Hoe moet ik met overspannenheid omgaan in de volgende situatie?

Jij en jou vriendin werken allebei. Misschien handig om een babysitter te regelen, ik denk dat jullie dat qua financien niet zo'n groot probleem is. Hoef niet per se een vreemde, maar kan ook een naaste familie, vrienden, buren?

Toegevoegd na 1 minuut:
Vooral tieners/jongeren doen vaak oppassen voor een klein beetje geld.

Hoe komt het dat jij de volledige zorg voor de kinderen hebt als jouw vriendin werkt?
Hoe ging dat dan toen jij nog we gewoon naar je werk ging?

Dit lijkt mij voor de kinderen ook een onhoudbare toestand.
Die voelen heel goed aan dat het met papa niet goed gaat en gaan proberen de grenzen op te zoeken.
En krijgen aardig hun zin, zo te lezen.

Waarom denk de dat die kleine zo krijst?

Koop een draagzak voor die kleinste.
Laat de oudste zelf lopen.
En ga wandelen.
Neem een flesje mee voor de kleinste en lekkere hapjes voor de oudste en maak er een picknick van.
Probeer er van uit te gaan dat niets hoeft en alles mag en dat er maar een ding telt:
Ontspannen.

Lukt dat niet: zoek hulp!!!!
Ouders, vrienden, kenissen, huisarts....

Praat je met je vriendin. Maak haar duidelijk dat je ziek bent.

En als dat allemaal niet helpt, dan ga je maar weer werken, maar dan vrees ik voor je werk, voor je relatie en voor de kinderen.
DOE iets.
Je moet het zelf doen.

Rust nemen is voor jou geen optie meer en zal ook niet helpen. De pauze die je nu hebt van je werk is alleen niet voldoende. Je zult ook moeten leren omgaan met jezelf en de zorgen die je voor jezelf hebt gecreëerd.

Passiviteit is momenteel geen optie, want het is eerder een verslechtering dan een oplossing. Je zult dus actief moeten gaan worden. En zelf actief hulp gaan vragen en actief gaan werken aan je eigen problemen.

Het werk, de kinderen, je vrouw, je financiële zorgen zijn symptomen van wat er werkelijk bij jou aan de hand is. Het is meer een gevolg, dan een oorzaak.

Ik raad je aan om op zoek te gaan naar een psycholoog of een coach. Iemand die je kan helpen om samen met jou jezelf aan te pakken.
Maar jij moet wel actief worden, je moet zelf de stappen zetten en je moet jezelf gaan leren openen waar jij altijd erg gesloten in bent geweest. Anderen kunnen je hiermee helpen en begeleiden.
De tijd van passiviteit en wachten tot het vanzelf over gaat is voorbij. Aan jou om te kiezen voor een andere richting. Aan jou om die stap te gaan zetten.

Alleen jij zelf kan jezelf weer herstellen, maar je kunt jezelf ook blijven blokkeren. Welke richting kies jij?

Heb je al eens gedacht aan gespecialiseerde thuiszorg?
Die komen één of twee keer per week in de thuissituatie en kunnen meekijken in het gezin, zowel praktisch als opvoedkundig en op gezondheidsgebied en bij psychische problemen. Samen kun je alles eens op een rijtje zetten en ze werken altijd samen met een andere hulpverlener, bijv. RIAGG, Jeugdzorg of Maatschappelijkwerker. Welke problemen spelen er, wat heb jij en wat heeft je gezin nodig. Ga wel snel hulp zoeken, anders gaat het van kwad tot erger. Sterkte.

realiseer je dat het heel normaal is dat de kleinste de boel bij elkaar krijst ( dat doen baby's ) en dat de oudste de boel terroriseert ( ook daar heeft ze de leeftijd voor )

Je vriendin zal ongetwijfeld ook nog niet de "oude" zijn als ze een zwangerschap en bevalling achter de rug heeft 4 maanden geleden, waarschijnlijk het ontzettend naar vinden dat zij werkt en jij thuiszit ( misschien is ze daar zelfs jaloers op, omdat veel moeders het liefste zelf thuis zijn ), en als jij overspannen bent dan lijdt ze daar zelf net zo hard onder ( jij zal het op iemand afreageren vermoedelijk, hopelijk niet op je kinderen )

Daarnaast, mijn man die gewoon werkt en 1 keer per week een "papadag" heeft, zegt zelf dat zijn altijd drukke werk een stuk meer ontspannen is dan thuis met 2 kindjes zitten.......dus het is waarschijnlijk waarheid dat je meer ontspant op je werk dan thuis.

Zoals het nu gaat kan het niet meer, ga vanavond met je vriendin om de tafel en bespreek de situatie ( let op: niet zeggen jij doet dit niet of jij moet dat doen ) maar begin elke zin met "ik" . Ik kan het niet meer aan want...

Ongetwijfeld heb zij ook heel veel te vertellen wat haar dwars zit, luister daarna.

Als je allebei "leeggepraat" bent dan is het tijd om een oplossing te zoeken. Dat kan van alles zijn, van hulp van buitenaf inschakelen tot en met dat jij toch weer aan het werk gaat of ander werk zoekt...

Succes en sterkte!

jammer dat je niet aangeeft waardoor je overspannen bent geraakt. Volgens mij is die informatie wel degelijk relevant voor het verhaal. Zoals een van de andere antwoorders aangeeft, zit je in een situatie die je inderdaad zelf hebt gekozen. Het feit dat je het gedrag van de kinderen beschrijft in termen van "krijsen"en "terroriseren" baart me een beetje zorgen. Ik weet uit ervaring wat het is om overspannen te zijn (je kunt echt NIKS meer hebben). Dat kan best wel eens link zijn met jonge kinderen in de buurt. Misschien is het een idee om (een van) je kinderen af en toe eens uit logeren te brengen? Dan wennen ze ook aan een andere omgeving en heb jij even tijd voor jezelf. het laatste wat je kunt gebruiken bij overspannenheid is spanning en druk waar je niet onderuit komt. Je zou op dagen dat je kinderen weg zijn op therapeutische basis kunnen reintegreren maar ik neem aan dat dat al met je werkgever en bedrijfsarts is besproken. Tip: neem een professional in de arm die van de hele situatie afweet. Je bedrijfsarts word betaald om je te dwingen zo snel mogelijk weer volledig aan de slag te gaan en dat is iets wat jij nu niet moet doen.
Je zou er evt. ook voor kunnen kiezen om je kinderen een aantal weken ergens onder te brengen (klinkt gemeen maar aan een overspannen vader en een ft. werkende moeder heb je niks) en een paar weken met je vriendin in therapie te gaan. Wat zich bij jou afspeelt heet in de hulpverlening een probleemkluwen en als je nu niet ingrijpt zul je (en je gezin) daar steeds meer in verstrikt raken.

probeer koste wat het kost om jeugdzorg of de riag er buiten te houden, ervaring uit mijn oude kennissen kring is dat je jaren later er nog van last heb, je zit dan eenmaal in het systeem. je zit in overspannen situatie, alleen in uiterste gevallen doen! probeer toch rust momenten te vinden, ga als voorbeeld vissen als je vriendin thuis is of ga een andere hobby zoeken. En vooral blijven praten met je partner.
Ofanders met je huisarts.

ik denk dat het tijd is om aan de bel te trekken.

zo te lezen ben je enorm geërgerd. je praat hier over je eigen kinderen maar zegt; DAT kleinste kind krijst de boel bij elkaar'???

en de oudste loopt de boel te terroriseren.

het is normaal dat kinderen grenzen opzoeken. het is echter ook een feit dat kinderen LOYAAL zijn naar haar ouder, en het is een feit dat kinderen aanvoelen wanneer iemand het wel of niet trekt.

JIJ zal op een andere manier je grenzen aan moeten geven. het kan me gezien de situatie indenken dat het enorm frustrerend is, en je niet altijd begripvol en met geduld naar je kinderen kan reageren.

de kinderen kunnen er niets aan doen dat jij overspannen bent, dus trek aan de bel. vraag hulp, leg het probleem bij je huisarts voor, kaart het aan op het consultatiebureau.

ik snap dat je hier niet trots op bent, maar naar je kinderen ben je het m.i. verschuldigd. ze voelen de spanning aan en reageren hierop. dat kan je ze niet kwalijk nemen.

wil jij deze visuele cirkel doorbreken (overspannen, spanning waar de kids op reageren, meer spanning etc) zal JIJ actie moeten ondernemen, voor zowel het bestwil van de kinderen (puur om de sfeer, zeg echt niet dat je een slechte ouder bent!!) maar ook voor jezelf omdat dit op deze manier nu gewoon teveel spanning voor je oplevert.

heel veel succes! ik hoop dat je een stuk meer rust gaat krijgen en van de kinderen kan genieten.