Dat komt waarschijnlijk, omdat we geneigd zijn al te hevige emoties te verbergen. Als we verbaasd zijn, zeggen we zoiets als "oh!", en door die letter o alleen al, krijgt onze mond ook een ronde vorm, of heel simpel: je mond staat open. Er is ook een soort uitdrukking als "mijn mond viel open van verbazing".
Er is een soort reflex in ons om die verbazing, of andere emotie te verbergen voor anderen. In dit geval (verbazing) is dat natuurlijk helemaal niet zo noodzakelijk, maar toch doen we dat.
Er zijn ook andere voorbeelden, waar we emotie willen verbergen. Als je een heel rampzalig bericht hoort, en je schrikt daar van, dan bedek je je hele gezicht, met je handen. En als je iets volstrekt belachelijks hoort of ziet, dan heb je een soort van plaatsvervangende schaamte.
Je keert je gezicht wat af; je kijkt dan (schuin) naar beneden. Dat je je een beetje schaamt voor dat rare, wil je ook verbergen.
Best grappig eigenlijk. Want ook als er niemand anders bij je in de buurt is, doe je het toch. Probeer het zelf maar eens uit ;-)