Ik heb een angststoornis. En paniekaanvallen en mijn vriend en schoonvader geloven me niet.. wat moet ik doen?

Ben je echt getest voor die angststoornis? Als dat zo zou zijn, kun je ze de resultaten laten zien van die test. Dan heb je echt bewijs.

Je kunt bij de behandelaar, huisarts, ziekenhuis of voorlichtende organisaties (fonds psychische gezondheid)zeker voorlichtingsmateriaal krijgen over psychische aandoeningen waarmee je vriend en schoonvader en jij elf meer kennis kunnen krijgen.

Vraag aan je arts of behandelaar of die een gesprek wil hebben met hem of hen.
Onwetendheid en onbegrip spelen bij onzichtbare aandoeningen waarin een ander zich moeilijk kan inleven een grote rol.

Als jij paniekaanvallen hebt dan is dit ook zo anders zou je dit ook niet zeggen. Mensen moeten daar rekening mee houden en iemand geloven behoord ook bij een relatie, indien iemand daar niet in gelooft wat is dan nog de relatie waard ?
Mensen begrijpen soms angsten niet en dat is heel jammer angsten zitten in elke mens bij de ene meer dan bij de andere. Met de juiste hulp kan daar ana gewerkt worden dus raad je aan door iemand te laten behandelen ga eens naar de huisarts en vraag welke mogelijkheden er zijn. Om je vriend of schoonvader te overhalen moet je niet doen wat jij zelf meemaakt maakt je mee en het is aan hun om jou te geloven indien ze dat niet doen houden ze geen rekening mee met jou gevoel.
Indien iemand zeg dat jij het niet hebt dan zullen ze dat zo blijven denken tot de behandelde arts het misschien ook tegen hun komt zeggen. Dus probeer hulp te zoeken dit kan echt helpen.

Veel sterkte Ritchie

Dat is lastig aan psychische problemen, je kunt ze niet zien. Als je een gebroken been hebt zal een ieder gelijk begrip hebben voor je situatie maar bij dit soort zaken is er vaak onbegrip.
De reden daarvan is meestal gebrek aan kennis. Sommige psychische problemen zijn ook moeilijk te begrijpen of voor te stellen. Vaak zullen alleen mensen die zelf iets soortgelijks hebben ervaren echt begrip op kunnen brengen.
Eigenlijk moet jouw vriend, en eventueel zijn vader, meer te weten komen over hoe zo'n angststoornis werkt.
Misschien kun je ze een patiëntenfolder laten lezen of een boek hierover. Er zijn ook veel sites die voorlichting geven, bij de bron heb ik een site vermeld die het een en ander helder uitlegt, misschien kun je ze de link geven.

Ik vind trouwens wel dat je normaal gesproken kunt verwachten van je partner dat die je steunt of in ieder geval begrip toont met dit soort problemen. Dat jouw vriend dat niet doet getuigd van weinig respect naar jou toe. Misschien kun je met je behandelaar of therapeut praten over je relatie en bespreken wat dit met je doet.

Wat ik eigenlijk interessanter vind, aan je vraag is waarom durfde je niet naar dat sollicitatiegesprek te gaan?

Het is niet belangrijk wat anderen er van vinden, jij moet met hun leven, jij bent geen last voor hun.

Maar waar ben je bang voor, wat kan er gebeuren op zo'n gesprek? Ze eten je niet op, ze slaan je niet etc.

Je hebt toch ook een vriendje?.... toen je hem hebt leren kennen ben je ook door een soort van sollicitatie gesprek gegaan. Je tast alleen elkaar af. Kan ik met jou een relatie aan gaan. Is het een liefdes relatie of een werk relatie.

Als je bang bent om te communiceren, volg een assertiviteits cursus. ben je bang dat ze je dom vinden, maakt niet uit, jij zoekt je banen uit, zoek dan een baan waarbij je prettig voelt.

Pak de oorzaak aan, niet de gevolgen....

ik zie aan je vragen dat je voor heel veel dingen bang of angstig bent en het je leven veel manieren beïnvloed.

wat jammer dat je niet begrepen wordt, dit moet het voor jou alleen maar erger maken lijkt mij om je zo te voelen.

ik denk dat hulp hierbij een hele goede stap zal zijn want je blijft vastlopen op deze manier.
mensen denken dan gelijk aan een etiketje (dat is lekker negatief) terwijl het naar jezelf en naar anderen kan aantonen dat je net wat anders reageert dan de meesten dit doen.

1 ding is zeker, je staat er niet alleen in en er zeker handvaten die je geboden kunnen worden waar je wat aan hebt zodat je de angst langzaam maar zeker los kan laten en het je niet meer van alle kanten beperkt.


succes

Het is niet raar dat mensen angst hebben en onzeker zijn voor een sollicitatiegesprek. (Ik hoop wel dat je gegaan bent.) Je kan in zo'n geval iemand meenemen...je vriend of je moeder, die uiteraard niet bij het gesprek zelf aanwezig zijn, maar ze kunnen je tijdens het wachten of de reis erheen op je gemak stellen en het is voor jou prettiger als jij binnen zit bij vreemde mensen dat er buiten dat kantoortje je vriend of moeder op je wacht.

Iedereen is voor een sollicitatiegesprek wel zenuwachtig maar als je je goed voorbereidt worden de zenuwen vanzelf iets minder, maar helemaal verdwijnen doen ze niet natuurlijk. Je moet je echter wel over die drempel heenzetten want eens moet de eerste keer zijn. Door dit soort situaties te vermijden kom je nooit over je angst heen.

Wat heb je trouwens aan een vriend en schoonvader als ze je niet op je woord geloven? Zeker je vriend niet, die zou niet alleen jou op je woord moeten geloven maar jou ook moeten verdedigen tegenover zijn vader die jou totaal verkeerd beoordeeld waardoor jouw onzekerheid alleen nog maar groter wordt.

Je zou je vriend kunnen vragen of jij nog wel iets hebt waar hij iets voor voelt. Of hij jou nog wel vertrouwd? Als hij je niet geloofd en geen vertrouwen in jouw heeft en ook niet wil krijgen en ook niet mee wil werken dit bij jou terug te krijgen is hij jou wellicht niet eens waard.

Ik zou wel een sollicitatietraining doen en assertiviteitscursus. Verwacht er niet meteen te veel van, je onzekerheid kunnen ze niet afnemen maar ze kunnen jou wel leren je dermate voor te bereiden op een sollicitatiegesprek en je plus en min punten leren verdedigen dat je daar in ieder geval heel veel van opsteekt!

Sterkte ermee en succes bij een eventueel volgend sollicitatiegesprek. Het gaat je heus wel lukken...misschien niet deze keer maar dan wellicht een volgende keer!