Hoe stop ik het uitvallen van mijn haar?

+1. Voor mij lijkt stress wel een oorzaak. Wordt altijd erg onderschat.

Ja zeer zeker, mijn haar is door stress in het velreden vaak qua volume gehalveerd.
Ik denk dat ook in mijn geval door afgelopen tijd dit een oorzaak kan zijn. Dus das het eerste waraan ik nu ga werken: stress vermijden.

Stress vermijden zal moeilijk zijn. Omdat stress zo subtiel is en kan zijn.
Het is niet de handelingen die stress veroorzaakt, het is veel subtieler dan dat. En is namelijk de associatie die stress geeft naar een nare situatie/gebeurtenis uit het verleden. Heb daar vanochtend een nieuw inzicht over gehad. Waarbij ik plots en sinds lange tijd weer eens een korte en overduidelijke uit angst voorkomende gedachte had (doemdenken). De 'stress' die deze gedachte voortbracht, kwam dus ook uit een associatie van iets uit het verleden. Stress vermijden is dus ook het verleden oplossen, zodat associaties met dit verleden geen stress meer hoeft op te wekken. In mijn ochtend situatie, was die gedachte gerelateerd aan het werk. Ik kan natuurlijk wel stoppen met het werk, maar het was meer die associatie die de oorsprong was. Vermijden van een symptoom is niet vermijden van stress. Daarom zal stoppen met bv werken, niet een oplossing zijn van bijvoorbeeld RSI of depressie problemen. Daarom duurt het ook altijd lang (zoals RSI, depressie), omdat men 'verkeerde' uitgangspunten heeft aangenomen.
Stoppen kan wel helpen om even 'lucht' te krijgen.

ja kan niet anders dan me daarbij aansluiten, helemaal mee eens... Toch, je kunt leren van het lijden maar je hoeft niet te lijden om te leren. Het lijden op te zoeken... Als je ergens anders een leukere baan kan vinden waar je je happier bij voelt, of situaties buiten je werk kan creeeren waarbij je zo happy bent dat je je huidige baan vol plezier kan blijven doen en daarmee de stress beter aankunt, waarom niet? En hiermee krijg ik een inzicht... Dit geldt natuurlijk niet alleen voor een baan...

Ja... maar, soms 'vlucht' je door ander werk te gaan zoeken/nemen.
Je kunt jezelf de vraag stellen: "zijn deze huidige problemen ook al eerder voorgekomen in het verleden, zoals een vorige baan"; "zo ja, hoe groot is de kans dat ik ze opnieuw tegenkom in een toekomstige baan?"
Is die kans reëel, dan vlucht je en kan je beter blijven zitten om die problemen op te lossen en aan te pakken. Zo heb ik bijvoorbeeld een terugkerend probleem gehad met mijn managers. Zodanig dat ik overwoog om een andere baan te gaan zoeken.
Totdat ik mezelf die vraag stelde. Toen werd direct duidelijk dat ik dezelfde problematiek ook had bij mijn vorige werkgever en eigenlijk ook al bij mijn eerste werkgever. Daarmee was de kans reëel groot dat ik het ook in toekomstige werkgevers tegenkom aangezien ik de situatie dus kennelijk mezelf 'aantrek'. Dit was het begin om 'dieper' te gaan kijken en het bleek dat al die managers veel op mijn broer leken. Dezelfde type persoon. Dus het probleem met dat type (en dus ook mijn broer) was de oorzaak.
Ik heb intussen die problemen kunnen aanpakken en heb ook geen issues meer met managers. (De twee manager van mijn huidige werkgever zijn weg of zitten niet meer op die functie, terwijl ik nog wel steeds hier zit. Alsof het uiteindelijk vanzelf is verdwenen in het niets.)
Dus door juist te blijven zitten op mijn werkplek, heb ik toch een prettige werksituatie kunnen creëren. Welke ik nooit zou hebben kunnen doen als ik was blijven 'vluchten'.
Hoewel weggaan een advies was van diverse personen, heb ik naar mijn gevoel geluisterd.
Het advies was: "als je je niet prettig voelt, dan moet je wat anders gaan zoeken".
Een mooi advies, zolang je dus maar niet 'vlucht'.
Voor mij voelde dit advies niet goed, omdat ik dus kennelijk al twee keer eerder was 'gevlucht'. Vluchten had die situaties dus niet kunnen oplossen. Dus wil je weg, stel jezelf eerst de bovenstaande vraag en onderzoek of je misschien niet VLUCHT.

Ook dat ben ik met je eens, alleen waarin ligt hier de grens... hoever ga je je grenzen te boven voor dat het toch tijd wordt om te gaan?

Soms moeten die grenzen overschreden worden om je 'wakker' te schudden. Men kan vaak erg diep slapen.
'Pijnen' kunnen soms erg groot worden. Dat zijn alleen maar tekenen dat men maar niet in staat is om de luisteren/voelen (of nog steeds de verkeerde kant op gekeken wordt). Ik denk dat die grens bereikt wordt als je MOE bent geworden van al het vluchten...
Het vluchten van die innerlijke pijn en innerlijk verdriet. Gevoel, daar kan goed naar geluisterd worden. Hoe groot is de angst / hoe sterk is de wil om beter te worden.