Wat gebeurt er als je vaak wordt teleurgesteld en veel tegenspoed je treft?

Dat hangt helemaal van het karakter van de getroffene af. De een gelooft allen nog maar in negatieve scenario's,, de ander wordt alleen maar sterker. De mens kan een ongelofelijke veerkracht en vertrouwen opbrengen in zijn leven. Even zo goed zijn sommige mensen niet in staat, zoals jij zegt, nog te accepteren dat het leven beter wordt.

Dit zal inderdaad van het karakter van iemand afhangen.
Iemand die bijvoorbeeld heel negatief is, zal alleen maar negatieve dingen blijven zien en zich daarop gaan focussen.
Hij/zij zal in een slachtofferrol belanden.
Eigenlijk slachtoffer van een negatief leven vanuit zijn/haar oogpunt bekeken.
Als er dan inderdaad iets positiefs gebeurt, kunnen ze daar moeilijk mee omgaan, waarschijnlijk worden positieve dingen ook minder snel opgemerkt.
Iemand die positief is, blijft ondanks alle tegenspoed en teleurstellingen altijd lichtpuntjes zien, alleen zal deze persoon wel gehard worden door het leven.
Maar hoe hard het leven ook is, deze persoon zal er met alle kracht weer een draai aan weten te geven.
Dit tot een volgende gebeurtenis.
Denk dat ook je opvoeding hier mee te maken heeft, want je opvoeding bepaald ook voor een gedeelte je karakter.

als je denkt dat tegenspoed je treft zal het niet makkelijk zijn om positief te blijven, en zelfs van positieve niet te kunnen genieten (dat zal niet lang goed gaan, stilte voor de storm etc)

zie je tegenspoed als feiten die je anders zou willen zien maar waar je een oplossing voor wil vinden om te voorkomen dat je stil blijft staan kan je het ook zien als een uitdaging waarvan je alleen maar sterker kan worden.

kortom, het ligt aan de persoon zelf. de ene geniet optimaal, en de andere gaat zitten wachten op iets wat weer negatief is.

Wat er gebeurt heb je hier niet onder controle. Wél de manier waarmee je er mee omgaat. Doe je dat op een positieve wijze en met geloof dat het anders kan, dan zal het tij keren. Veel moed en possitiviteit !

Ik heb zelf een periode gehad waarin de gebeurtenissen steeds bleven stapelen, overlijden van mijn vader op vroege leeftijd, zelf behoorlijk ziek geweest, veel problemen op privégebied en nog meer "kleinere" dingen. Ik merk nu dat ik het moeilijk kan geloven als iets goed gaat en dat ik vrij regelmatig het gevoel heb dat mij iets heel naars boven het hoofd hangt. Vooral wanneer er al een tijdje niets gebeurd is. Ik blijf niet in mijn negatieve bui hangen, maar houd altijd wel rekening met het feit dat een goede situatie zo om kan slaan.

Verschilt per persoon. Ik denk dat de meeste mensen ontiegelijk negatief erdoor worden en sommige mensen er juist sterker door worden.

wel, dat vind ik nu echt eens een goeie vraag zie. Ik zie dat vaak gebeuren in mijn beroep als maatschappelijk assistente. Mensen die veel teleurgesteld zijn hebben het idd soms moeilijk als er hen iets goed gebeurt. Ze "verknallen" dat dan ook vaak, zodat ze terug in het oude patroon hervallen. Of ze geloven er gewoon niet in.
Ik ken zo een man die al enige mislukte huwelijken achter de rug heeft. Hij viel gewoonlijk op mooie vrouwen met mooie kledij en een mooie wagen etc. vrouwen die ook vielen voor zijn mercedes en villa. Hij vond het super dat hij dan bewonderd werd om zijn bezit.
Na enkele tegenslagen denkt hij veeleer "geef mij maar gewoon". Een wat witzwarte redenering natuurlijk,alsof alle mooie vrouwen sowieso miserie betekenen en op zijn bezit kicken, maar goed. Hij heeft nu een (naar ik vind) mooi vrouwtje ontmoet, maar een heel ander type dan de vorigen. ze is lief, warm en hartelijk, en laat dit ook blijken.
In ieder geval is hij nu bezig met die relatie te verknallen. Hij gelooft gewoon niet dat die vrouw van hem houdt omwille van hij zelf. Hij is er echt van overtuigd dat zij hem stiekem toch wil om zijn bezit, maar zo schijnheilig is om dat niet toe te geven. Dat doet haar zoveel pijn dat ze eraan denkt om weg te gaan bij hem. Als ze dit zegt denkt hij juist nog meer dat zijn hem in haar web wil wikkelen "om zijnbezit", ook al huilt ze van verdriet. Ik heb echt met haar te doen, maar kan met hem niet praten hierover. Hij zegt dan gewoon "je denkt toch niet dat ik naief ben?"
Zo heb ik nog veel mensen gekend. Hebben miserie, krijgen iets goeds, en geloven niet dat dat kan. En maken zo de dingen kapot. Zoeken jaren werk, krijgen een baan en maken ze om zeep omdat ze denken dat ze het niet waard zijn. Hebben jaren geen geld, erven een som en gooien ze over de balk omdat ze niet gewend zijn dat ze geld hebben.
Zijn bijna wantrouwiger tegenover het goed dat ze niet kennen dan tegenover hetgeen waar ze terecht wantrouwig naar zouden moeten zijn...
Gelukkig zijn er ook uitzonderingen hoor!

Hier zal geen eenduidig antwoord op te geven zijn, omdat het karakter van de persoon in kwestie heel erg meespeelt. Sommige mensen leren juist in tegenspoed alle kleine mooie dingen beter waarderen, anderen raken verbitterd en zien de mooie dingen niet meer.

Eén theorie over dit onderwerp is die van de aangeleerde hulpeloosheid. Deze aangeleerde hulpeloosheid is vastgesteld dmv experimenten met o.a. honden, en ook aangetoond bij mensen. Bij de honden uit dit bekende experiment deed men een proef die geconditioneerde hulpeloosheid liet zien. De honden werden in een soort hangmat zo neergelegd dat zij zich niet goed konden bewegen, en kregen dmv elektrische schokken een pijnprikkel toegediend. In die situatie kon de hond niet vluchten, dus het enige wat er gebeurde, was dat ze ineenkrompen van angst. Vervolgens werden de honden bevrijd uit hun hangmat, en in een open kooi werden opnieuw pijnprikkels toegediend. De honden kónden vluchten, maar deden dat niet. In plaats daarvan gingen ze zielig in een hoek liggen: ze hadden door het eerdere experiment geleerd dat vluchten niet kon, dat tegenstribbelen geen zin had, en daarom probeerden ze dat ook niet meer.

Ditzelfde type gedrag wordt wel gebruikt om het voortduren van een depressie te verklaren bij bepaalde patiënten. Of het gedrag van iemand met een hechtingsstoornis: als iemand al vroeg in zijn of haar leven leert dat je je beter niet kunt hechten aan mensen in je omgeving omdat ze toch niet blijven (denk aan iemand die jarenlang van pleeggezin naar pleeggezin is gegaan) dan heeft die persoon vaak ook in zijn latere leven moeite om zich aan iemand te hechten. Bij depressie kan dit mechanisme ook meespelen: iemand heeft om de één of andere reden altijd geleerd dat je geen controle hebt over datgene wat je overkomt, en dat je dus maar beter geen hoge verwachtingen kunt hebben/het maar beter allemaal over je heen kunt laten komen, en door die houding blijven ze hangen in depressieve gedachten, omdat ze daadwerkelijk alle goede dingen (de open kooi) niet meer zien, of ze niet doorhebben dat ze wel degelijk controle hebben over een bepaalde situatie, omdat ze weg kunnen lopen (zoals de honden).

Deze theorie gaat uiteraard niet op voor iedereen die in een depressie zit of voor iedereen die veel teleurstellingen heeft doorstaan, maar het is wel een patroon van gedachten en gedragingen dat je regelmatig tegenkomt.