waar ligt de link tussen wel uiterlijke (wereldse) vrede verlangen, maar niets doen aan de innerlijke onvrede in jezelf?

Er zijn mensen die heel tevreden zijn met zichzelf, en desondanks absoluut niets bijdragen aan de wereldvrede, eerder tegenovergesteld.

Je kunt ook onvrede met jezelf voelen, juist omdat je onmachtig bent om in je eentje iets aan de wereldvrede te doen.

tevreden=innerlijke voldoening en vrede= leven zonder conflict. Ethimologisch dus totaal verschillend

Omdat mensen het idee hebben dat het gemakkelijker is je omgeving te veranderen dan jezelf, terwijl het net andersom is.

Bijna bij elke negatieve emotie die je hebt (woede, verdriet, teleurstelling, etc) ben je in een situatie waarin je vindt dat iemand of je omgeving anders had moeten handelen (zodat je niet boos of verdrietig zou zijn geworden). Weinig mensen trekken in dergelijke gevallen als 1e conclusie dat zijzelf moeten veranderen.

Sommige mensen proberen daarom zelfs de hele wereld te veranderen, terwijl ze inderdaad niet aan hun eigen persoonlijke ontwikkeling doen.

M.i. klopt je stelling dat wanneer de mens vrede in (met) zichzelf vindt deze makkelijker kan leven en zodoende ahw 'uitdraagt'.

Daarnaast denk ik dat, ook al is er geen innerlijke vrede aanwezig, men tzich toch met hart en ziel in kan zetten voor een goed doel, of hier 'de vrede'.

Je kunt je afvragen of dit een manier is om voor zijn eigen moeilijkheden, ontevreden(heden), weg te lopen of er geen contact mee hoeven maken.

Beiden kunnen zich inzetten voor de vrede, met de juiste intentie, alleen de drive is een andere.

Was het maar zo dat we positief in deze wereld zouden staan en da t uit zouden dragen, de wereld zou er een stuk verdraagzamer door worden.

Maar waarom doen we het niet? Het is makkelijker om een grote gift voor ver weg te geven dan om je innerlijke strijd onder ogen te zien. Het geven van b.v. een gift of een goed werk doen, geeft voldoening, maar je kan heel makkelijk je eigen verdriet of wat dan ook, overschreeuwen.

Soms denk ik wel eens dat mensen die zo vreselijk sociaal bezig zijn weglopen voor hun eigen situatie.

De leus: verbeter de wereld, begin bij jezelf, is niet voor niets ontstaan. Het begin bij je zelf is dus echt bij jezelf beginnen en niet over jezelf heengaan.

Klopt helemaal, is er vrede in jezelf dan ervaar je de oorlog in de wereld enerzijds minder, maar anderzijds weer meer... Minder in die zin dat je niet HOEFT te lijden aan het gevoel van onvrede in de wereld... En het kan lijden tot wel meer pijn omdat je voelen wat er in de wereld gebeurt...

Maar om de wereld te verbeteren en bij de wereld begint is niet aan te bevelen, je kunt beter bij jezelf beginnen...

Heel vaak is het weglopen van jezelf, om je te richten op de wereldvrede.
Het is makkelijker om je daar mee bezig te houden, dan om je eigen pijn te voelen, en de uitdaging om hier wat aan te gaan doen.
Verbeter de wereld en begin bij jezelf, door jezelf te accepteren en lief te hebben.
Vanuit dat gevoel kun je proberen de wereld te gaan verbeteren.

De link tussen:
Je bedoelingen zijn goed, je wil vrede in de wereld. Dus heb je er vrede mee dat je goed bezig bent, maar je wil ook iets doen aan jezelf, alleen je beseft je niet dat het niet erg is dat je er zelf op dat moment niks aan kan doen, maar je kan jezelf leren als je weet hoe.
Innerlijke onrust kun je genoeg aan doen, ik zou aan mezelf "werken". Om te ontwikkelen.