil je het niet, dan moet je het ook niet doen. ik persoonlijk denk dat jij je teveel opzadelt met dingen waar je eigenlijk vrij weinig druk over hoef te maken. maar jij bent degene die zelf het antw weet
Succes

Hoe moet ik omgaan met mijn neerslachtigheid, vraag jij je af en dat is op zich al positief.

Velen berusten erin dàt ze nu eenmaal neerslachtig zijn.

Als de puberteitsjaren komen, verandert er heel veel aan je en in je.

Dus niet alleen lichamelijk treden er gigantische veranderingen op..maar ook innerlijk.

Door al die veranderingen gaan jongeren, in het bijzonder meisjes, zich o.a. vreselijk onzeker voelen vaak weten zij ook geen weg met hun, dikwijls tegenstrijdige, gevoelens.

Het ene ogenblik zijn ze buitensporig blij en het volgende moment kan die blijheid ineens omslaan in een grote neerslachtigheid..waarbij dikwijls spontaan huilbuien optreden.

Ik vertel je dit alles om je aan te geven dat, hetgeen jouw leven nu zo zwart maakt, vermoedelijk niet iets is dat zich blijvend zal manifesteren.

Naarmate je volwassener wordt..zal je neerslachtigheid gaan afnemen..tenzij...er zich geen of te weinig endorfine in het lichaam bevindt.

De hersenen van sommige mensen produceren namelijk géén of te weinig van de stof die je kunt zien als een natuurlijke, door het eigen lichaam vervaardigde, morfine.

Dit is de stof die jou de kracht geeft..moeilijkheden te overwinnen, pijn te kunnen doorstaan enz.

Als jouw lichaam deze stof in onvoldoende mate aanmaakt, mis jij geheel of gedeeltelijk het vermogen jezelf weer uit de put te halen.

Je zou je arts kunnen vragen een onderzoekje te doen naar de hoeveelheden endorfine die zich in jouw lichaam bevinden.

Is er sprake van een tekort..dan kun je medicamenten krijgen die deze tekorten aanvullen en ben je van de ellende verlost..zolang je je (vaak een toevoeging bij een antidepressiva) pillen maar slikt.

Als je lichaam de endorfine wèl in voldoende mate aanmaakt..gaat het waarschijnlijk om een psychische aangelegenheid en behoef je hulp van iemand die niet alleen het vermogen heeft jou op te vangen ten tijde van je depressie maar er ook altijd voor jou is..

Hopelijk kun je je een beetje optrekken aan mijn woorden. Ik wens je heel veel sterkte en een goede (psychische) hulp toe..

Als je meer wilt weten omtrent dit onderwerp..dan mail je mij maar.

Groetjes,

Ton

Hoi Laura,

Beweeg! Ook al heb je daar helemaal geen puf voor. Het helpt echt. Met flinke passen door het bos wandelen of gewoon in de wijk. Of dansen. Het helpt altijd. In het begin niet zo, maar ff volhouden.

Het klinkt eigenlijk of je depressief bent. Genoeg reden om even naar de huisarts te gaan. Die kan je waarschijnlijk wel helpen. Het is helemaal niet vreemd hoor. Veel mensen hebben dit.

Nog iets, wat bij jou (onbewust) misschien kan spelen:
Voor veel mensen is deze periode een beetje triest. We zien reclames en tv-beelden, waarbij een gezin gezellig en lachend in kabeltruien voor de open haart zit met een golden retriever aan de voeten. Dit is voor veel mensen geen realiteit. Verre van zelfs. Dat maakt een beetje triest. Ook al zeg je tegen jezelf dat je je er niks van aantrekt.
Bovendien is het weer donker en komt er weer een nieuw jaar aan. Vaak maken mensen dan de balans op, om erachter te komen dat ze weer niet hebben gedaan waar ze van droomden.

Laura, vergelijk je niet met anderen en al helemaal niet met de gezelligheid van de tv. De meeste mensen zijn ongeveer als jij. Geloof mij maar. Maak er het beste van en BEWEEG!

Nog iemand net als mij, ga eens bedenken waar je echt waarde aangeef in je leven.

Dit is misschien wel een beetje hard maar je ben pas 16 en ik denk niet dat je een serieuze relatie heb gehad, misschien als je iemand vind die echt van jou houd dat je er dan anders tegen aankijk.

In huidige leven van tegenwoordig ga het nergens over, ik heb hetzelfde als jou en geef totaal nergens om en bijna niks interesseert me. Tegenwoordig draai als om materialistische dingen macht en geld ( allemaal troep waar de mensheid niks aan heeft) Persoonlijk help het mij om mensen te helpen ( zoals op deze site, vrijwilligerswerk, vrienden en familie helpen).

Onthou, eerlijk waar onthou dit.... Je leef maar 1x dus wat wil je zelf??? Een leven vol negativiteit, ellende en angsten?? Of ga je keihard aan jezelf werken en jezelf en anderen gelukkig maken???

Ik hoop dat je mijn boodschap een beetje begrijp, ik herken mezelf erin dus ik hoop dat je snap wat ik bedoel.

Sterkte, mocht je er nog niet uitkomen stuur me maar een bericht.

ik heb bijna dezelfde symptomen
ik weet dat het heel erg is...
maar ik heb hier ook (nog) geen antwoord op

Het is niet duidelijk of dit inderdaad een "periode" van neerslachtigheid is of iets meer fundamenteels. Je schrijft dat je psychologe niet veel voor je kan doen, maar misschien verwacht je ook teveel van haar. Ze kan het idd niet in je plaats doen, zoveel is zeker.
Allereerst zou er echter een diagnose moeten gesteld worden van waar je neerslachtigheid komt. Het lijkt me ernstig genoeg om hiervoor eens naar een gespecialiseerde dokter te gaan als je psychologe je niet verder helpt.
Natuurlijk is het zo dat de puberteit sowieso een niet zo makkelijke periode is, ook door hormonale veranderingen. Ik zou er echter voor waarschuwen te snel in die richting te denken als enige mogelijke oorzaak.