Kunnen mensen met borderline zich voor een langere periode (lees maanden;jaren) zich 'normaal' voelen?

Ik heb borderline, maar heb ermee leren omgaan. Ik voel me aardig normaal, heb die achtbaan niet meer.

Hoi JuliaStone99,

Ik zelf ben een gediagnostiseerd borderliner, maar weet nog steeds niet of ik het eens ben met de diagnose, aangezien ik mij in heel veel dingen ook niet herken of in heel lichte mate.

Net zoals ieder mens dat moet, moest ook ik een manier vinden om op een goede manier met mezelf om te gaan. Een manier wat er voor zorgt dat ik zo gelukkig mogelijk ben en zoveel mogelijk benut maak van mijn capaciteiten.

De symptomen van een borderline persoonlijkheidsstoornis, kan je eigenlijk vergelijken met karaktereigenschappen vind ik. En met deze karaktereigenschappen moet je je een weg zien te vinden, om het voor jezelf (en voor anderen!) zo prettig mogelijk te maken. Voor mensen met zo'n persoonlijkheid, vol met heftige emoties, gedachten en acties, is dat ongetwijfeld wel iets moeilijker dan voor mensen die dat niet hebben.

Ik zelf merk dat ik naarmate ik ouder word (uit mijn puberteit dus, ben nu 21), de emoties ook vanzelf iets minder extreem worden en dat ik daarnaast ook steeds beter leer omgaan met alles. Fijne is dat ik me steeds meer begin te beseffen dat ik zelf ook veel invloed kan hebben hoe ik mij voel en hoe ik reageer.

Ik zal een paar voorbeelden geven:
- Ik heb erg veel behoefte aan structuur. Daarom zorg ik voor een redelijk strakke planning en kijk ik de dag van te voren al een beetje naar wat ik ga doen. Vaak schrijf ik dit op.
- Ik heb erg veel stemmingswisselingen. Iets wat dit verergert is bijvoorbeeld alcohol. Daarom beperk ik mij tot maximaal drie glazen per keer en drink ik sowieso niet vaak. Jammer als we met z'n allen naar de kroeg gaan (vinden de andere vooral jammer), maar beter dan dat je stemming ineens omslaat.

Ik voel mij absoluut niet maanden - en al helemaal geen jaren - normaal. Simpelweg omdat ik er zo verschrikkelijk veel voor moet doen om een normaal leven te krijgen en om te voorkomen om niet uit balans te raken. Ik ben nog steeds wekelijks, maar meestal dagelijks bezig, met 'hoe zorg ik er voor dat ik niet in een diep gat val?', 'waarom maakt dit of dat me zo van streek?' en 'houdt mijn vriendin nog wel echt van me?'.

Toch zie ik -zoals ik al zei- dat dit veel beter gaat dan een paar jaar geleden. Ik kan steeds beter met mezelf leven, maar ik denk dat iemand met zo'n persoonlijkheid, niet ineens 180 graden zal omslaan en in alle rust zijn leventje zal gaan lijden. Dat betekend niet dat mensen als jij en ik niet gelukkig kunnen zijn of worden. We moeten er alleen wat meer voor knokken.