Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Wat doe je als je denkt dat een dierbare een autistische stoornis heeft maar daar niets van wil weten?

Ook niet na talloze voorbeelden, voorzichtige gesprekken en aanwijzingen..zelfs door een arts aangegeven..
De vriendschap/relatie komt daardoor erg onder druk te staan en daarnaast wil je graag het beste voor die persoon..

Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
1.2K
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Ik zie hieronder veel waardevolle antwoorden staan. Ik wil wel even toevoegen dat Autisme inderdaad niet te genezen is, maar wel degelijk te behandelen. Het is zelfs zo dat als bij kinderen op jonge leeftijd autisme wordt vastgesteld, zij met speltherapie en sovatraining uiteindelijk een redelijk normaal leven kunnen leiden, mits ze een redelijk normale intelligentie hebben. Daarbij is voor oudere kinderen (puberleeftijd) en volwassenen het vaak waardevol om kennis te hebben van wat autisme nu eigenlijk is. Als je weet wat je beperkingen zijn kun je er makkelijker mee omgaan.
Het grootste probleem is echter wel de acceptatie van de persoon zelf. Als die er niet is, is behandeling ook niet mogelijk en is het inderdaad aan de omgeving om rekening te houden met. En dan is het ook maar de vraag in hoeverre de omgeving dit wil en kan.

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Het voordeel voor die persoon zou zijn, dat een boel dingen op hun plek vallen. Waarom bepaalde dingen in het werk en in het privéleven niet willen lukken, bijvoorbeeld. Weten waar dat aan ligt kan helpen bij de acceptatie.

Aan de andere kant is het ook mogelijk dat die persoon wel ervaart dat hij niet zo goed is in bepaalde dingen, maar dat hij daar zelf mee heeft leren omgaan. Zeg maar zoals ik van mezelf weet dat ik niet op een ladder kan staan als ik geen steuntje heb, omdat mijn evenwichtsgevoel nogal belabberd is. Die persoon kan zichzelf dan beschouwen als nogal teruggetrokken of nogal stil, of slecht in het verstaan van gesprekken - zoiets.

Als dat zo is, heeft het geen meerwaarde die persoon op te zadelen met een diagnose als Asperger (of iets anders uit het autistische spectrum, dat doet er hier niet toe). Het is namelijk niet te genezen en niet te behandelen, dus wat heeft hij aan die kennis?

Je zal zelf moeten zien uit te vinden waar deze dierbare het meest mee gebaat is - want daar gaat het om bij een dierbare. Voegt een afwijkingsnaampje iets toe of niet? En wat doet het met jullie relatie als je blijft "doordrammen"?

Je kunt hem ook helpen zonder een naampje op zijn situatie te plakken. Door bijvoorbeeld bij het uitzoeken van een groepsreis te zeggen dat je bij die ene reis twee weken lang continu op elkaars lip zit, en dat je denkt dat hem dat op de zenuwen zal gaan, omdat hij zich af en toe moet kunnen terugtrekken om tot rust te komen. Dat je daarom denkt dat die andere groepsreis beter geschikt is.

Op die manier kun je hem prima helpen zonder de relatie op het spel te zetten.

Maar het is aan jou om te bepalen wat het beste is. Wij kunnen vanachter onze computerschermen slechts tips geven, en punten ter overweging. Het is aan jou om de afweging te maken.

Succes daarmee - ik weet uit heel directe ervaring hoe moeilijk je vaak kunt doordringen tot iemand die ogenschijnlijk heel normaal is, zelfs intelligent, maar die een op Asperger gelijkende afwijking heeft.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Ja en amen +1
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
super Rota, want zo is het, en niet anders!!!
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Al weer 10 punten van mij..
Op naar de 10.000!"
:-)

Andere antwoorden (4)

Je moet die persoon laten in zijn/haar doen en steun die daarmee... Het komt er toch een keer uit, maar dat hoef je niet te forceren... De vraag komt vanzelf of die komt niet, in beide gevallen hoef je niets te doen...

Toegevoegd na 1 minuut:
En zeker niets doen als je de biologische vader/moeder niet bent... De biologische ouder heeft de verantwoordelijkheid en jij steunt die in zijn/haar doen tov zijn/haar kind...
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
helemaal mee eens
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Dank je voor je eens zijn met XiniX... Leuk van je...
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
ach, deze vraag gaat me zeer ten harte als moeder van 2 autisten, en x van 1 die het niet wilde weten
Zoals je zelf al aangeeft wil de persoon in kwestie er niets van weten. Je zou dus voor jezelf moeten bepalen wat jij, of op zijn minst die persoon er mee opschiet te weten dat het inderdaad correct is. Ik zou het leten en niet proberen mijn vriendschap/relatie op het spel te zetten alleen om gelijk te krijgen..... (autistische stoornissen zijn namelijk moeilijk behandelbaar)

Toegevoegd na 58 seconden:
leten = laten
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Autisme is niet te behandelen, je kan hooguit wat handvaten aanrijken. Vooral de naasten kunnen zich erin verdiepen om toch zo prettig mogelijk samen te leven.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
@kirstenwind, Ik zei moeilijk behandelbaar. Ik denk niet dat je zo stellig kan zeggen dat het niet te behandelen is. Zie link: http://nl.wikibooks.org/wiki/Autisme/Behandeling_voor_autisme
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Als je "training" ook als behandeling beschouwt, is autisme in enige mate te "behandelen".
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Werner, wil je je eigen link wat beter lezen voor je "zomaar wat zegt". zie hier een stukje gekopieerd uit jouw link:
--Toch blijft autisme levenslang en is 'genezing', indien al wenselijk, uitgesloten.--
Het "behandelen" zoals jij noemt gaat voornamelijk om het leren aanpassen aan wat "gepast"' genoemd wordt.
Ik heb een zoon met een autistische stoornis, en geloof mij... als er behandeld kon worden stonden wij vooraan in de rij!!
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
ik praat nu even over syndroom van Asperger, ik weet niet wat jouw ervaring zegt, maar de mijne zegt, accepteer me zoals ik ben, antwoord 30 keer op een dag aub met dezelde woorden, op dezelfde vragen, stel me gerust. Na vele "behandelingen"verder komt het uiteindelijk steeds op hetzelfde neer, valt niet te behandelen, slechts mee leren omgaan.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
kirsten, je hebt gelijk. Ik heb ook een zoon met Asperger (14 jr, zit in 3VWO) en in de puberteit lijkt de last van de stoornis eerder erger dan minder te worden. En ik probeer ook echt alles....
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Bij ons op de roeivereniging zit een autistisch meisje. Schijnt vroeger heel erg geweest te zijn. Door jarenlange intensieve training heeft ze geleerd redelijk te functioneren in de maatschappij. Haar instructiegroep en haar roeimaten weten van haar autisme. Als ze binnenkomt en de groep zit ergens, gaat zij ergens anders zitten, op een paar meter afstand. Ze maakt vrijwel geen oogcontact. Ze spreekt slechts met grote inspanning uit zichzelf. Als ze antwoordt op een directe vraag, klinkt het vaak alsof ze geërgerd is, alsof ze een slechte bui heeft en liever even niet wil worden gestoord. Maar als je haar iets langer kent, merk je dat ze geniet van het dingen ondernemen, van het buiten zijn. Je moet door haar reacties heenkijken. Je moet haar expliciet vragen bij de groep aan te schuiven. Niet overmatig, dat wordt haar teveel, maar wel continu haar erbij betrekken. Als je haar iets wil vragen, moet je dat heel direct en duidelijk doen: je alléén tot haar richten, en een zo gericht mogelijke vraag stellen. Gelukkig weet haar omgeving dit, en wordt er rekening met haar gehouden. Ze is nu al een paar jaar lid, zo te zien nog altijd met plezier. Het blijft een inspanning, van beide zijden. Waarschijnlijk nog meer van haar dan van ons. Het is echter de moeite waard.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
@gootje08 , precies, zou ik niet weten onderhand, valt niks te "genezen", voorzover wenzelijk
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
rota, was iedereen maar zo!! Maar helaas zijn niet alle mensen bereid om dit soort stoornissen in een groep te accepteren. Want wat bijv. Asperger (HFA = Hoog functionerend autisme) zo bijzonder maakt is dat er in eerste instantie niets aan ze te zien is. Ze kunnen goed leren, weten van sommige dingen veel af.
Mensen (in geval van mijn zoon vnl. jongeren) snappen dan niet waarom ze wel op een VWO zitten, kunnen leren, kunnen functioneren, maar de basis sociale vaardigheden maar niet kunnen overnemen.
En mij doet dat heel veel pijn!! Net zoveel als hem. Want aspergers namelijk willen wel vrienden maken, maar kunnen het niet.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
@gootje08, ik ben stukken verder, zoon 28 inmiddels, veel ellende gehad en nu nog, iq 140 sociale wenzelijkheid ongeveer 0
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Van nabij gezien: iemand met iets Asperger-achtigs (redelijk in staat tot sociale interactie, maar net-niet-helemaal) had grote problemen vanaf de puberteit. Dan worden namelijk vriendschappen en lid zijn van grotere groepen heel belangrijk. Een erg moeilijke periode voor haar. Ze beperkte zich noodgedwongen tot een kleine groep vrienden. In haar studententijd liep het eerst helemaal mis. Net toen ze dreigde te vereenzamen en depressief te worden (in de medische, dus ernstige, zin), vond ze aansluiting bij een groep mensen die ook "apart" waren. Of die anderen al dan niet iets Asperger-achtigs hadden weet ik niet, en is niet van belang. Van belang is dat die groep elkaar accepteerde zoals iedereen was. Er waren gezamenlijke feestjes. Had iemand zin om in z'n eentje een wandeling te maken - prima, ga je gang, niemand keek daar van op. Dat was gewoon een eigenschap van die persoon, die moest er regelmatig even uit - prima toch? Wilde iemand een middagslaapje houden? Best, de groep regelde wel een rustig plekje. Moest iemand altijd thee drinken die met precies drie zakjes was gezet, die precies drie minuten hadden getrokken? Mallerd, wat een onzin, maar als jij dat wilt, dan doen we dat toch? Buiten de groep bleef ze apart, binnen de groep hoorde ze er helemaal bij. Voor haar is dit de opstap geweest tot een behoorlijk goed maatschappelijk functioneren. Af en toe met gebruiksaanwijzing, maar ik durf te beweren dat ze nu gelukkig is. -=-=-=-=-=-=-=- Jouw zoon móet niet persé een enorme vriendenschaar hebben. Een paar goede vrienden is beter dan een hoop mensen van wie je denkt dat het je vrienden zijn, maar die je in werkelijkheid hooguit tolereren. Misschien heb je iets aan dit verhaal.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
hij wil ook niet heel veel vrienden. Maar hij wil er wel een paar. En het is moeilijk om door zijn eerste gedrag heen te kunnen kijken. Wat je zegt: pubers willen bij de groep horen, niet alleen hij, maar ook die anderen. En juist die anderen begrijpen hem niet. Wat er ook voor uitleg van hem of mentor in de klas komt. Want zij willen proberen aan hem aan te passen en hem er op HUN manier bij te betrekken. Maar hij snapt HUN manier niet, en past zich dus niet aan. Dan druipen zij af en laten hem in zijn sop gaarkoken. Hij wordt niet echt gepest, niet echt geaccepteerd, maar wel getolereerd.
Wat pijn doet is dat hij niet begrijpt waarom dat zo is, en ik hem dat niet uit kan leggen, hoe ik het ook probeer. Want wij kunnen ons niet in zijn (hun) denkwereld verplaatsen en hij (oftewel alle Aspergers en andere autisten) kan zich niet in de onze verplaatsen.
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
@Kirsten en @gootje
Misschien hebbeb jullie iets aan de volgende link: http://www.seshat.net/Seshat/Seshat/Artikelen/2009/10/6_Alle_werkelijk_leven_is_ontmoeten.html. Het is een afstudeeropdracht van een kennis van mij die ervaring heeft opgedaan met asperger.
Niet geschoten is altijd mis. Succes!
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
Dank je Berth, ik ga het lezen
Dat is heel moeilijk. Het is voor de persoon in kwestie ook een hele "hap"om te slikken. Als iemand niet een officielle diagnose wilt, doe je daar niets aan. Het enige "voordeel"wat je aan een diagnose kan hebben is een bepaalde status t.o.v. werk. Zoals wel of niet afgekeurd en voor hoeveel %. Dat is erg lastig.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden
het is bij autisme helemaal niet nodig dat hij of zij er zich van bewust is dat hij ( of zij) autistisch is... als de omgeving van de persoon het maar weet en er rekening meet houdt...
lees een goed boek over autisme
bijvoorbeeld:
Dit is de titel · Over autistisch denken door Peter Vermeulen

http://www.epo.be/uitgeverij/boekinfo_boek.php?isbn=9789064451232

daarin wordt het autisch denken vergeleken met een computer... het boek is zeer verhelderend voor zowel de omstanders van de autist als professionele auti-hulpverleners...


btw in Vlaanderen is men veel meer bekend met autisme en hoe er mee om te gaan dan in Nederland...
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
14 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding